Paryż

- Bzdura. - Powiedziałem pewnym tonem. Zaprowadziłem dziewczynę do domu i usadziłem ją na kanapie w salonie. Rzadko kiedy spotykałem się z sytuacją, w której miałem odwrócić szkody wyrządzone w ludzkiej psychice, a tym bardziej z takim przypadkiem. Dodatkowo trzeźwy osąd zaburzały mi uczucia, jakie żywiłem w stosunku do Revens.
- Poniżenie i odczłowieczenie, sprowadzenie do rangi przedmiotu to nie pokazanie miejsca. To zwykła tortura, psychiczna, jednak wciąż tortura. - Wpatrywałem się w dziewczynę z troską na twarzy.
- Coś cię boli? Jak się czujesz?

- Mdli mnie... - powiedziałam patrząc na stolik do kawy stojący przed kanapą.

- Chcesz iść do łazienki? Albo napić się wody, iść do lekarza? - spytałem gotów rozważać możliwość krwotoków wewnętrznych. Sam stan psychiczny Victorii niewątpliwie również był problemem. Doskonale wiedziałem, jak funkcjonuje ludzka psychika i zdawałem sobie przez to sprawę, jak trudnym jest wyleczenie choćby drobnej rany na umyśle. Mam dwa miesiące do początku roku szkolnego... Kucnąłem przed dziewczyną patrząc jej w twarzy.
- Obiecuję, że się tobą zaopiekuję.

- Mówiłam już jednej ze służących, lekarz przyjdzie jut... A... Jesteśmy w XXI wieku.... - przetarłam twarz dłońmi. - Będę wymiotować... - powiedziałam kładąc dłoń na ustach. Wstałam i postanowiłam dostać się do łazienki.

Odprowadziłem Revens do łazienki. Mogłem przy tym lepiej przyjrzeć się jej odsłoniętemu przez zwiewny strój brzuchowi. Brak sińców czy opuchlizny, czyli prawdopodobnie nie był to krwotok wewnętrzny.
- Może tu nie potrzeba lekarza lecz testu ciążowego - powiedziałem zrezygnowanym tonem stając przy drzwiach by dać dziewczynie przestrzeń i spokój.

Zwróciłam całe śniadanie, które udało mi się zjeść.

Kiedy dziewczyna uspokoiła się i przeszły jej torsje ostrożnie objąłem ją jedną ręką. Cała drżała, zapewne przez wycieńczenie organizmu.
- Chcesz się wykąpać? - spytałem wskazując wannę. Zapewne jeszcze przez jakiś czas jej włosy i skóra będą przesiąknięte zapachem olejków i kadzideł, jednak taka błahostka często pomagała wraz z brudem zmyć złe przeżycia. Choć raczej przy mniej niszczących psychikę sprawach.

Uderzyłam pana Phelesa zaraz po tym jak mnie objął, po czym odsunęłam się wystraszona.
- Nie dotykaj mnie! - krzyknęłam opierając się o ścianę.

Uniosłem ręce w uspokajającym geście.
- Nie będę, jeśli tego nie chcesz. Nie zrobię ci nic złego, dobrze? Jesteś tutaj bezpieczna, obiecuję. Nikt cię nie tknie. - Cały czas mówiłem spokojnie patrząc jej w oczy.

Przyglądałam się uważnie panu Phelesowi. Niby z oczu patrzyło mu normalnie...

Wyciągnąłem dłoń w kierunku dziewczyny.
- Chodź, zabiorę cię do Gox. Tam spokojnie odpoczniesz, będziesz znów we własnej sypialni i będziesz miała tak dużo czasu na dojście do ładu ze wszystkim, ile tylko zechcesz.

Pokręciłam głową. Nie dotknę go. Nie chcę, nie mogę.
- Nie - powiedziałam starając się opanować.

Uśmiechnąłem się uspokajająco.
- Dobrze, nie dotknę cię. Zabiorę cię tylko do bezpiecznego miejsca, z dala od tego świata. Będziesz mogła zostać tam tak długo, jak będziesz chciała. - Po tych słowach odliczyłem po niemiecku do trzech i przeniosłem nas oboje do Gox. Nie potrzebowałem kontaktu fizycznego, by kogoś teleportować, jednak wtedy było łatwiej.