Paryż

- Spróbuj je zrobić samodzielnie. Pomogę ci jeśli nie będziesz potrafiła sobie z którymś poradzić, ale najpierw spróbuj sama - poleciłem czytając w myślach wskazane polecenia.

Elizabeth pokiwała glowa i wziela się za robienie zadań. Nie miała z nimi wiekszego problemu.

- Widzisz? To nie takie trudne. Język niemiecki jest jak matematyka, to głównie logika i ustawienia elementów we właściwej kolejności - powiedziałem zadowolony z umiejętności córki.

Spojrzałam w stronę męża.
- Ja z matematyką nigdy nie miałam problemu, a nauczenie się niemieckiego było dla mnie niemożliwe.
Córka patrzyła na mnie zdziwiona.
- Czyli jest jakiś język, którego maama nie zna!

- To tata zna setki języków. Mama jest tłumaczem, specjalizuje się w kilku określonych - wyjaśniłem z nieco pobłażliwym uśmiechem.
- Czysta logika i gra pamięci w kwesti słownictwa, jeśli o niemiecki chodzi.

Elizabeth patrzyła na Mephisto.
- Tata, bo koniec roku szkolnego już niedługo...

- I co w związku z tym? - spytałem córkę pewien, że zaraz usłyszę jakąś prośbę.
- Chwila, jesteście z Levim w jednej klasie. Rozumiem, że on z niemieckim problemów nie ma?

- Jeśli o języki obce chodzi to są podzieleni na grupy. Elizabeth ma niemiecki, a Levi wybrał coś jeszcze innego. Chyba włoski - wyjaśniłam mężowi.
- Bo jest obóz artystyczny i chciałabym jechać...

- Gdzie, kiedy, na jak długo, pod czyją opieką i z kim? - spytałem z poważną mina uważnie przypatrując się Elizabeth. Co jak co, ale jeśli nie mają tam porządnych opiekunów to nie ma mowy, bym wysłał gdziekolwiek własna córkę.

- Za miasto, w wakacje, cały lipiec i sierpień, ze szkołą - wyjaśniła dziewczynka.

- Całe wakacje? Co wy tam będziecie robić? - spytałem nieco podejrzliwie. Z doświadczenia wiedziałem, że nauczyciele, szczególnie zajmujący się młodszymi klasami, po dziesięciu miesiącach potrafią być bardziej zmęczeni od uczniów i raczej nieprędko się zgodzą dobrowolnie na kolejne dwa miesiące pilnowania dzieci.

- Rysować, pisać, malować, rzeźbić... - wyliczała patrząc na ojca.

Westchnąłem głęboko zamykając na chwilę oczy.
- Przynieś jakąś kartę informacyjną, kwalifikacyjną czy co tam znowu wymyślili. Zastanowimy się z mamą - odpowiedziałem ponownie spoglądając na dziewczynkę.

Dziewczynka pobiegla do swojego pokoju poszukac kartki

- Całe dwa miesiące... Nie wiem, czy to dobry pomysł. Co o tym myślisz? - spytałem żonę zamykając jednocześnie książki Elizabeth i odkładając je na bok.

- Troche niebezpiecznie... Ktoś może się dowiedzieć.

Wpatrywałem się nieobecnym spojrzeniem w okno.
- Z drugiej strony trzymanie jej i Leviego cały czas pod kloszem też im nie wyjdzie na dobre. Mimo wszystko dwa miesiące to za długo. W ogóle organizuje się dziś tak długie wyjazdy?

- W niektorych placówkach... - powiedziałam wrzucajac mieso do garnka.

Westchnąłem odrywając wzrok od okna.
- Pokaże to pismo od nauczycieli i zdecydujemy, co z tym zrobić.

Spojrzałam w stronę męża.
- Nie chcę żeby jechała na całe dwa miesiące.skoro ma jechać na Leogre...

- Więc może znajdziemy jej coś krótszego? Nie mam nic przeciwko obozom samym w sobie, póki nie mają nic wspólnego z nazistami, o ile Elizabeth zrozumie, że musi zachować ostrożność - odparłem bawiąc się bezwiednie końcówką ogona.

- Musisz się bawić tym ogonem? - zapytałam zmieniając temat.

- Serce i ogon demona to jego dwa słabe punkty. Fakt, że przy was nie chowam ogona to oznaka zaufania - odparłem wypuszczając z dłoni chwost ogona.

- To chyba nie najlepszy pomysł - powiedziałam siadając do stołu. - Nadal mam ochotę na niego nadepnąć, przytrzasnąć drzwiami lub rozgrzanym żelaskiem.... Swoją drogą, mała coś długo nie wraca.

Niemal natychmiast owinąłem się ogonem, wciąż pozostawiając go jednak na wierzchu miast schować pod koszulką.
- Dlaczego tak własnemu mężowi...? - spytałem z miną zbitego psa.
- Pójdę sprawdzić, ile teczek zamierza jeszcze przekopać w poszukiwaniu tej kartki z informacjami - powiedziałem z cichym westchnieniem wstając od stołu.