3.0

- Z demonami może niekoniecznie.

- Dokładnie. Za to z co poniektórymi uczniami i owszem. - Przeniosłem wzrok z papierów na uczennicę.
- Panienka może iść, jeśli chce. Nie zatrzymuję tutaj państwa.

- Hyhy, skoro nie poszła od razu to znaczy że bardzo jej odpowiada siedzenie tutaj. W końcu takie widoki to rzadkość - powiedział chłopak, czego zaraz pożałował, gdyż ponieważ zupełnie przez "przypadek" dziewczyna kopnęła go w nogę.

- Jeśli ma pan na myśli wysoki poziom pańskiej kultury to owszem, jest on rzadkością. W przeciwnym razie sugeruję, by rozwinął pan zaczętą myśl - odpowiedziałem z diabelskim uśmiechem. Jak na demona przystało.

- Raczej nie o to mi chodziło, ale nie mogę rozwinąć mojej myśli, gdyż obawiam się pięści koleżanki.

- Może pan spokojnie dokończyć. Pani zaś - Tu skierowałem spojrzenie na dziewczynę. - sugeruję zachować spokój.

- Jestem spokojna - odpowiedziała patrząc na dyrcia. Chłopak zaś patrzył to na swoją nogę to na dyrcia rozważając to, jak bardzo koleżanka obije mu mordę jeśli sie wygada.

- Więc? Podzieli się pan z nami swoimi przemyśleniami? - spytałem ze spokojem, nie odrywając wzroku od wyraźnie skonsternowanego ucznia.

- Chyba jednak nie... Zdążyłem zapomnieć co chciałem powiedzieć - skłamał uśmiechając się przy tym przepraszająco.

Przyglądałem się chłopcu przez chwilę rozważając, czy dręczyć go dalej. Cóż, nie umiał zbyt dobrze kłamać. Przynajmniej nie przed demonem. Wstałem od biurka i odniosłem plik dokumentów na jedną z półek.

A wtedy oba dziecie wypiły swoje herbatki.

Grzeczne dziecie.
- Chcą państwo posłuchać czegoś konkretnego? - spytałem, nawiązując do moich zwyczajowych wykładów.

- Chętnie - odpowiedziała za oboje Victoria.

- Czego więc? - spytałem, bo odpowiedź dziewczyny raczej nic mi nie dawała.

- O rysowanych panienkach z anime i ich biustach - zadecydował chłopak.

- Czyżbym miał przyjemność z ekspertem? Gdyż osobiście wolę rozmawiać o fabule bądź postaciach, nie koniecznie o ich biustach - odpowiedziałam, siadając znów za biurkiem.

- Sądziłem, że to pan jest ekspertem.

- Przykro mi, że muszę pana rozczarować. - Uśmiechnąłem się do niego z udawanym smutkiem.

CChłopak westchnął.
- To może pan poopowiadać o czymkolwiek.

- Panienka zdania nie wyrazi? - spytałem uczennice. Cóż, jej towarzysz był stanowczo bardziej rozgadany.

Pokreciła głową.
Byłaby bardziej bezczelna, gdyby kolegi tu nie było.

Więc rozpocząłem wykład na temat wagi zarówno rozumowania, jak i słuchania podszeptów intuicji przy spotkaniu z demonem. Człowiekiem. Czymkolwiek.

Uczniowie grzecznie słuchali.

Jak widać, zdarza się im.
- Robi się późno... Chyba czas się pożegnać.

- Już? - zapytal ze smutkiem chłopak.