3.0

- Prosimy...

- Sprzeciw? - spytałem, unosząc brew.
- To nie była prośba.

Zrezygnowani uczzniowie wyszli z gabinetu i bardzo powolnym krokiem schodzili schodami w dół wieży by później jeszcze wolniej iść korytarzem w kierunku sali lekcyjnej.

A ja spokojnie wróciłem do boju z dokumentami.

A zaraz przyszły do dyrcia zapłakane siedmiolatki, że szkolny jednorożec nie chce się z nimi bawić.

Które też odprowadziłem do opiekuna zwierząt magicznych, niech się dziećmi zajmie.

ALe to dyrcia wina, że jednorożec strzelił focha. W dodatku ten różowy jednorożec

Raczej dzieciaków, które były uczone, że jednorożce to dumne i pyszne istoty.

Jeszcze nie były uczone, a ten jednorożec zawsze sie z dziećmi bawił i nie wiadomo dlaczego coś mu odbiło.
- Plosie pana, a dlaczego on już nie chce sie z nami bawic?

- Może go uraziliście, albo nie okazywaliście odpowiednio szacunku? - podsunąłem, mierząc wzrokiem dzieci.

- Ale on sie zawsie z nami bawił

Czy to tak trudno pojąć, że jednorożec nie chce zabawy?
- Teraz jak widać nie chce. nie zmuszajcie go, ma wolną wolę, tak jak i wy.

Mefi widzę uwielbia dzieci. Już widzę jak ma swoje, które zadaje dokładnie takie same pytania <3
Dzieci pokiwały głowami i zapytały, czy dyrcio wyczaruje im cukierki z kapelusza, bo słyszały, że dyrcio to magik i potrafi.

Swoje to inna sprawa. Ma syna. Nawet dwóch.
- Cukierków z kapelusza nie ma. Są za to lizaki z kieszeni. - I maluchy dostały lizaki.

- Yaaaay - dzieci zabraly lizaki i pognaly do jednoroca krzyczac ze dyrciu jednak złą wiedźmą nie jest.

Co najwyżej czarnoksiężnikiem, co dalekie od prawdy nie jest. Wróciłem więc spokojnie do swego gabinetu.

A po lekcjach przybyli uczniowie.

- Państwo już skonczyli? - spytałem, podnosząc wzrok znad papierów.

- Taaaaaak - odpowiedział chłopak, widocznie zmęczony. Dziewczę też nie było najlepszej formie.

- Proszę więc usiąść. - Wskazałem im fotele naprzeciw mojego biurka i zaczekałem, aż wypełnią polecenie.

Usiedli. Chopok paczył na dyrcia.
- Dzisiaj też pijemy herbatkę? - zapytał patrząc na niego. Przez te wszystkie lata, był już tu tyle razy, że wiedział iż herbata obowiązkowo musi być.

Skinąłem głową z lekkim uśmiechem.
- Jak zawsze. - Strzeliłem palcami i na biurku pojawiła się taca z imbrykiem pełnym herbaty, cukiernicą, trzema filiżankami na spodkach oraz talerzem ciasteczek.
- Proszę, niech się państwo częstują.

Dziewczyna zrobiła wielkie oczy. Tacka z herbatą i żarłem pojawiła się znikąd.
Chłopak zaczął klaskać w dłonie gratulując Mefiemu dyskrecji, po czym sięgnął po ciacho.

Wzruszyłem tylko lekko ramionami z uśmiechem. Doprawdy, ktokolwiek jeszcze zwracał uwagę na to, że używam magii? Mając świadomość, iż jest ona dostępna także ludziom?
- W ramach, nazwijmy to, kary pomogą mi państwo uporządkować dokumentację szkolną.

- Wolałbym znowu porozmawiać o tym, jaki to ja nie jestem złym uczniem i inne takie - odpowiedział chłopak. - A ty? - zapytał dziewczynę.
- Ja sie dostosuje...