Paryż

Spojrzałam na męża nie do końca wiedząc co robi.
- Wszystko dobrze - powiedziałam spokojnie. Wyprostowałam się i napiłam wody licząc na to, że pomoże.

Dałem za wygraną. Nie często miałem wcześniej okazję pracować z kobieta w ciąży, a tym bardziej używać na niej magii. Chyba nie powinienem manipulować przez najbliższe miesiące czasem Victorii, gdyż nie znam potencjalnych skutków. Cofnąłem rękę ufając słowom żony.

- To... Gdzie teraz mieszkacie? - zapytał ojciec ewidentnie chcąc zmienić temat.

- W wiosce pod Arth, nad jeziorem Zugersee w Szwajcarii - odpowiedziałem natychmiast wspominając czasy, kiedy rzeczywiście tam mieszkałem. Znajomość tereny jest niewątpliwym atutem, jeśli chodzi o opowiadanie wiarygodnych bajeczek.

- To trochę daleko - zauważył ojciec. - Może jednak przeniesiecie się do Paryża?
- Daj im spokój, tato - odezwał się brat.

Ostatecznie po dłuższych poszukiwaniach wraz z zapalonym do tego pomysłu Jonathanem udało nam się znaleźć mieszkanie w Paryżu. Nie było zbyt blisko rodziców Victorii, więc mogliśmy sobie pozwolić na prywatność, z drugiej jednak strony w każdej chwili można było się wzajemnie odwiedzać, z czego kobiety skwapliwie korzystały. Wsparcie Viviene okazało się dla Victorii niezwykle ważne, więc tym lepiej. Charles również odwiedzał siostrę.

Stałem obok żony, która leżała na stole od USG, trzymając ją w napięciu oczekiwania za rękę. Lekarka z uwagą studiowała kształty kłębiące się na ekranie monitora.
- Gratuluję państwu, to bliźnięta. Chłopiec i dziewczynka - oznajmiła kobieta odwracając się do nas ze szczerym uśmiechem.

Uśmiechnęłam się szeroko słysząc tę informację.
- Naprawdę? - zapytałam z lekkim niedowierzaniem. Bliźniaki zdarzają się rzadko, a jeszcze rzadziej, żeby były innej płci.

Bliźnięta? To szybko przywiodło mi na myśl moich niedawnych uczniów, teraz już pełnoprawnych egzorcystów.
- To wspaniale. - Ścisnąłem na sekundę mocniej dłoń żony spoglądając na nią z czułością. A więc nie dwa, lecz trzy serca do ochrony...
- Nie jest to zupełnie pewne, jednak na chwile obecna to właśnie widzę - odparła lekarka stukając w ekran urządzenia.

Zapytałam jeszcze o kilka rzeczy, nim wizyta dobiegła końca. Po niej udaliśmy się do domu.

Kilka miesięcy później wypisano Victorię ze szpitala po porodzie. Oczywiście zadbałem o to wcześniej, by zarówno jej lekarka prowadząca jak i położne byli powiązani z egzorcystami, lub też sami nimi byli. Doskonale zdawałem sobie sprawę z tego, że nasze dzieci wcale nie muszą wyglądać jak normalni ludzie. Mimo wszystko, przynajmniej przy porodzie, maluchy wyglądały zupełnie normalnie. Zabrałem je do domu wraz z wymęczoną żona, która mimo kolejnego dnia spędzonego w szpitalu nie wróciła w pełni do siebie. Na miejscu czekała już na nas rodzina dziewczyny w towarzystwie jakiś dziwnych ciotek, wujków i kuzynów, których nigdy wcześniej nie widziałem. Wśród tłumu bez trudu wypatrzyłem Shurę, która machała do nas radośnie, a za nią moich dawnych uczniów, świeżo upieczonych egzorcystów, klasę z Japonii. Z boku stał Angel mierząc mnie podejrzliwym wzrokiem. Cóż, nie był osobą, która by mi kiedykolwiek ufała, i jak widać wolał też mieć na oku moje dzieci.

Wśród tłumu widziałam ludzi, których wgl nie znałam. Kochana mamusia. Porozmawiałam z każdym, po czym podeszłam do Shury i przytuliłam się do niej.
O dzieci się nie martwiłam gdyż ponieważ moja matka zaraz wzięła je ode mnie i zaczęła, wraz z ojcem się im przyglądać doszukując się podobieństw pomiędzy nimi a mną lub Mephisto. Względnie były bezpieczne.

Nie miałem pojęcia i właściwie nie do końca chciałem wiedzieć, skąd się tu wzięli moi byli uczniowie. Zapewne to sprawka Shury, która była niemalże przyszywaną siostrą Victorii... Ludzie, których wcale nie znałem, składali mi i mojej żonie gratulacje, po czym jęli tłoczyć się wokół szczęśliwych dziadków z naszymi dziećmi.
- Mamy cię na oku. Bez względu na to, co zrobisz, twoje pochodzenie świadczy przeciw tobie. - Oczywiście, że to Angel.
- Nie są i nie będą ludźmi, nawet, gdybyś tego chciał - dodał po chwili, po czym uścisnął mi dłoń i mruknął coś o tym, że ojcostwo może okazać się gorsze od piekła. W międzyczasie zjawili się moi uczniowie, choć woleli rozmawiać z Victorią niźli ze mną. Część z nich była na naszym weselu, jednak reszta wyglądała na cokolwiek skołowaną. Wyraźnie było widać, z czyjego powodu tu przyszli.
- Jo! Jak się czuje świeżo upieczona mama? - spytała Shura przytulając swą przyjaciółkę.

- Zmęczona i obolała - powiedziałam z uśmiechem. Faktycznie, po porodzie wszystko jeszcze mnie bolało. Przytuliłam się do Shury.

- A szczęśliwa aby? - dopytywała egzorcystka zerkając przez ramię Victorii na mnie. Wiem, że nie ufała mi do końca, jednak wydawała się mnie wreszcie akceptować jako męża jej niemalże siostry.
- Gratulacje - oznajmił radośnie Rin ciągnąc za sobą Shiemi.

- A to też - powiedziałam. - I to jak - odsunęłam się kawałek od Shury i patrzyłam na nią. - Przyjechałaś tu z jakimś facetem?

- Mhm... - Shura ruchem głowy wskazała Angela rozmawiającego z Yukio.
- Jakie wybraliście imiona? - spytała. Dzieciom chyba nie spodobał się taki tłum, więc w głośny sposób dały o tym znać. Udało mi się przedostać przez tłum krewnych (na szczęście niektórzy poczuli, że spełnili niepisany obowiązek pozachwycania się niemowlętami i postanowili nas opuścić) i ostrożnie wziąłem je od teściowej. Starając się uspokoić maluchy jakimś cudem przedostałem się do żony.
- Zabieram je, tu jest za dużo ludzi - powiedziałem wskazując na dom.

- Levi i Elizabeth - powiedziałam z uśmiechem patrząc na Angela. Shura i Angel? Osobiście kibicowalam Yukio.
Spojrzałam na męża i zabrałam od niego synka, po czym zabralam go do domu.

Mając teraz jedną rękę wolną przytuliłem córeczkę i kołysząc ją delikatnie poszedłem do domu za żoną. Prócz nas do środka weszli także teściowie, brat Victorii i Shura, która zamknęła drzwi przed nosem reszcie egzorcystów oznajmiając, że straszą dzieci i mają tam poczekać.

Zaniosłam chłopca do pokoju, który wcześniej zdążyliśmy razem z Mephisto przygotować.

Ułożyłem córeczkę w kołysce po cichu mówiąc żonie, że ona już wystarczająco się namęczyła w ostatnich dniach, teraz ja przypilnuję dzieci, a ona może spokojnie porozmawiać ze swoimi rodzicami i Shurą.

Lata mijały niezwykle szybko. Łączenie obowiązków dyrektora dwóch szkół, zawiadywania oddziałami egzorcystów z Leogry, zajmowanie się własnymi misjami (głównie dotyczącymi istot, z którymi normalni ludzie nie mieliby najmniejszych szans) nie zostawiało mi wiele czasu dla rodziny. Całą papierkową robotą zacząłem się zajmować w Gox, by nie tracić na to czasu w ciągu doby na Ziemi. Starałem się spędzać możliwie jak najwięcej czasu z żoną i naszymi bliźniętami, które rosły jak na drożdżach. Ku mojej uciesze zdawały się być w pełni ludzkie, przynajmniej dotychczas. Kiedy maluchy skończyły dziesięć lat okazało się jednak, że taki osąd był przedwczesny. Cóż, trzeba im jakoś wyjaśnić, co i jak.

W ciągu minionych dziesięciu lat nauczyłam się gotować i uważam, że szło mi to całkiem dobrze. W tej chwili stałam przy garach mieszając zupę, do której zjedzenia miałam w planach zmusić wszystkich domowników.
- Mamoo - córka stała obok mnie i patrzyła co robię.
- Słucham cię słońce - odpowiedziałam sprawdzając czy wszystko jest dobrze z potrawą.
- Dlaczego bratu i mnie ogony wyrosły?
- Zapytaj ojca - odpowiedziałam krótko. Nie uśmiechało mi się tłumaczenie tego kim są.
- A możemy szczeniaczka? - zapytała zmieniając temat.

Siedziałem przy stole i tłumaczyłem Leviemu sposób rozwiązania zadania matematycznego, kiedy Elizabeth spytała Victorię o ogony. Obrzuciłem szybkim spojrzeniem syna, który tylko potwierdził słowa siostry. Nim dzieci usłyszały werdykt dotyczący szczeniaczka zawołałem do siebie również córkę. Cóż, wiedziałem, że wiecznie nie będziemy mogli odwlekać chwili wyjaśnień.
- Pamiętacie, że tatuś i mamusia walczą ze stworami, prawda? - spytałem, a maluchy potwierdziły.
- Nie wszystkie stwory są złe. Niektóre są dobre, a inne ani złe, ani dobre. Widzicie... wy też jesteście takimi małymi stworkami, oczywiście dobrymi. Mama jest człowiekiem, ale ja nie. Ja jestem demonem, dlatego mam kły, długie uszy, pazury i ogon, jak wy. - Na potwierdzenie swoich słów zdjąłem rękawiczki i wyjąłem spod koszuli ogon machając nim spokojnie.
- Nie znaczy to, że jesteście gorsze od innych dzieci. Wręcz przeciwnie, jesteście wyjątkowe.

Dzieci pokiwały głowami, dając ojcu znać, że wszystko do nich dotarło. Zamilkły na chwilę, totalnie ignorując to, czego się przed chwilą dowiedziały, po czym powróciły do pytania o szczeniaka. Westchnęłam i stwierdziłam, że wciąż są za małe na to, by zrozumieć powagę sytuacji.

Westchnąłem cicho widząc, że żadne z nich się tym nie przejęło.
- Wiecie, że nie wolno pokazywać ludziom ogona? Możecie ewentualnie przy cioci Shurze i wujku Arturze ich nie chować, ale przy każdej innej osobie bez pozwolenia mojego lub mamy nie wolno, jasne? Nawet przy babci. Ludzie boją się ogonów, bo sami ich nie mają. I czy jeszcze coś ostatnio zaczęło się dziwnego dziać? - dopytywałem patrząc to na Leviego, to na Elizabeth chcąc się upewnić, że to do nich dotarło.

- Levi stał w kuchni i jak klasnął w dłonie to zniknął! - zawołała Elizabeth. Nieco się skrzywiłam słysząc to. Kolejny będzie mi numery robił.
- I gdzie wylądowałeś? - zapytałam przenosząc wzrok znad zupy na syna.
- Na kanapie w salonie...