Gabinet dyrcia

Z moich ust wydobył się cichy jęk, gdy mężczyzna pocałował mnie w szyję. Pocałunek w takie miejsce i takie pytania... Trochę jak wampir. Chce żebym była wampirem? Nie, to by było głupie.
Otworzyłam szeroko oczy i odepchnęłam mężczyznę od siebie. Tak jakoś przeszkadzało mi, że był tak blisko mojej szyi. Pocałunek w usta, ok. Ale na całowanie mojej szyi trochę za wcześnie. Nie wiem dlaczego zaczęło mi to przeszkadzać dopiero teraz, a nie od razu.

Odsunąłem się od dziewczyny puszczając ją delikatnie, by nie straciła równowagi. Fakt, powinienem być ostrożniejszy. Przecież ona jest ledwie dorosła...
- Wybacz, jeśli posuwam się za daleko. Wciąż zapominam, że jesteś taka młoda i niedoświadczona... - zawiesiłem głos patrząc dziewczynie w oczy. - Jednak moje pytanie było w pełni poważne.

Spojrzałam na mężczyznę kątem oka.
- Nie wiem czego chcę - odpowiedziałam na pytanie.

I szlag trafił cały nastrój.
- Więc zastanów się spokojnie. Nie musisz przecież odpowiadać teraz. A wracając do naszej poprzedniej rozmowy... Jeśli się zgadzasz przyjść do mnie jutro koło południa zabierając ze sobą potrzebne rzeczy - powiedziałem opierając się o biurko jak na wzorowego dyrektora przystało.

- Tak jest. - Podniosłam się z fotela. - Pójdę już... Do widzenia - skierowałam kroki do wyjścia z gabinetu.

Odprowadziłem dziewczynę wzrokiem do drzwi nawet nie próbując jej zatrzymywać.
- Dobrej nocy - powiedziałem z drapieżnym uśmiechem na twarzy.

Gdy sie ubralam i umylam poszlam do gabinetu dyrektora. U szczytu schodow niezmiennie czekaly drzwi do niego prowadzace. Podeszłam do nich i zapukalam

- Proszę - zawołałem nie podnosząc głowy znad grimuaru w podniszczonej oprawie. Wokół mnie wolno płynęły w powietrzu znaki antycznego pisma, które wyfrunęły z książki rozszerzając jej treść o dodatkowe akapity częstokroć pisane szyfrem.

Weszłam do środka zamykając za sobą drzwi. Spojrzałam na latające literki i inne dziwactwa.
- Co to? - zapytałam nie odchodząc od drzwi.

Zerknąłem na dziewczynę witając ja uśmiechem.
- Grimuar spisany przez magów dla magów. Ktoś nieodpowiedni nie będzie w stanie odczytać szyfru, a nawet, jeśli jakimś cudem go złamie nie zdoła zobaczyć większości treści. - Mówiąc to wskazałem gestem unoszące się w powietrzu widmowe symbole.

Kiwnęłam głową udając, że rozumiem co pan Pheles mówił. Moje myśli krążyły wokół niezwykłego prezentu, który dał mi dzisiejszego ranka.

Odchyliłem się na oparciu fotela odczytując teraz unoszące się wokoło mnie litery, a nie jedynie tekst z kartek.
- Więc jaki jest twój wybór odnośnie mojej wczorajszej propozycji? - spytałem umyślnie nie wskazując, o której propozycji myślę.

- Te wakacje to całkiem kusząca oferta... - powiedziałam patrząc na skupioną twarz dyrektora. Wciąż zastanawiało mnie, dlaczego podarował mi miecz.

- Jest tu jakieś ale czy też mam uznać to za zgodę? - dopytywałem powolnym ruchem ręki przesuwając znaki. Ich ruch, choć z pozoru mógł się wydawać chaotyczny, był idealnie skoordynowany. Przesuwając jeden z nich w rzeczywistości poruszałem wszystkimi po ich zaprogramowanych trasach.

- Wszystkie moje "ale" przedstawiłam wczoraj... - odpowiedziałam spokojnie.

- Więc sugeruje ci się przygotować, wziąć, co uznasz za potrzebne. Widzimy się o dwunastej, jak zapowiadałem wczoraj - odpowiedziałem przewracając stronicę księgi. Znaki zafalowały, po czym niemalże wszystkie zmieniły swe kształty lub pozmieniały się miejscami.

- W południe? - zapytałam obserwując latające w powietrzu znaki. Co on robił?

- Owszem, w południe. Nie obrażę się za punktualność, ale mam pewną tolerancję czasową. - Podniosłem wzrok znad grimuaru patrząc dziewczynie w oczy.
- Potrzebujesz czegoś jeszcze...?

- W sumie to nie... - odpowiedziałam na zadane pytanie.

- Jednak nie wychodzisz - zauważyłem zamykając książkę. Wszystkie znaki rozwiały się, a delikatne, zwiewne smugi dymu powędrowały w kierunku książki i wniknęły pomiędzy kartki.
- Oczekujesz czegoś ode mnie?

- Nie, nie - odpowiedziałam chwytając za klamkę. - Tylko zastanawiam się co mam zabrać. Bo trochę głupio jeśli pan postanowi wysłać mnie gdzieś gdzie będzie zimno, a wszystko co spakuję to będzie odzież letnia...

Zamyśliłem się na chwilę analizując w myślach, gdzie mogę ją zabrać.
- Wymiar zamieszkany czy niezamieszkany? Jaki poziom rozwoju cywilizacyjnego? - spytałem, gdyż potrzebowałem więcej szczegółów.

- Niech pan zrobi co uważna za słuszne. Jedyny warunek taki, że chcę odpocząć, po czym wrócić żywa - odpowiedziałam. Nie chciało mi się myśleć nad takimi bzdurami.

Kiwnąłem głową przyjmując to do wiadomości.
- Klimat umiarkowany, lato, około dwudziestu, dwudziestu pięciu stopni w skali Celsjusza. - Opisałem warunki pierwszego miejsca, jakie przyszło mi na myśl.

Pokiwałam głową z zadowoleniem. To rozumiem.
- Mi pasuje - odpowiedziałam z uśmiechem, po czym znikłam się do pokoju