Wymiar Gox 2

- Nie kłam! Nie kochasz mnie! I nie kochałeś
SIe gapi na to miejsce, gdzie miecz dotyka skóry.

- Dlaczego myślisz, że kłamię? Bo nie jestem człowiekiem? Ludzie nie mają monopolu na prawdę.

- Bo nie masz powodu by mnie kochać, czy mówić prawdę. Wyjdź.

- Dlaczego nie mam powodu? Miłość jest bezinteresowna, sama w sobie może byś powodem.

- Wyjdź stąd w końcu!
Się wkurza i mu ten miecz wbija w klate. I w sumie potem panika, że omg, co ona zrobiła.

Przytrzymałem miecz w miejscu, jednak dziewczyna zdołała rozciąć mi skórę. Cóż, tego się nie spodziewałem.
- Skoro tak stawiasz sprawę... - Strzeliłem palcami, znikając w chmurze barwnego dymu i zostawiając Victorię samą ze skrwawionym mieczem w dłoni.

Wypuściła miecz z dłoni i się popłakała, jak na kobietę przystało, o to ze Mefi nie walczy o nią. I płakała głośno.

Właśnie próbowała mnie zabić. Tym razem na poważnie. Nieomal jej na to pozwoliłem. W którym momencie nie jest to zabieganie nią?

Z kobiecą logiką się nie kłóć. Idź się kajać.
A ona sobie płakała dalej i doszła do wniosku, ze nikt nigdy jej nie kochał. Rodzice, brat, Mefi i w sumie nic jej tu nie trzyma.

Czułem się przybity. Naprawdę przybity. Siedziałem w gabinecie w zakrwawionej koszuli rozmyślając. Rana już się zasklepiła, podobnie nacięcie na dłoni. Ona naprawdę próbowała mnie zabić...

Sam ją do tego prowokowałeś.
Się wkurzyła i zaczęła rzucać wszystkim czym popadnie. I mieczem pciachała sobie łóżko. I potem go rzuciła w strone okna, które się zbiło. I miecz poleciał na dół. A ona teraz siedziała w kąciku z nożem w ręku i myślała co zrobić

Nie sądziłem, że to zrobi. Pomyślałabyś, że twój chłopak-policjant cię zastrzeli?

Takim to nigdy nie wiadomo co strzeli do głowy.
Stwierdziła, że ucieknie z tej szkoły. I zabrała z sobą nóż, rękawiczki i nową butelkę wody święconej.

Strzeli... Chyba zapomniała o pakcie. Wiem, gdzie ona jest (kierunek znam), oraz czy jest bliska śmierci. I jest na wyspie.

A może ona specjalnie to robi. Żeby ją zatrzymał?
Więc pobiegła na ciopąg, a ciopągiem do portu

Dość szybkie przemieszczanie się dziewczyny mnie niepokoiło, jednak postanowiłem dać jej póki co spokój. Nie jest w więzieniu, długo byliśmy w Gox, nie będę jej przecież siłą w szkole trzymał.

Dziewczyna kupiła sobie bilet na statek, który płynie za wyspe. I się wpakowała. I czekała na rejs

A ja siedziałem załamany w gabinecie. Mina profesora Cerbera, który chciał o coś zapytać, dobitnie świadczyła o tym, że nie wyglądałem najlepiej.

I rejs się rozpoczął i płynęla w kierunku normalnego świata.

Normalnego... cóż, to kwestia dyskusyjna. Zastanawiałem się, co zrobiłem nie tak.

I po kilku dniach dotarła do Europy.

Co zrobi dziecko, bez wykształcenia i dokumentów na kontynencie?

Przez ten czas uspokoiłem się i zastanawiałem się, czy nie sprowadzić jej z powrotem. Nie, sama w końcu wróci...

Będzie jedi.

Nie ma zakonu jedi. Przykro mi. Ciekawe, jak szybko się w coś wpakuje.

Magią naprawiłem szybę w jej pokoju, oczyściłem miecz z własnej krwi i schowałem go na powrót pod łóżkiem. Dziewczyna nie zabrała większości swoich rzeczy, co utwierdziło mnie w przekonaniu, że wróci. Są wakacje, można to uznać za wycieczkę. I opiekowałem się jej wilczkiem.

I minęło kilka miesięcy i nie wróciła, bo siedziała u babci w Marsylii. I udawała, ze chodzi do szkoły. I sobie myślała, ze Mefi jej nie kocha. Bo jej nie szuka nawet. I że sie zabije.