Gabinet dyrcia

Przeniosłam wzrok na rękę pana Phelesa. Kurde... Że też musi mnie tu trzymać.
- Joanna d'Arc? Przecież ona nie była wiedźmą, a zwykłą dziewczyną, którą sam Bóg wybrał, by wyzwoliła Francję spod panowania Anglii - odpowiedziałam oburzona nazwaniem bohaterki wojny stuletniej wiedźmą.

Zaśmiałem się kręcąc głową. Przewidywalne. Doprawdy, przewidywalne. Powtarzać z uporem maniaka tę bajkę...
- Powiedziałem wiedźmą lub medium. Służebnicą diabła lub połączeniem między Bogiem i ludźmi. Poprawka. Była symbolem. Jak myślisz, przez przeszło pięćset lat, których potrzebowali na kanonizację, nie podkoloryzowano jej legendy? Wystarczyło jej jeść skażone, w tamtych czasach bardzo powszechne, ziarno, by mieć halucynacje. Ot, symbol pasujący do proroctwa, święta dziewica na czele armii... Kobieta z roli nie była partnerem do rozmów dla możnych dowodzących wojskami. Była pretekstem. Prosty człowiek podnoszący morale innych prostych ludzi, wojska. Czyż Anglia w tamtych czasach również nie czciła tego samego Boga?

- Wciąż czci. Po prostu nie uznają papieża - powiedziałam starając się zachować spokój.

- Owszem. Muzułmanie i Żydzi również. Ba, nie tylko oni. Jednak zmieniając swą religię tworzycie nowe... oblicza swego Boga. - Zawahałem się przy słowie oblicza. Wcielenia? Bez tłumaczenia historii Wszechświata i zasad rządzących tą rzeczywistością trudno by było streścić i wyjaśnić coś takiego dokładnie, bez przekłamań.

Słuchałam tego, co mówił pan Pheles nieco zdziwiona. Jednocześnie próbowałam się uwolnić od jego ogona.

- Daj spokój, wciąż się mnie boisz? Poza tym wystarczy poprosić. Doprawdy, odrobina kultury i dobrej woli w zupełności wystarczają. - To mówiąc puściłem szlufkę jej spodni oraz odwinąłem ogon.
- Widzisz?

Słucham? On będzie mi mówił o kulturze? Już ja mu pokarzę!
- Przepraszam - odpowiedziałam spoglądając w bok. Jednak jestem beznadziejna.

Westchnąłem cicho kręcąc głową.
- Nie masz przepraszać tylko zrozumieć. Nie jestem tu po to, by zrobić ci krzywdę. Przyzwyczajaj się do tego. Do obecności świata nadnaturalnego.

- Tak jest... - powiedziałam podnosząc niepewnie wzrok.

- Czego się boisz? - spytałem wprost patrząc dziewczynie w twarz.
- Że cię zabiję? Ukradnę duszę? Będę torturował?

- Wszystkiego po trochu? - odpowiedziałam pytaniem na pytanie.

- Dlaczego? Próbowałem cię zabić, okaleczyć, skrzywdzić? Wierz mi, lubię ludzi. - Po prawdzie mogłem powiedzieć, że większość demonów lubi ludzi. Jedne obserwować, inne torturować.

- Tak jakoś... - odpowiedziałam odsuwając się do tyłu.

Przejechałem powoli pazurem wzdłuż policzka dziewczyny na tyle delikatnie, by jej nawet nie zadrasnąć.
- Mógłbym cię zabić jednym ruchem.

Przełknęłam dosyć głośno ślinę przy okazji patrząc na pazur na moim policzku.
- Wiem

- Jednak jak widzisz jeszcze tego nie zrobiłem... A miałem całkiem sporo okazji - zauważyłem uśmiechając się do niej i odsuwając dłoń od jej twarzy.

- Może mieć pan jakiś powód, dla którego jeszcze mnie nie zabił - odpowiedziałam starając się zapanować na rumieńcem, który pojawił się na mojej twarzy, gdy pan Pheles się do mnie uśmiechnął.

- Jaki? - spytałem ciekaw jej podejrzeń. Ten cały rumieniec jako reakcja organizmu jest nawet zabawny.

- Skoro jestem pana uczniem to może pan nauczyć mnie rzeczy, o których innym się nie śniło, a następnie wykorzystać jako szpiega w zakonie, czy coś takiego... I gdy będzie już pan posiadała potrzebne informacje zrobi pan to - pstryknęłam palcami - i mnie zabije

- Jestem w Zakonie od kilkuset lat, na Ziemi żyję dłużej niźli każdy, lub też niemal każdy, z was, ludzi. Naprawdę myślisz, że potrzebowałbym dodatkowego szpiega w Zakonie? Lub też, że Zakon jest na tyle głupi by ufać bezgranicznie mojemu uczniowi? - Strzeliłem palcami jak wcześniej Victoria i w mojej dłoni zmaterializowała się szabla, którą mierzyłem w serce dziewczyny.
- O tak?

- Nie wiem jakie ma pan cele, nie siedzę w pana głowie. Zakon jako całość nie, ale są pojedyncze jednostki, zupełni ignoranci, którzy prędko zapomną tego, że ma lub też miał pan ucznia oraz jego nazwiska... - spojrzałam na szablę wymierzoną w moje serce. - Myślałam raczej o jakimś pstryk i zgon na miejscu - przedstawiłam swoją wersję ewentualnego scenariusza, który wcześniej dyrektorowi przedstawiłam.

Przesunąłem ostrze nieco wyżej podnosząc podbródek dziewczyny.
- Ignoranci nie mają wiedzy ni władzy. A ty stąpasz po bardzo cienkiej linii... - zawiesiłem głos słysząc jej dalsze wyjaśnienia.
- Efektywne, ale nie efektowne. Odrobina teatralności zawsze jest w cenie, szczególnie, jeśli nie jest doprawiona kiczem.

Przełknęłam głośno ślinę i spojrzałam nerwowo na ostrze.
- Jak bardzo cienkiej? -spytałam wlepiając spojrzenie w metal.

- Bardzo cienkiej. Niczym ostrze noża. - Wypuściłem szablę z dłoni, jednak ta miast upaść natychmiast uległa dematerializacji pozostawiając po sobie szybko rozwiewający się obłok fioletowego dymu. Ująłem palcami brodę dziewczyny nie pozwalając jej się ruszyć.

Chciałam odetchnąć z ulgą, gdy ostrze zniknęło, ale zamiast tego zarumieniłam się widząc, że pan Pheles trzyma mnie za brodę.