Paryż

- Nie przeszkadza mi to, że jeszcze jej nie na - powiedziałam z uśmiechem.

- A co ci przeszkadza w moim ogonie i skąd tak sadystyczne pomysły względem mnie? - spytałem stając za jej krzesłem i opierając się rękoma o jego oparcie.

Odchyliłam głowę do tyłu, by spojrzeć na męża.
- Zostało mi ze szkoły - odpowiedziałam z uśmiechem.

- Skąd więc u ciebie w czasach szkolnych takie zamiary względem mnie i mojego ogona? - dopytywałem patrząc z łagodnym uśmiechem w oczy żony.

- Treningi, lekcje...

- Wiesz przecież, że nie robiłem tego z czystej złośliwości...- mruknąłem niepocieszony, że wciąż żywi do mnie urazę.

- Wciąż mam co do tego wątpliwości - przyznałam wyciagają ręce, które położyłam na policzkach męża

Stanąłem obok jej krzesła i pocałowałem zonę delikatnie w usta.
- Nie przesadzaj, nie było chyba tak źle.

- Dla ciebie nie było. - Tym razem ja pocałowałam męża.

- Och, cóżem uczynił, bym zasłużył na miano potwora... Kazałem ci się uczyć? - spytałem z cieniem śmiechu w głosie gładząc delikatnie kobietę po policzku.

- Przestraszył mnie pan, panie dyrektorze - odpowiedziałam tym samym głosem, którym mówiłam jeszcze jako uczennica, gdy bałam się tego jak Mephisto zareaguje.

- Czym? - spytałem przeciągając ostatnią sylabę tego wyrazu.

- Raczej kiedy.l - poprawiłam męża. Myślami wróciłam do dnia, w którym prof. Rexona wysłała mnie na dywanik dyrektora. Nigdy nie zapomnę tamtego dnia i wielu następnych....

Pan Pheles zasłonił mi oczy na dłuższą chwilę. Gdy zabrał swoją rękę zobaczyłam Paryż, którego nie kojarzyłam zbyt dobrze. I pachniał inaczej niż przy mojej ostatniej wizycie.
- Jaki smród... - jęknęłam machając dłonią przy nosie.

- Uroki życia przed wiekami - mruknąłem rozglądając się czujnie.
- Gdyby ktoś pytał: jesteś moją żoną i jesteśmy w drodze ku kolejnym świątyniom, gdzie zamierzamy prosić Boga o potomka, jakiego nam poskąpił. Nie będzie zbędnych pytań, ludzie traktują pielgrzymów dość życzliwie.

Co proszę?
- Wie pan, ja miałam inny pomysł - powiedziałam patrząc na dyrektora.

- Jaki? - spytałem zerkając na Revens podejrzliwie.

- Ja sobie spokojnie pozwiedzam, a pan będzie mnie szukał. Zwykłymi, ludzkimi sposobami.

Patrzyłem na nia zdumiony poziomem głupoty tego pomysłu.
- Nie ma mowy. Nawet o tym nie myśl, nie puszczę cię samej w nieznanym ci czasie.

- Uczę się historii przecież. Mniej więcej wiem co i jak - patrzyłam na pana Phelesa z beztroskim uśmiechem na twarzy. Jednak chwilę później to się zmieniło i patrzyłam na niego tak, jakbym rzucała wyzwanie koledze z klasy. - Chyba że nie potrafiłby pan mnie znaleźć i dlatego się nie zgadza.

- Nie udawaj Greka, martwię się o ciebie. Uczenie się historii a rzeczywisty pobyt w miejscu żywcem wyjętym z podręcznika to dwie kompletnie różne rzeczy. - Naprawdę bałem się o nią i o szkody, jakich może narobić, naruszając tak cienką granicę spójności historii.

- Dam sobie radę! - Na moją twarz powrócił beztroski uśmiech.

Westchnąłem głęboko z rezygnacją.
- Jeden dobry powód, dla którego miałbym ci na to pozwolić.

- Muszę się nauczyć być samodzielna i ostrożna, a w pana towarzystwie średnio się tym przejmuję - odpowiedziałam prosto z mostu. - Plus, jestem ciekawa ile czasu zajęłoby panu znalezienie mnie - powiedziałam z uśmiechem.

Nie wierzę, że to ma być dobry powód...
- Victorio, to nie jest żadna zabawa. Czegoś takiego można próbować w czasie aktualnym dla nas, ale nie w przeszłości. Sieć budująca historię jest zbyt delikatna i zbyt łatwo ją naruszyć. Obecność jako widzowie to jedyne, co jest bezpieczne.