Paryż

- Mdłości nie mijają po pierwszym trymestrze, pamiętaj o tym. - Mówiąc to zaczęłam grać na instrumencie zapominając o tym, że są tu inni.

Kobieta przymknęła oczy słuchając granej muzyki. Jej mąż skwapliwie skorzystał z chwili spokoju opierając się o stojącą za nim kanapę i oddychając głęboko. Po około pół godziny udało mi się dotrzeć do domu z obojgiem dzieci i psem, w dodatku żadne z nich nie było ranne, nadmiernie brudne, ani wyziębione.
- Ciociu, już jesteśmy! - Elizabeth pognała ku Shurze z radosnym śmiechem kiedy tylko udało mi się ją zmusić do przebrania butów. Niedługo po niej przybiegł również Levi i oboje wraz z Shurą wrócili do plecenia zrezygnowanemu Angelowi warkoczyków. Nieco zziajany szczeniak pognał w ich kierunku, po czym zwinął się w kłębek u stóp dzieci.
- Nie wychodzisz z wprawy - pochwaliłem zonę stając obok fortepianu.

Przerwałam słysząc słowa męża.
- Dziękuję - odpowiedziałam z uśmiechem. Wstałam i poszłam do kuchni. - Chce ktoś coś do picia lub jedzenia? - zawołałam otwierając szafkę z kubkami. Z salonu doszły mnie krzyki Leviego i Elizabeth, że chcą soku, a do jedzenia ciasteczka, które schowałam przed obiadem.

Shura poprosiła o herbatę, jej maż tak samo. Poszedłem do kuchni by pomóc żonie w zaniesieniu wszystkich filiżanek i kubków do jadalni. Nim woda się zagotowała dzieci wraz z ciocią skończyły zaplatać włosy Arturowi, który z ulgą usiadł na kanapie odsuwając się poza zasięg ich rąk.

Przyniosłam dzieciom talerzyki z ciasteczkami i postawiłam na stoliczku do kawy, który stał przy kanapie. Levi wziął jedno, zjadł je, po czym postanowił pobawić się z psem. Wziął linę i razem ze szczeniakiem pognał na ogród. Elizabeth została z nami i usiadła obok Angela zajadając się ciastkiem.
Ja natomiast usiadłam w głębokim fotelu i popijałam herbatę.
- Od jak dawna wiecie? - zapytałam patrząc na Shurę.

Usiadłem obok córki pilnując, by nie dręczyła dalej swego wujka, który i tak na dziś miał dość.
- Am... Tydzień? - Shura rzuciła mężowi pytające spojrzenie. Kiedy ten kiwnął głową kontynuowała: - Kazał mi codziennie powtarzać test mając nadzieję, że to jednak pomyłka - opowiedziała śmiejąc się przy tym.
- Nie nadaję się na ojca. Nie mam cierpliwości do takich maluchów. Poza tym wciąż mnie nie ma, dziecko praktycznie nie będzie mnie widywać... - tłumaczył się paladyn.

- Jakoś dałeś sobie zrobić warkoczyki - zauważyłam posyłając blondynowi uśmiech. Ponownie napiłam się herbaty. Elizabeth ziewnęła nieco znudzona i oparła głowę o Mephisto zamykając przy tym oczy.

Angle potrząsnął głową, a warkoczyki zawirowały wokół niego.
- Teraz wystarczy chwila cierpliwości, a nie kilka lat. To zupełnie inna sprawa - upierał się Artur. Objąłem córeczkę w opiekuńczym geście gładząc ją delikatnie po główce.
- Przesadzasz, maluchy uwielbiają was oboje, nie tylko Shurę - stwierdziłem zgodnie z prawdą. - To znaczy, że jednak umiesz się zajmować dziećmi.

- Dzieci nie są takie złe. Zwłaszcza kiedy są ludźmi. Nie klaszczą w dłonie i nie znikają z kuchni - powiedziałam upijając kolejnego łyka herbaty. Elizabeth zdawała się zasypiać.

- Raz mu się zdarzyło, zapanuje nad tym. - Stanąłem w obronie syna przypominając sobie, że z opanowaniem umiejętności Amaimona i samego Amaimona miałem masę kłopotów. Oby tamte doświadczenia pomogły mi uniknąć podobnych sytuacji.
- Wam takie atrakcje raczej nie grożą - zauważyłem sięgając po swoją herbatę. Shura tylko pokiwała głową z uśmiechem i oparła się o ramię męża.
- Widzisz? Oni dają sobie radę z dwoma demonami, więc my mamy nie dać sobie rady z jednym człowiekiem? - powiedziała.

Postanowiłam przemilczeć fakt, że "oni", to para składająca się z człowieka i demona. Demon nad demonem potrafi zapanować. Westchnęłam, a następnie spojrzałam w kierunku wygaszonego telewizora.
- Jest dzisiaj coś ciekawego? - zapytałam sięgając po pilota.

- Nie mam pojęcia. - Wstałem biorąc przy tym córeczkę na ręce.
- Zaniosę ją na górę, tam będzie miała ciszę i spokój. Później sprawdzę, co u Leviego - oznajmiłem wymijając gości i wchodząc na piętro. Ułożyłem Elizabeth w jej łóżeczku i dokładnie ją przykryłem. Następnie wyszedłem na dwór wyglądając za dom w poszukiwaniu syna.

W tym czasie, w którym Mephisto udał się z córką na górę włączyłam tv i zaczęłam skakać po kanałach w poszukiwaniu dobrego filmu. Co jakiś czas wymieniałam się z Shurą komentarzami na temat tego, co w tym pudle się wyświetlało.
Levi przeciągał linę razem z psem, który mimo tego że przegrywał, nie dawał za wygraną.

- Robi się ciemno, nie siedź zbyt długo na dworze - nakazałem synowi po czym wróciłem do domu. W salonie zastałem Angela obejmującego ramieniem zonę oraz moja Victorię szukającą czegoś sensownego w telewizji.
- Mały i pies jeszcze nic sobie nie zrobili - oznajmiłem siadając znów na kanapie.

- Levi nie jest tak niezdarny, jak mój brat - odpowiedziałam z dumą. Postanowiłam po raz już kolejny w moim życiu obejrzeć Titanica. Nic lepszego w tv nie było, więc specjalnego wyboru nie miałam.
Gdy Jack zaczął sie rozbierać, celem wskoczenia za rudą do wody, do domu wrócił Levi wraz z psem. Żadne z nich nie było brudne, o dziwo.
- Oglądasz z nami? - zapytałam patrząc na chłopca. Piesek poszedł do kuchni i zaczął pić.

Mały spojrzał na film, później na nas, ponownie na film, po czym odwrócił się na pięcie i poszedł na gorę. Słychać było szum płynącej wody, a więc jednak postanowił się umyć.
- Watykan bardzo was dręczy? - spytałem korzystając z przerwy na reklamy.

Odprowadziłam syna wzrokiem. Trudno. Gdy tylko się napił, piesek ochoczo przytargał swoje posłanie pod fotel na którym siedziałam i położył się. Widząc to niemal zapiszczałam jak nastolatka na widok swojego idola.

- Nie bardziej niż zazwyczaj. Chyba będę musiała za jaki czas zrobić sobie przymusowy urlop. - Shura nie wyglądała na zachwyconą z tego powodu.
- Nawet tam nie pracują ludzie bez serca, pozwolą ci odpocząć. Takie narażanie życia i forsowanie organizmu nie służy dziecku. - Mówiąc to Artur uśmiechnął się do żony ciepło.
- Nie rozumiem fenomenu psów... Wierne toto, całkiem miłe, ale gdzie mu tam do smoka - mruknąłem widząc reakcję żony na zachowanie kundelka.

Spojrzałam na męża groźnie.
- Pies jest najlepszym przyjacielem człowieka. I jest uroczy. I nigdy nie strzela fochów. I nie trzeba się bać oddychać w jego towarzystwie. - Mówiąc to odłożyłam kubek na stolik, nastepnie usiadłam na podłodze, obok pieska. Położyłam dłoń na jego puchatym brzuszku i zaczęłam masować. Taka słodycz...

- Nie widziałaś porządnie wychowanych smoków. Lub też zwyczajnie starych, one z wiekiem same nabierają mądrości, cierpliwości i ogłady - odpowiedziałem wracając do picia chłodnej już herbaty.

- Wolę psy -odpowiedziałam przytulając się do szczeniaczka. - Sprawdź czy młody żyje.

Z niechęcią zwlokłem się z kanapy. Wszedłem na górę i zajrzałem do pokoju dziecięcego. Zarówno Elizabeth jak i Levi spali, cali i zdrowi.
- Oboje żyją i śpią - oznajmiłem schodząc znów do salonu.

- To dobrze - powiedziałam bawiąc się z psiakiem. Po chwili pogłaskałam go po główce i poszłam umyć ręce.

- Powinniśmy się zbierać - wymamrotała Shura wtulając się w Artura.
- Moje klucze wciąż działają bez zarzutów? - spytałem, co Angel natychmiast potwierdził. Kilka minut później oboje pożegnali się z nami i przy pomocy zaklętego klucza przenieśli się wprost do Watykanu.
- Tak się zastanawiałem, kiedy i ich kopnie to szczęście rodzicielstwa...

- Mnie też to zastanawiało - powiedziałam wracając z łazienki. Chwyciłam jedno z ciasteczek uszykowanych dla dzieci i zaczęłam jeść.