Gabinet dyrcia

Zważywszy na to, że wybrałem jeden ze stworzonych przeze mnie, niezamieszkanych wymiarów, nie musiałem zabierać ze sobą właściwie nic ani też się specjalnie przygotowywać.Czekałem wiec na Revens powróciwszy do lektury, jedynie z ulubioną szablą opartą o biurko.

Zapukałam do drzwi biura kilka minut przed południem, po czym weszłam do środka. Przy sobie miałam torbę z ciuchami, kosmetykami i innymi rzeczami, które uznałam za potrzebne. Z jakiegoś powodu uznałam, że sztylet, który kiedyś kupiłam oraz butelka wody święconej mogą okazać się konieczne.

- Proszę wejść - powiedziałem spodziewając się ujrzeć w drzwiach Revens. Prócz garnituru miałam na sobie jedynie moja ulubiona białą pelerynę z fioletowym podszyciem i szablę przytroczona do pasa.

Weszłam, zamknęłam za sobą drzwi. Spojrzałam na dyrektora. Garnitur i jakaś dziwna pelerynka. W superbohatera się bawi?

Wyciągnąłem ku dziewczynie rękę z szerokim uśmiechem na twarzy. Absolutnie nie przejmowałem się jej zdziwionym spojrzeniem.
- Rozumiem, że jesteś gotowa.

- Taaa - odpowiedziałam podchodząc ostrożnie do dyrektora. Podejrzanie wyglądał w tych ciuchach.

Czyżby się mnie bała? Znów? Nie zrobiłem nic strasznego, a mą szable już widziała. Chwyciłem dłoń dziewczyny i przeniosłem nas wprost do wymiaru Gox na dziedziniec zamkowy.

Po "tygodniu" wakacji wróciliśmy do szkoły. Niespecjalnie mnie to zadowalało, ale nic nie można na to poradzić.

- Wygląda na to, że teraz czas na wykazanie się umiejętnościami aktorskimi, moja pani. Nie chcesz chyba, być na ustach całej szkoły, a przynajmniej nie od razy - stwierdziłem zakładając rękawiczki.

- Nie chcę - odpowiedziałam cofając się o krok. - To ja może już pójdę. Muszę wykonać pracę domową i się pouczyć.

Nim dziewczyna zdążyła odejść dalej odwróciłem się w jej kierunku, objąłem ją w talii i namiętnie pocałowałem.
- Teraz możesz iść - powiedziałem z uśmiechem puszczając Revens. Nim jednak dziewczyna zdążyła wyjść do gabinetu wpadła jak z procy Shura.
- Mephisto, wprowadzamy się, przywiozłam dzieciaki i decyzję zarządu - oznajmiła od wejścia z szerokim uśmiechem.
- Jo! - powitała Victorię, gdy tylko ją zobaczyła.

Spojrzałam w kierunku drzwi, z których usłyszałam tak dobrze znany mi głos. Widząc Shurę uśmiechnęłam się szeroko i rzuciłam na szyję.
- Shura! - zawołałam radośnie.

Shura, no tak, to było do przewidzenia. Czyli wiem, kogo powinienem oskalpować... Nim zdążyłem jakkolwiek odpowiedzieć Shurze do gabinetu zaraz za nią wpakowała się cała ta dzika zbieranina w komplecie. Rin, Yukio, Bon, Shima, Shiemi, Izumo, Konekomaru, a w bonusie Kuro.
- Za co? - jęknąłem cicho odsuwając się od drzwi, by zrobić miejsce dla nowo przybyłych.
- Rin, ogon - syknąłem dając chłopakowi znak, by schował wystający wesoło ogon. Może i jest wśród osób wtajemniczonych, jednak strach pomyśleć, że mógł się tak włóczyć po szkole... Dobrze, że Shura miała klucze przenoszące bezpośrednio do odpowiednich drzwi. Sama sprawczyni tego zamieszania przytuliła tylko wiszącą jej na szyi Revens.
- Zostajemy tu z wami.

- Czego chcesz, Mephisto. Przecież to szkoła dla egzorcystów - odpowiedział jakiś brunet. Prawdopodobnie właśnie Rin. Przyjrzałam się reszcie zgromadzonych. Moją uwagę przykuło dwóch chłopaków. Jeden z blond irokezem oraz drugi, z różowymi włosami. Na początku pomyślałam, że to gej, jednak to, że zaraz jak mnie zobaczył zaczął mnie zagadywać i próbować gdzieś wyciągnąć stwierdziłam, że raczej nie. Niestety wiele nie rozumiałam, gdyż jego angielski był w wielu miejscach przełamywany japońskim.

- Jednak większość uczniów nie ma pojęcia o tym, kim jesteś. Już i bez zbędnego rozgłosu masz wystarczające problemu. - Naprawdę zastanawiało mnie czasem, kiedy lub też czy kiedykolwiek Rn wykaże się instynktem samozachowawczym. Mimo wszystko wciąż pozostawał ciekawym... obiektem eksperymentu, będąc synem Szatana i nie panując nad swą mocą. Poza tym wypadałoby dotrzymać słowa danego Shiro.
- Pokażę wam szkołę i akademiki. Na zajęcia będziecie chodzić z klasą... - Zerknąłem na Victorię. - 2c, tak, drugi rocznik powinien odpowiadać temu, co mieliście w Japonii. Panna Revens was wprowadzi w życie klasy, prawda, panno Revens? - posłałem jej przepraszający uśmiech.
- I jeszcze nim wyjdziemy... Shima, nie napastuj wszystkich kobiet w okolicy. Suguro, postaraj się mniej przypominać wściekłego gangstera. Konekomaru, weź ze sobą Kuro, niech zostanie z wami i nie szwenda się zbytnio wśród uczniów, przynajmniej w pierwszych dniach. Yukio, przypilnuj Rina. Shiemi, Izumo... dobrze, wy raczej nikogo nie przerazicie. - Westchnąłem ciężko przyglądając się całej tej zbieraninie. Moi wspaniali uczniowie.
- Ja również tutaj zostaję, rozkazy z góry. Pomogę ogarnąć Rina - oznajmiła Shura machając jakimś papierem z kilkoma pieczęciami.

Puściłam Shurę. Chwilę później usłyszałam, że ta zgraja ma chodzić do mojej klasy. Wszyscy startują na rycerzy? Chyba że pan Pheles stwierdził, że jako jego uczennica muszę mieć oko na całe to towarzystwo.
- Oczywiście - powiedziałam w stronę nowo przybyłych.
- Ej, Mephisto... Przecież my jesteśmy starsi... - powiedział brunet. Wciąż nie schował ogona. Chłopak o różowych włosach mówił do chłopaka z irokezem. Niestety rozmawiali po japońsku, więc nie rozumiałam. W pewnym momencie wskazał mnie głową.
- Bon, przydaj się na coś i pomóż mi się z nią dogadać.

Odebrałem dokument od Shury i po pobieżnym przejrzeniu mogłem stwierdzić, że to będzie horror. Przynajmniej zlitowali się na tyle, że przysłali tutaj także Yukio i samą Shurę...
- Owszem jesteście starsi, jednak tutaj system edukacji działa nieco inaczej niż w Japonii, więc ten poziom będzie dla was odpowiedni. I powtarzam po raz ostatni, Rin, schowaj ogon. Chyba wiesz, że to twój słaby punkt, prawda? - Posłałem mu upiorny uśmiech sugerujący, że w każdej chwili jestem gotów wykorzystać tę słabość przeciw niemu.
- Jakieś pytania?
- Nie teraz, Shima - syknął Suguro do przyjaciela.

- Poza tym, jesteś mnichem, nie zapominaj. - Do ich rozmowy wtrącił się jakiś niski, łysy chłopak w okularach. Na rękach trzymał kota o dwóch ogonach. Zapewne ten demon, o którym mówił mi pan Pheles.
- Oj tam, oj tam... W naszej szkole takiej dziewczyny nie znajdziesz.
- Mówisz to zawsze, kiedy widzisz jakąś dziewczynę - odezwał się Rin.
Szkoda, że nie rozumiałam co mówią. Westchnęłam i spojrzałam na Shurę. Chyba nikt nie miał pytań.

Wyminąłem całą tę hałaśliwą drużynę marzeń, po czym otworzyłem drzwi gabinetu uprzednio w nie stukając, by zniwelować działanie klucza Shury.
- Panie przodem - powiedziałem przytrzymując drzwi otwarte. Kiedy Revens wychodziła z gabinetu przytrzymałem ją na chwile na boku.
- Przypomnij mi, bym nauczył cię japońskiego. Przyda ci się.

- Tak jest - odpowiedziałam kiwając głową. Chwilę potem wyszłam z gabinetu i zatrzymałam się przy moich ukochanych schodach.
- To może teraz? - spojrzał na chłopaka z irokezem.
- Shima... - usłyszałam głos łysego.
- A ten znowu swoje... - odezwała się jakaś dziewczyna.
- Izumo... - tym razem głos tego z różowymi włosami. Obejrzałam się na gromadkę przybyłych. Rin w końcu schował ogon, czym wyraźnie rozluźnił chłopaka, który miał kilka pieprzyków na twarzy. Przyjrzałam się obojgu. Byli całkiem uroczy...

Wróciłem do swojego gabinetu wiedząc, ze czeka na mnie jeszcze papierkowa robota obu szkół i dopilnowanie formalności względem Rina oraz jego drużyny marzeń. Ciekawiło mnie, jak szybko uczniowie z Leogry odkryją te małą tajemnicę i jak zareagują.

Na dworze było już ciemno, kiedy udało mi się zwyciężyć z wszechobecnymi papierami. Spojrzałem tęsknie przez okno zastanawiając się, jak mógłbym urozmaicić sobie dzisiejszą noc. W sumie... Mogę sprawdzić czy Victoria jeszcze nie śpi. Porozmawiać, powiedzieć jej, że będzie mieć ze mną trochę mniej zajęć... Tak, to by ją raczej ucieszyło, więcej czasu wolnego. W jednej chwili teleportowałem się wprost do pokoju dziewczyny. Drogę przecież znałem.

Jak zwykle w weekendy, przybyłam na moje "dodatkowe lekcje" z panem Phelesem.
- Dzień dobry - przywitałam się po tym, jak weszłam do gabinetu.

- Dzień dobry - odpowiedziałem z lekkim półuśmiechem. Stałem oparty o jeden z regałów zapełnionych książkami i wertowałem właśni opasłe tomiszcze o podniosłym tytule przypominającym bardziej gryzmoły pięciolatka niźli słowa. Ubrany byłem od stóp do głów na czarno,w oficjalny uniform egzorcystów. Swój zwykły, biały płaszcz, zastąpiłem smoliście czarnym, sięgającym połowy łydek. Niby większość egzorcystów takie nosi, jednak mam sentyment do tego białego.

Pan dyrektor... Ubrał się normalnie. Miałam ochotę zapytać, czy to aby na pewno on, ale gdyby okazało się, że tak, to mogłoby dziwnie wyglądać to, że weryfikuję to na podstawie jego ubioru... Westchnęłam cicho, postanawiając udać, że zwykle sie tak ubiera.
- Znowu mamy w szkole żałobę? - zapytałam podchodząc do regału. Nawet gdyby, to on nigdy wcześniej się tak nie ubrał.