3.0

Westchnąłem ciężko.
- Jeśli będę się hamował, póki nie ukończysz szkoły... Zapewne nie w pełni, ale jednak.

- Ale i tak nie wolno... Może za 10 lat jak skończę się uczyć...

- Siedem lat, moja droga. Jestem skłonny zaczekać. A ty?

- Niech pan nie robi ze mnie idiotki. W przybliżeniu 10 lat...

- Nawet sześć i pół. Lubię dokładność. Więc?

- Może...

- Co się zaś tyczy tej imprezy, na którą chcę cię zabrać w Sylwestra... Nie ukrywam, że to bal. Jeśli nie chcesz czegoś takiego to powiedz.

- Po prostu nie chcę narobić panu wstydu... Nie obracam się w takim, och i ach, towarzystwie...

- Pomijając opinię innych, chciałabyś pójść? Sama z siebie.

Pokiwała głową

- Więc proszę, ubierz się cieplej. Idziemy do Paryża.

- Po co?

- Suknia. Potraktuj to jako mocno spóźniony prezent urodzinowy.

- Ale ja nie mogę tego przyjąć...

- Dlaczego? Nalegam...

- Bo nie mogłabym się za to odpłacić. Nie stać mnie, żeby kupić panu coś drogiego, a i tak nieważne czego bym nie kupiła pan i tak może sam to sobie kupić. Jest pan bogaty

- Nie oczekuję przecież od ciebie żadnych prezentów, czy to drogich, czy też nie. Chcę ci sprawić przyjemność, podziękowanie i uśmiech wystarczy. Wystarczająco ci się obrywa od życia, nie dokładaj sobie więcej umartwianiem się, że nie możesz się odwdzięczyć. Ciągle siedzisz tutaj sama, unikasz innych uczniów, twoja rodzina... Cóż, ojca już poznałem.

- Ale będę się głupio czuć mimo wszystko.

- Nalegam. Poza tym sama mówiłaś, że nie masz stosownych ubrań.

- No nie mam, ale nie oznacza to, że chce żeby ktoś wydawał na mnie pieniądze

- Co więc zamierzasz zrobić?

- Nie wiem...

Pokręciłem głową w milczeniu, wciąż obejmując dziewczynę.
- Chodź więc.

- Ale... Ja ni chcę, żeby niepotrzebnie wydawał pan na mnie pieniądze...

- Ja za to nie uważam, by było to niepotrzebne.