Paryż

Pojawiliśmy się w jednej z wąskich, ciemnych uliczek oddalonych od centrum miasta i osłoniętych przed widokiem przechodniów. Nie obawiałem się, że będziemy zwracać uwagę. W obecnym stroju wyglądałem zdecydowanie młodziej niźli w garniturze lub fraku, więc z powodzeniem mogliśmy uchodzić za parę lub zwykłych przyjaciół na wycieczce. Wyprowadziłem Victorię poza ocienione przez wysokie budynki zakamarki wąskich uliczek wprost an jedna z głównych arterii miasta.
- Poznajesz? - spytałem nachylając się do niej by nie musieć krzyczeć pośród ogólnej wrzawy i hałasu miasta.

Widząc znajomą okolice otworzyłam szeroko oczy i usta.
- Paryż... - uśmiechnęłam się szeroko, po czym odwróciłam w stronę dyrektora. - Merci! - zawołałam radośnie. Rozejrzałam się dookoła starając odkryć nasze położenie. Niestety, bez skutku. Przez niemal dziesięć lat musiało się tu dużo zmienić.

Uśmiechnąłem się do niej szczerze widząc, że rzeczywiście ta małą wycieczka sprawiła dziewczynie wielka radość.
- Jakieś specjalne życzenia co do miejsc, w których chcesz zawitać? Lub też chcesz może zrobić tu coś konkretnego?

Spojrzałam na górującą ponad budynkami wieżę Eiffela. W sumie nigdy tam nie byłam.
- Chce iść na wieżę. - powiedziałam bez cienia wątpliwości. Miałam tylko nadzieję, że dyrektor nie zrozumie tego w jakiś dziwny sposób. Chciałam się przejść ulicami miasta, zobaczyć jak się zmieniło i potem wjechać windą na szczyt budowli.

Kiwnąłem głową na znak zgody. Objąłem dziewczynę w łagodnym, opiekuńczym geście nie chcąc, by szwendający się wszędzie turyści ją potrącali i popychali, a sprzedawcy pamiątek, miejscowych specjałów oraz uliczni artyści nagabywali. Prowadziłem ja spokojnie w kierunku wieży, która niczym olbrzymi drogowskaz wskazywała właściwą drogę.
- Tak pamiętasz to miasto?

Zdziwiłam się gdy dyrektor mnie objął, ale wolałam udawać że jest ok. Co jakiś czas spoglądałam na mijane sklepy z pamiątkami, mimów i malarzy próbujących sprzedać swoje dzieła.
- Wszystko wydawało mi się większe - przyznałam z uśmiechem. - To pewnie dlatego, że byłam mała. Ale mimo wszystko, sporo się zmieniło.
Zatrzymałam się w pół kroku, gdy przechodziliśmy obok jednej z kawiarenek. Uśmiechnęłam się nostalgicznie. Byłam tutaj prawie dziesięć lat temu, a ona nic a nic się nie zmieniła.
- Tutaj zabrała mnie mama w moje dziesiąte urodziny. Obiecała, że w następne też tu przyjdziemy...

Zatrzymałem się wraz z Revens spoglądając na kawiarnię, o której mówiła.
- Chcesz ją odwiedzić? Zgodzę się na wszystko, o co poprosisz. Chcę, byś trochę odpoczęła od paranormalnych zdarzeń - powiedziałem nachylając się do dziewczyny by hałas nie zagłuszał moich słów.
- I... jeśli chcesz, mogę cię tu zostawić i wrócić za jakiś czas. W końcu też zaliczam się do paranormalnej części rzeczywistości.

- Byłabym wdzięczna - powiedziałam wciąż patrząc na kawiarenkę. Chciałam odpocząć, między innymi od niego i tych gierek.

Czyli jednak potrzebuje odpoczynku od wszystkiego. Cóż, trudno zapomnieć, że nie jestem człowiekiem.
- Gdzie i kiedy mam się po ciebie zjawić? - spytałem również patrząc na kawiarenkę.

- Tutaj? - zapytałam z uśmiechem. Leniwa jestem, tak. - Może za dwie godziny? - Dwie godziny będę tutaj siedzieć i zajadać sobie crème brûlée. A potem zaciągnę go na tę wieżę i spróbuję namówić do zjedzenia żaby lub ślimaków.

- Zgoda. Jeśli coś lub ktoś by ci zagrażał po prostu mnie zawołaj. Jak w tych baśniach o demonach, przybędę na każde twoje wezwanie. Takie drobne zalety paktu - wyjaśniłem, po czym puściłem dziewczynę, uśmiechnąłem się do niej na pożegnanie i ruszyłem dalej uliczkami co jakiś czas przystając by przyjrzeć się grze mimów.

Odprowadziłam wzrokiem pana Phelesa do momentu, w którym zniknął z zasięgu mojego wzroku.
Weszłam do kawiarenki, usiadłam przy pustym do stoliku i zamówiłam sobie deser, o którym wcześniej myślałam. Kilka chwil później postawił go przede mną zarośnięty blondyn o niebieskich oczach.
- Można się przysiąść? - zapytał uśmiechając się zalotnie. Zdziwiłam się trochę, ale kiwnęłam głową. Mężczyzna usiadł naprzeciwko mnie stawiając na stole swoją kawę. Mężczyzna zaczął ze mną rozmawiać na różne tematy, opowiadał coś o sobie, pytał o mnie itd. Miło się z nim rozmawiało. Jakaś odmiana w końcu. Po około godzinie siedział obok mnie i prawił komplementy.

Włóczyłem się wśród straszliwie zatłoczonych alejek. Nigdy nie rozumiałem, dlaczego turyści tak ukochali to miejsce. Owszem, piękna architektura i sztuka, bogata historia oraz ciekawe miejsca warte uwagi świadczyły na korzyść Paryża, jednak dzikie hordy turystów obdzierały miasto z jego uroku. Zdecydowanie wolałem renesansową postać Paryża, choć i barokowa była mi miła. Wtedy niestety odpychał od miasta wszechobecny smród, ale nie można mieć wszystkiego. Dziś też śmierdzi. Westchnąłem odmawiając kolejnemu sklepikarzowi zainteresowania towarem, jaki oferował. W końcu udało mi się odnaleźć Bibliotekę Narodową Francji. Budynek sam w sobie wciąż wydawał mi się znajomy, jednak gdy w Czytelni Owalnej odnalazłem komputery poczułem przykre ukłucie żalu. Wszystko zbezczeszczą swą technologią... Jeśli dla Revens to miejsce zmieniło się tak bardzo przez niespełna dziesięć lat co ja mam powiedzieć jako świadek wielowiekowej historii?

Mijały kolejne chwile, a ja i Francis, bo tak właśnie nazywał się mężczyzna, rozmawialiśmy na kolejne tematy. Rozmowa kleiła się o wiele bardziej, niż gdy rozmawiałam z panem Phelesem, w dodatku był normalnym mężczyzną, a nie demonem. Było tak zabawnie i interesująco, że zapomniałam o swoim deserku, na którym narobiłam sobie apetytu czekając aż dotrze do stolika. W tej chwili miałam apetyt na coś, a raczej kogoś, innego. Blondyn był przystojny, dobrze ubrany, o wiele bardziej romantyczny i delikatniejszy...

Zerknąłem na zegar stojący na jednym z biurek. Powinienem się zbierać, choć szczerze wątpię, by Revens panikowała czy miała się kiedykolwiek zgubić w tym mieście. Na powrót przeszedłem przez wszystkie te uliczki oraz szerokie i przestronne drogi Paryża, które przywiodły mnie znów do kawiarenki, w której miałem szukać Victorii po upływie dwóch godzin. Bez większego trudu udało mi się ją odnaleźć wzrokiem w przytulnym wnętrzu. Jaśniała na tle innych, ślepych ludzi, w dodatku przyzwyczaiłem się do jej sygnatury energetycznej. Rozmawiała z jakimś zniewieściałym mężczyzną wyglądający na kolejnego Don Juana, jakich wielu kręciło się po tym mieście szukając naiwnych turystek, które łatwo mogli uwieść. Postanowiłem im nie przeszkadzać ciekaw, kto tu kogo podchodzi, więc usiadłem przy jednym ze stolików upchniętych pod ścianą.

Na moment coś odwróciło uwagę Francisa od mojej osoby. Nie wiedziałam co.
- Stało się coś? - zapytałam i korzystając z okazji zjadłam kawałek deseru.
- Nie... - odpowiedział wracając do mnie wzrokiem. Wziął łyk kawy, po czym wrócił do opowiadania o tym, co go spotkało gdy był na wakacjach. Jednak moją uwagę od opowieści skutecznie odwracała pianka, która przykleiła się do jego nosa. Zaśmiałam się cicho i pokazując palcem swój nos powiedziałam mu, że się upaćkał. Wytarł się szybko przy okazji śmiejąc się z samego siebie.

Towarzysz Victorii mnie zauważył, jednak dał sobie spokój i wrócił do rozmowy. Dziewczyna wydawała się szczęśliwa i o wiele spokojniejsza niźli w moim towarzystwie. Cóż, trudno się dziwić, demon a człowiek to jednak pewna różnica. Nie wyglądała także na dręczoną, manipulowaną lub też w jakikolwiek sposób krzywdzoną. Rozważałem, czy dobrym wyborem było zawiązanie z nią paktu teraz, gdy była tak młoda i potrzebowała obecności swojego gatunku, a jednak sami szkolni znajomi to trochę hermetyczne towarzystwo. Poza tym, o pustko, chyba mnie to zabolało. Nie umiałem zdefiniować do końca tego uczucia, jednak zdecydowanie mi się nie podobało. Trochę jak podczas czuwania przy niej w chwili śmierci... Przymknąłem oczy starając się odgonić wspomnienia minionych wieków. To było dawno. I tak byłem wściekły na samego siebie, że okazałem Revens swoje zainteresowanie. Pomyśleć, że przez tyle lat wciąż się nie oduczyłem.

Udało mi się wrócić do jedzenia deseru. Gdy to robiłam blondyn opowiadał mi o różnych rzeczach, a ja słuchałam z zainteresowaniem.
Po jakimś czasie zerknęłam na zegarek. Pan Pheles powinien już być. Zapomniał? Nie. Postanowił się pobawić i zostawił mnie samą? Nie, nawet on by czegoś takiego nie zrobił.
Gdy skończyłam jeść poprosiłam kelnera o rachunek, który pokryć koniecznie chciał Francis. W sumie dobrze, zapomniałam że nie mam ze sobą euro. I musiałabym prosić dyrektora, żeby zapłacił.

Oho, czyli czas się zbierać. Wstałem od stolika i spokojnie wyszedłem postanawiając zaczekać na dziewczynę na zewnątrz, by nie przepychać się przez zatłoczone wnętrze kawiarenki. Oparłem się plecami o mur wpatrując się w widoczną ponad dachami wieżę Eiffla, symbol Paryża. Pamiętam, jak ją budowali i planowali zburzyć. Miasto wtedy było spokojniejsze, piękniejsze, miało swój urok. Niestety odtwarzanie w pamięci dawnego obrazu miasta nie pozwoliło mi uciec od wspomnień. Że też nie mogłem, jak na piekielnego arystokratę przystało, znaleźć sobie kogoś choćby i długowiecznego miast kruchej śmiertelniczki, której życie było tylko mgnieniem.

Blondyn za nas zapłacił, odprowadził do drzwi, przytrzymał je, a gdy wyszliśmy na zewnątrz zaproponował towarzyszenie mi w zwiedzaniu miasta. Uśmiechnęłam się tylko zastanawiając jak wybrnąć z tej sytuacji, w każdej chwili mógł się zjawić pan Pheles.

W końcu i dziewczyna wyszła wciąż w towarzystwie zniewieściałego Don Juana. Szczęście w nieszczęściu, odciągnęła moje myśli od zmarłej żony, choć byłbym naprawdę szczęśliwy, gdyby blondyn postanowił już zostawić Revens w spokoju.
- Victoria? - spytałem chcąc zwrócić jej uwagę.

Odwróciłam się w kierunku, z którego usłyszałam moje imię. Pan Pheles. Francis patrzył na niego nieco zdziwiony.
- Znasz tego dziwaka? - zapytał ze śmiechem. Nie byłoby problemu, gdyby dyrektor nie znał francuskiego. Odpowiedziałabym coś blondynowi i nawciskała nauczycielowi kity, że coś innego powiedział, a tak to dupa.
- T-tak...

Na nieszczęście Don Juana demony mają dobry słuch. Aż za dobry.
- Za grosz kultury - sarknąłem płynnie przechodząc na francuski. Miałem problem z pozbyciem się akcentu starofrancuskiego, więc zrezygnowałem z tego. Podszedłem do uczennicy i jej towarzysza obserwując tę dwójkę. Mężczyzna był niższy ode mnie niemal o głowę, więc na oboje patrzyłem z góry.
- Zamierzasz się jakoś wytłumaczyć, młoda damo? - spytałem gniewnym głosem zwracając się ku Victorii.

- Ja... - pierwszy raz widziałam, żeby pan Pheles tak się złościł. Rozumiem, że to nie było miłe i w ogóle.
Musiałam wyglądać na naprawdę przestraszoną, ponieważ zaraz wtrącił się Francis.
- Uspokój się facet. - mówiąc to zbliżył się do dyrektora i spojrzał na niego groźnie. Jednocześnie chwycił mnie za rękę i odsunął na bok. Miło z jego strony, ale takie coś chyba jeszcze bardziej zezłościło pana Phelesa.