Wymiar Gox 2

- Później mi będziesz jęczeć, żeś głodna. Mam ci zacząć wymieniać skutki awitaminozy i niedoborów mikro oraz makro elementów? - spytałem, wciąż nie wypuszczając jej z ramion.

- Co to za biolchemowy bełkot? - spytała nie rozumiejąc tego co powiedział dyrektor.

Byłem trochę załamany jej poziomem wiedzy oraz rozgarniętości żywieniowej.
- Skutki niedoboru witamin oraz pierwiastków niezbędnych twojemu organizmowi do przeżycia. To nie tak trudne do zrozumienia.

Pokiwała głową.

Skoro Revens nie zgłaszała dalszych protestów, zaniosłem ją do jadalni. Bez teleportacji, chodzić też można.

Dziewczyna pokiwała głową, ze zrozumiała co mówił, a nie że zgadza się na porwanie.
- Ale ja nie chcę tego obiadu nooo.

- Chcesz inny czy wolisz niedobory i awitaminozę? - spytałem, wypuszczając ją dopiero w jadalni.

- Jak jeden raz nie zjem obiadu, to się świat nie zawali przecież.

Pokręciłem głową z dezaprobatą.
- Wpierw jeden, potem znów, następnie kolejny... Tak się rodzą złe nawyki.

- Ale...

- Bez ale. Chcesz mi tu złych nawyków nabywać? - spytałem, patrząc na nią groźnym wzrokiem.

- Ale to jeden raz...

- Od jednego razu zaczynają się uzależnienia. I złe nawyki... Na przykład ufanie demonom, czyż nie? - spytałem z sugestywnym uśmiechem.

- W każdej chwili mogę przestać panu ufać jeśli to panu przeszkadza.

Pokręciłem głową ze spokojnym uśmiechem.
- Nie przeszkadza. Po prostu niewiele jest demonów, które lubią ludzi. Większość ma was w głębokim poważaniu, a część zwyczajnie darzy niechęcią, jaką wy darzycie robaki.

- Bywa. Lajf is brutal.

- Szczególnie dla was... - Umilkłem i wskazałem dziewczynie miejsce przy stole.

- Nie chcę jeść. Chcę czekoladę

Skinąłem głową na zgodę.
- Dostałaś. A jeść powinnaś. I nie, od obiadu nie przytyjesz. Poza tym, nie grozi ci to zbytnio.

- ALe nie mam ochoty na obiad. Czekolada mi starczy

Rzuciłem jej urażone i pełne wyrzutu spojrzenie.
- Próbowałem gotować...

- Miło mi, że się pan starał, ale nie jestem głodna. Chcę zjeść czekoladę, bo mam doła przez tego futrzaka.

Usiadłem obok niej na krześle, odchylając się w tył.
- To normalne, że nie skacze z radości na twój widok. Nic, czym powinnaś się przejmować.

- ... Nie pomógł mi pan.

- A co w twoim mniemaniu powinienem zrobić? - spytałem, zerkając przy tym na dziewczynę.