Gabinet dyrcia

Ślęczałem już od dłuższego czasu nad stertą papierów. Dokumentacja dotycząca stanu poszczególnych budynków, sprzętu szkoły, raporty egzorcystów z podlegającego mi rejonu, czyli właściwie całej wyspy, do tego spis wydatków w bieżącym miesiącu... Jęknąłem cicho opierając głowę na dłoniach. Prowadzę tę szkołę od przeszło pięciuset lat i te wszystkie procedury oraz cała papierologia wraz z postępem technicznym robią się coraz bardziej pogmatwane. Jednak góra wciąż nie akceptuje dokumentacji elektronicznej przez łatwość dostania się do niej osób postronnych. Nie przypominam sobie, by wśród demonów byli hakerzy zainteresowani liczbą tablic w akademii. Spojrzałem tęsknie w kierunku stojącego na biurku zegara. Dopiero ranek, a ja tonę w papierzyskach. Z zamyślenia wyrwało mnie pukanie do drzwi. Teraz każdy, nawet najgłupszy pomysł był dobry, by oderwać się od tego horrory dokumentów.
- Proszę wejść - powiedziałem głośno nawet nie próbując zapanować nad chaosem kartek na biurku.

Byłam zmęczona przejściem w górę wieży. Tych schodów faktycznie było dużo, i faktycznie uświadomiły mi, że już nigdy więcej nie chcę tutaj przychodzić. Zapukałam do drzwi, po czym grzecznie czekałam na pozwolenie na wejście do gabinetu. Na szczęście, nie trwało to długo.
Weszłam szybko do pomieszczenia, cichutko zamykając za sobą drzwi. Następnie odwróciłam się przodem do biurka dyrektora.
- Dzień dobry - powiedziałam podchodząc do jednego z foteli znajdujących się przy wcześniej wspomnianym meblu. Podniosłam wzrok na pana Phelesa wyczekując na odpowiedź. Przy okazji poprawiłam mankiet koszuli.

- Dzień dobry, panno Revens - odpowiedziałem z uśmiechem. Będąc dyrektorem takiej placówki dość często miałem kontakt z uczniami, więc znałem imiona i nazwiska niemalże wszystkich z nich.
- Z jaka sprawą pani przychodzi? - spytałem przyglądając się uczennicy, pragnąc wyczytać odpowiedź z jej twarzy. Na moim biurku radośnie leżało kilkaset stronic wyglądających bardziej jak legowisko wyjątkowo wiercącego się kota niźli dokumentacji szkoły.

Niespecjalnie uszczęśliwiał mnie fakt, iż musiałam się tutaj pofatygować z powodu mojego nieodpowiedniego zachowania na lekcji. Swoją drogą, co jest złego w tym, że napiłam się wody? Pani psor całą lekcję piła kawę.
- Przysłała mnie pani prof. Rexona. - (nie pytaj o to nazwisko, plz) Położyłam na radosnej stercie papierów mniej radosną notatkę od mojej ukochanej nauczycielki. Zapewne było na niej napisane jaką to ja naganną uczennicą nie jestem, że nie potrafię się zachować itp itd. Przede wszystkim kobieta uczepiła się mnie dlatego, ponieważ piła na lekcji a ja zwróciłam jej uwagę, po czym doszłam do wniosku że i ja mogę robić coś takiego.

Sięgnąłem po notkę, którą przyniosła mi uczennica. Westchnąłem cicho po przeczytaniu notki kręcąc głową z dezaprobatą. Czy ja im wyglądam na jakąś niańkę o kwalifikacjach kata dorabiającą sobie jako strażnik więzienny? Nauczyciele mają wystarczające kwalifikacje do wymierzania kar uczniom w zależności od przewiny. Nagana, upomnienie, dodatkowe godziny nad wyjątkowo nudnym tekstem historycznym, pomoc woźnemu...
- A co ty masz mi do powiedzenia? - Sprawa była niezwykle błaha, choć popadała po podważanie kompetencji nauczyciela. W normalnych warunkach nawet nie zajmowałbym się czymś takim. Teraz jednak każda wymówka, by nie walczyć z papierami, była miłą perspektywą.

Obserwowałam jak dyrektor czyta wiadomość od pani profesor. Wydawało mi się, że uważał za bezsensowne roztrząsać taką sprawę, ale z jakiegoś powodu postanowił to ciągnąć. Myśląc nad tym co mu odpowiedzieć omiotłam spojrzeniem biurko zawalone papierami... Czyli dlatego bawi się w rozpatrywanie takiej błahostki.
- Nie rozumiem co złego zrobiłam. Chciało mi się pić, więc wypiłam trochę wody. A pani prof. robi z igły widły. W dodatku ona całą lekcję coś piła... Może nie powinnam była jej tego wytykać, ale uważam że skoro jej wolno to innym uczniom również...

Patrzyłem uważnie na pannę Revens śledząc tę subtelną grę emocji na jej twarzy.
- Innym uczniom? Między uczniem a nauczycielem jest pewna różnica wynikająca z doświadczenia, wiedzy i autorytetu. To raczej błaha sprawa, ale setki takich błahostek budują całe kodeksy prawne, życia. Niemniej jednak powinnaś kulturalnie zapytać miast - zerknąłem na kartkę - pyskować nauczycielowi i podważać jego kompetencję - zacytowałem opinię nauczycielki. Wpatrywałem się w oczy dziewczyny zastanawiając się, co z nią zrobić.
- Jeśli teraz po prostu cię wypuszczę twoja nauczycielka nie da mi spokoju... Co ja mam z tobą zrobić?

Spuściłam głowę słuchając bury od pana Phelesa. Gdy ponownie spojrzałam na mężczyznę jego oczy wpatrywały się we mnie. Zarumieniłam się nieco, co z pewnością nie umknęło jego uwadze. Ponownie opuściłam głowę.
Pytanie które zadał nie było raczej skierowane do mnie. Jednak w razie czego pokręciłam głową na znak tego, że nie wiem.

Ludzie wcale nie panują nad sowimi emocjami i uczuciami, czego ta dziewczyna jest świetnym przykładem. Wielu nawet nie potrafi ich ukryć, ale to tylko mi pomaga rozszyfrowywać ich psychikę.
- To chyba pierwszy raz, kiedy któryś z nauczycieli przysyła cię do mnie... Ile jeszcze masz dziś lekcji? - spytałem nie odrywając od niej wzroku. Jeśli dobrze to rozegram, ja będę mieć spokój, dziewczyna nie będzie ukarana, a profesor Rexona nie będzie mieć do mnie pretensji.

Wciąż czułam na sobie wzrok mężczyzny, przez co robiłam się coraz bardziej zawstydzona. Przełknęłam ślinę i podniosłam głowę, nie mogę przecież cały czas gapić się na swoje buty.
- Tak, pierwszy raz... - przyznałam dyrektorowi rację. - Jeszcze pięć lekcji teoretycznych, później dwie na strzelnicy. W sumie daje to siedem lekcji.
Starałam się unikać kontaktu wzrokowego z panem Phelesem, a było to trudne zadanie, albowiem wciąż na mnie patrzył. Jedyne o czym w tej chwili marzyłam to to, by skupił swój wzrok na jakimś papierze, globusie czy czymkolwiek innym niż ja.

Wiedząc już, ile lekcji jej pozostało i z kim aktualnie dziewczyna miała zajęcia znalazłem w katalogu stojącym obok biurka jej plan lekcji. Eliksiry, angielski, niemiecki, przywoływanie, wos, a na koniec dwie godziny ćwiczeń na strzelnicy.
- Ma pani coś przeciwko skończeniu lekcji już teraz i posłużeniu mi pomocą? W ramach kary będzie pani musiała później nadrobić lekcje. Przepisać notatki, czy co tam jeszcze potrzebujecie. Pani Rexona zapewne odetchnie z ulgą mając tyle czasu na przygotowanie się do następnej lekcji z panią, panno Revens.

Hę? I to by było na tyle? Cała moja kara miałaby polegać na odpisaniu notatek itd? Przecież takie cos robię zawsze, kiedy jestem chora...
- Nie, skąd... - odpowiedziałam nieco zszokowana. Pan dyrektor taki łagodny? - To wszystko? - zapytałam starając się nie brzmieć nieuprzejmie.
Jak moja kara miała zakończyć się w ten sposób to... hura! Odpisanie notatek + pomoc dyrektorowi... Cud, miód i fistaszki. Sam na sam z dyrektorem przez resztę dnia... Poczułam, ze rumienię się po raz kolejny.

- Wspaniale! - Klasnąłem w dłonie uradowany, że przynajmniej część góry papierów mnie opuści. Z szuflady biurka wyjąłem czyste kartki oraz pióro. Napisałem lakoniczną notę informując, że zwalniam pannę Victorię Revens z całego dnia lekcyjnego w celu dokładnego przybliżenia jej regulaminu szkoły i zasad kultury osobistej, po czym wręczyłem kartkę uczennicy.
- Zanieś to proszę pani Rexonie. Ona przekaże stosowne informacje pozostałym twoim nauczycielom - poleciłem jej tonem nie znoszącym sprzeciwu.

Kiwając głową odebrałam, od pana Phelesa, notkę.
- Tak jest. - odwróciłam się do niego plecami i energicznie udałam się w stronę drzwi, po czym opuściłam pomieszczenie. Schody... Znowu one. Tym razem z górki. Zeszłam na dół, co poszło w miarę szybko i pognałam szkolnym korytarzem na lekcję recytacji. Przeszłam przez salę, starając się ignorować docinki niektórych uczniów, wręczyłam profesor Rexonie karteczkę otrzymaną od dyrektora. Po tym, jak odczytała treść notki kiwnęła głową dając mi znak że mogę odejść. Podeszłam do mojej ławki, spakowałam do torby zeszyt, podręcznik i piórnik.
Chwilę później drugi raz dzisiejszego dnia wspinałam się po schodach, prowadzących do dyrektorskiego gabinetu. Gdy już dotarłam na szczyt zapukałam do drzwi i weszłam ponownie do środka.
- Przekazałam notatkę pani Rexonie - poinformowałam mężczyznę starając się nie wyglądać na uszczęśliwioną faktem, że teraz spędzę z nim tutaj najbliższe kilka godzin.

Kiedy tylko dziewczyna wyszła jednym skinięciem dłoni przywołałem, mogłoby się zdawać, znikąd drugi fotel, który z cichym stuknięciem wylądował na podłodze po drugiej stronie biurka. Po kilku minutach panna Revens wróciła. Słysząc jej słowa uśmiechnąłem się szeroko.
- Doskonale. Usiądź proszę. - Wskazałem jej gestem fotel naprzeciw mnie.
- I posegreguj to alfabetycznie. - Przysunąłem do dziewczyny jedna z kupek dokumentów, które aktualnie królowały niepodzielnie na moim biurku.

Więc o taką pomoc chodziło...
Trochę przerażała mnie papierkowa robota. Męcząca, nudna i irytująca. Dobrze to pamiętam z domu, kiedy mama albo tata wracali z pracy z toną papierów do zrobienia. Co zrobisz? Nic nie zrobisz.
Zrezygnowana podeszłam do biurka, po czym usiadłam na wskazanym miejscu. Wzięłam do ręki pierwszy papier i odłożyłam na bok, podobnie następny, kolejny i jeszcze bardziej następny po nim... Zapowiada się długa robota.
- Wolno wiedzieć co to za papiery? - zapytałam wkładając jedną z kartek pod drugą. Już jakiś postęp.

Spojrzałem na nią z ukosa sponad raportu dotyczącego aktywności demonów wokół wyspy. Chwilę mi zajęło przeanalizowanie metody rozplanowania wszystkich kupek dokumentów w tym chaosie bieli i słowa pisanego. Pewność miałem co do tego, że miała zająć się jedynie sprawami powiązanymi ze szkołą, nic poważniejszego, więc szybko udało mi się przypomnieć, co jej podsunąłem.
- To? Dokumenty uczniów tej szkoły - wyjaśniłem wracając do czytania raportu. Po chwili jednak znów podniosłem znad niego wzrok patrząc na dziewczynę.
- Może zagramy w pytania i odpowiedzi, panno Revens? Bo zanosi się na dłuższą walkę z wiatrakami, czy też papierami, jak kto woli. Efekt ten sam, a i sensu niewiele w tym więcej. Odpowiedź za odpowiedź

Kiwnęłam głową usatysfakcjonowana odpowiedzią dyrektora. Przekładałam kolejne papierki, gdy zaproponował grę.
- E... D-dobrze... -odpowiedział z lekkim wahaniem. To moja typowa reakcja na takie propozycje. Nie przepadam za tego typu grami, nigdy nie wiesz o co może ta druga osoba zapytać. Z drugiej jednak strony... To dorosły facet, w dodatku nauczyciel, więc nie powinien zadawać nie wiadomo jakich pytań. W każdym razie taką mam nadzieję.
Trafiłam na dokument, do którego było przyczepione moje zdjęcie z dzieciństwa... A dokładniej z dnia, gdy pierwszy raz zawitałam do akademii. Aż tak się zmieniłam? Uśmiechnęłam się do samej siebie i schowałam kartkę pomiędzy innych uczniów.

Ze zmarszczonym czołem czytałem kolejny raport dotyczący zdarzeń na peryferiach wyspy. Nikt nie zginął, jednak trafiło się kilku rannych. Mimo wszytko, jak niemalże zawsze, jeden z oddziałów będący pod moim zwierzchnictwem szybko wyeliminował zagrożenie.
- Skoro pani milczy ja zacznę. Jak wygląda akademia z perspektywy ucznia? - spytałem szczerze ciekaw nie odrywając wzroku od czytanego tekstu. Lata praktyk i użerania się z ludźmi oraz ich ukochanymi procedurami, coraz dłuższymi zresztą, ułatwiały osiągnięcie podzielności uwagi.

Trochę zdziwiło mnie to pytanie.
- Normalnie... Jest dużo do nauki, czasem to męczące, ale jednak na niektórych lekcjach wspaniale się bawię. Podobnie czują się inni. Z resztą, sam pan powinien wiedzieć jak to jest, był pan kiedyś uczniem, prawda? - Przeczytałam nazwisko na kartce i wstawiłam w odpowiednie miejsce, po czym podsunęłam dyrektorowi kupkę posegregowanych dokumentów. - Co teraz?

Kiwnąłem głową dając znać, że słyszę jej odpowiedź. Zastanawiałem się, ile mogę ujawnić, a raczej ile chcę ujawnić z informacji o sobie. W tym czasie Victoria zdążyła posegregować podsuniętą jej wcześniej stertę, więc wskazałem na kolejną.
- Tym razem według końcowej wartości, to ta w prawym dolnym rogu, pod koniec każdego pliku dokumentów, zazwyczaj jest jeszcze podkreślona. Od największej do najmniejszej - wyjaśniłem przerzucając kolejne stronice i odkładając podpisany raport od odpowiedniej sekcji w wielkim pudle koło biurka. Uzupełniłem kolejne rubryki streszczenia raportu zbiorczego i przeniosłem wzrok na pannę Revens z półuśmiechem na ustach.
- Prawdę powiedziawszy nigdy się tu nie uczyłem. Mój ojciec miał nieco... niecodzienne podejście do wychowywania dzieci, więc wszystkiego nauczyłem się w praktyce, a dalej przez prowadzenie badań na własną rękę. Co pociąga teraz młodzież w naszym zawodzie? Mam na myśli tych, którzy są tu z własnej woli, nie pod przymusem.

Zaczęłam porównywać liczby występujące we wskazanym miejscu. Segregacja malejąca wartości liczbowych przebiegała o wiele szybciej niż układanie nazwisk alfabetycznie.
Słysząc odpowiedź dyrektora kiwnęłam głową. Ciekawe. Kolejna rzecz potwierdzająca moją hipotezę.
- A są tu uczniowie, którzy nie przybyli z przymusu? - byłam zdziwiona. To znaczy... Niby przyjechałam tutaj bo rodzice nie potrafili sobie poradzić z moją... dolegliwością? Umiejętnością? W każdym razie byłam tutaj, ponieważ musiałam, ale nie zmienia to faktu że praca egzorcysty wydaje się ciekawa...

Zaśmiałem się pod nosem.
- Oczywiście, że są. Część jest tu wysłana dla bezpieczeństwa ich samych oraz najbliższego otoczenia, jednak część wcale się nie wyróżniała i gdyby nie czujność egzorcystów w terenie oraz nieraz ich własne zainteresowanie tą kwestia nigdy byśmy ich nie znaleźli. Nie odpowiedziałaś jednak, co pociąga młodzież w tej pracy, która tak łatwo może pozbawić zdrowia fizycznego i psychicznego, a nawet życia? W końcu po zakończeniu edukacji możecie wrócić do normalnego społeczeństwa, a mimo to tak wielu decyduje się na drogę egzorcystów. - Mówiąc to starałem się zachować spokojny ton głosu, choć w rzeczywistości bardzo mnie bawiła ta rozmowa. Gra, gra, wszystko to pięknie ustawiona gra, jednak czasem i pionki mają coś ciekawego do powiedzenia. Swoja drogą ludzie są straszliwie niedomyślni. Zostawiam im tyle wskazówek, by urozmaicić grę, oni jednak wciąż i wciąż uparcie je ignorują. Szkoda tylko, że Isaacowi powiedziano prawdę, nim sam odważył się przedstawić swoje przypuszczenia.

Zerknęłam na niego znad papierów.
- Dlaczego? Nie mam pojęcia. Może odkryli, że chcą robić coś co społeczeństwu wyjdzie na dobre? Może ktoś postanowił zostać super bohaterem? Z tą różnicą, że pozbawionym lateksowych rajstop i pelerynki, w dodatku walczącym ze złem, którego duża część ludzi nie widzi. Inni z kolei mogli dojść do wniosku, że i tak nie będą potrafili się odnaleźć w normalnym świecie, albo że do niczego innego się nie nadają? -urwałam na moment uśmiechając się, w sumie nie mam pojęcia dlaczego. - Ciekawe propozycje, prawda? Mnie ciekawi jednak dlaczego pan, mężczyzna wyraźnie interesujący się światem demonów, postanowił przyjąć posadę tak nudną jak ta. Dużo papierkowej roboty, użeranie się z nauczycielami i uczniami. Moim zdaniem, ktoś o tak szerokiej wiedzy i umiejętnościach, o których krążą legendy, marnuje się za dyrektorskim biurkiem. - Powinnam się zamknąć. Mówię za dużo, i do tego nieodpowiednim tonem. Skończy się dodatkową karą jak nic... - Może coś pan ukrywa? Może postanowił pan ukrywać się przed demonami siedząc na wygodnym fotelu? A może ma pan jeszcze inny powód. Kto wie... - Nie zauważyłam nawet kiedy, ale zdążyłam wstać z krzesła i oprzeć dłonie o biurko pana Phelesa. Chyba trochę mnie poniosło... No cóż, za późno by się tym martwić. Powiedziałam, co powiedziałam. Czasu nie cofnę, ale przynajmniej mogę powstrzymać się przed dalszym mówieniem, które stawiało mnie w niezręcznej, i w dodatku kompromitującej sytuacji.