Gabinet dyrcia

Słuchałem nie podnosząc wzroku sponad czytanego tekstu.
- Wy nie. Ja owszem - odpowiedziałem ignorując jej zaskoczoną minę. Cóż, może jak na siebie nie wyglądałem normalnie, ale cóż poradzić. Lubię się wyróżniać.

- Co się stało? - zapytałam przytulając się do pleców pana Phelesa. Nie chciałam mu przeszkadzać w czytaniu.

- Rocznica - rzuciłem krótko. Kiedy dziewczyna się do mnie przytuliła chciałem ją pogłaskać, objąć ramieniem lub jakkolwiek jej odpowiedzieć, jednak się powstrzymałem.

Pokiwałam głową.
- Zostawić pana samego? - spytałam. Nie chciałam mu przeszkadzać, a miałam wrażenie, że tak było. Mimowolnie przytuliłam się mocniej.

Zamknąłem książkę zerkając przez ramię na przytulona do mnie dziewczynę.
- Nie, zostań. Chcę z tobą porozmawiać - powiedziałem cicho odkładając tom na półkę.

- Nie chcę panu przeszkadzać - odpowiedziałam zamykając oczy.

Westchnąłem cicho po czym pstryknąłem palcami. Oboje teleportowaliśmy się wprost do mojego zamku.

Na powrót pojawiliśmy się w gabinecie. Spojrzałam na pana Phelesa, po czym skłoniłam się lekko.
- Do widzenia. - Wyszłam chwilę po tym, jak się pożegnałam.

- Do wiedzenia. - Odprowadziłem dziewczynę wzrokiem, po czym przeniosłem się na jeden ze starych, zapuszczonych już nieco cmentarzy we wschodniej Polsce. Gdzie jak gdzie, ale jako jeden z Aniołów Śmierci powinienem czuć się tam jak w domu. Spacerując wolno pomiędzy alejkami starego, średniowiecznego cmentarza w końcu odnalazłem właściwy grób.

Powoli i starannie wydrapałem kolejny płatek olbrzymiej, skomplikowanej i poplątanej róży zajmującej spora część głównej płyty nagrobnej. Swego czasu ludzie zorientowali się, że co roku przybywa jej jeden płatek, jednak nigdy nie odkryli, kto je dorabia.
- Przeszło siedemset lat... - Usiadłem na ziemi tuż przed nagrobkiem. Byłem sam na cmentarzu, niewiele nowych grobów się tu pojawiało, a tej średniowiecznej części praktycznie nikt nie odwiedzał. Wpatrywałem się w kamienny grób próbując poukładać swoje myśli.

Zdążyłem porządnie zmarznąć, siedząc od dłuższego czasu na cmentarzu w wietrzny, niezbyt ciepły dzień, jednak się tym nie przeszkadzałem. Powoli wstałem i otrzepałem płaszcz z resztek suchych liści oraz piasku. Rzuciłem ostatnie spojrzenie kamiennej płycie nagrobka, po czym wolnym krokiem odszedłem w głąb cmentarza. Przechadzałem się alejkami bezwiednie wybierając drogę, gdyż myślami byłem gdzie indziej. W końcu udało mi się dojść przynajmniej w minimalnym stopniu do ładu z samym sobą. Zniknąłem z cmentarza wracając do szkoły.

Po dłuższym czasie przeglądania papierów i prób zajęcia tym, ba, czymkolwiek, myśli. Miałem dość. Na prawdę konkretnie dość walki z samym sobą. Przeniosłem się do pokoju Revens mając nadzieję, że ją tam zastanę.

** Retrospekcje ***

- Proszę - powiedziałem szybko słysząc pukanie do drzwi gabinetu.

Weszłam do gabinetu dyrektora przeklinając w duchu schody do niego prowadzące.
- Dzień dobry - powiedziałam zamykając za sobą drzwi.

Uśmiechnąłem się na widok mojej uczennicy. Odchyliłem się w fotelu obserwując ją uważnie.
- Jakieś specjalne życzenia na dziś?

- Żadnych - powiedziałam nie do końca wiedząc co mam robić. Wciąż dziwnie się czułam w tym gabinecie.

Wstałem z fotela i pewnym krokiem podszedłem do jednego z regałów zapełnionych książkami. Wyjąłem wcześniej upatrzony tom i podałem go Revens.
- Więc dziś mniej praktyki, więcej teorii. Zapraszam. - Wskazałem jej fotel naprzeciwko mojego biurka.

- Dobrze - podeszłam do biurka i usiadłam we wskazanym fotelu.

Stanąłem za fotelem, w którym siedziała Victoria, i wskazałem jej konkretny fragment w książce wychylając się ponad ramieniem dziewczyny.
- Modlitwy tradycji Indian, szamanizm, ichniejsze egzorcyzmy, często zwyczajnie ignorowane lub niedoceniane przez resztę świata, podobnie zresztą jak syberyjskie czy afrykańskie.

Kiwnęłam głową, po czym zerknęłam nerwowo na dyrektora. Chwilę później wrociłam do książki.

Oparłem się o fotel dziewczyny zaglądając jej przez ramię i bawiąc się kosmykiem jej włosów.

Przełknęłam ślinę czując, że pan Pheles robi coś z moimi włosami. Starałam się skupić na czytanym tekście.

Śledziłem wzrokiem tekst zapisany na katach starej księgi.
- Spróbuj przeczytać na głos tę pieśń - poleciłem szeptem nachylając się do ucha dziewczyny.

Zarumieniłam się i ponownie przełknęłam ślinę.
- D-dobrze - wydukałam. Próbowałam najpierw przeczytać sobie w myślach, a dopiero potem na głos. Chwilę później zaczęłam czytać starając się brzmieć przy tym jak najbardziej naturalnie.

- Nie. - Przerwałem jej gwałtownie.
- Nie, zero rytmu, melodii. Na Pustkę, to jest pieśń, a nie dziecięca rymowanka. To się czyta z intonacją, podług rytmu, a nie recytuje niczym fragment kodeksu karnego.