Gabinet dyrcia

Gabriel rzucił mi pytające spojrzenie, a kiedy skinąłem głową ten rozłożył szeroko potężne skrzydła o śnieżnobiałych piórach.
- Podejdźcie oboje - nakazał tonem nieznoszącym sprzeciwu. - Wciąż mnie dziwi, że ta młoda panna okazała się dla ciebie straszniejsza od Fausta czy Twardowskiego, Kruku.

Podeszłam do anioła. Uniosłam brew słysząc jego słowa.

- Z nimi wytrzymał zdecydowanie dłużej - wyjaśnił Gabriel z ciepłym uśmiechem. Kiedy oboje staliśmy już przed nim dotknął dłońmi naszych czół. Po kilku chwilach między nami pojawiła się bladoniebieska, świetlista nić, która zaczęła powoli pękać. Kiedy tylko się przerwała natychmiastowo spłonęła nie pozostawiając po sobie żadnego śladu. Gabriel opuścił ręce i otworzył ponownie zamknięte dotąd oczy.
- Powinno być w porządku.

Patrzyłam to na anioła to na pana Phelesa licząc na jakieś wyjaśnienie tego, co się stało.

- Egzorcyści powołują się na moc najróżniejszych bóstw, dobrych duchów czy patronów. To logiczne, że moc demona może przełamać posłaniec Boga - wyjaśniłem widząc zdziwienie malujące się na twarzy Revens.
- Samael jest moim dawnym przyjacielem, a muszę przyznać, że obserwowanie jego poczynań z ludźmi jest nieraz nad wyraz zabawne. Czasem sobie pomagamy.

Kiwnęłam głową na znak tego, ze rozumiem.

Gabriel pożegnał się ze mną, skłonił głowę przed Victorią, po czym zniknął w wiązce światła.
- Nie musisz już przychodzić na moje lekcje.

- To wspaniale! - zawołałam szczęśliwie. Koniec z głupimi lekcjami, dziwnymi sytuacjami i niedoborem snu.

- Też ci dziękuję za współpracę - odpowiedziałem posyłając jej wystudiowany uśmiech numer pięć.
- Chcesz coś jeszcze omówić?

- Nie trzeba - powiedziałam zadowolona z tego, że nie będę mieć więcej lekcji.

- Do widzenia więc - powiedziałem zmęczonym głosem siadając znów za biurkiem. Cała ta sprawa była naprawdę nużąca. Cóż, dwa lata nie odchodzą bez niczego.

- Do widzenia - odpowiedziałam, po czym w podskokach wymaszerowałam z gabinetu.

Minęło kilka miesięcy. Zbliżał się koniec roku szkolnego, a wraz z nim kilkudniowy szkolny festiwal, na który zapraszano rodziny uczniów oraz mieszkańców Leogry. Podczas jego trwania uczniowie prezentowali najróżniejsze przedstawienia, występy czy wystawy swoich dzieł, a na terenie szkolnego dziedzińca porozstawiano kolorowe stragany tak prowadzone przez uczniów, jak i osoby z zewnątrz.

Udałem się na główny dziedziniec szkoły, by osobiście dopilnować bezpieczeństwa oraz przebiegu festynu.

Spacerowałam pomiędzy stoiskami w towarzstwie Shury.