Niemcy

- Kogo jeszcze pan znał? - spytałam zaciekawiona.

- Widzisz... Łatwiej by było pytać, kogo nie znałem. Starałem się zaplątać w otoczenie niemalże każdej wpływowej osobistości, często działając przez to na dwa, a czasem i więcej frontów. Ot, tu podać informacje niewielkiej wagi, tam także, nikt nie zdobywa przewagi, a mimo to uważają mnie za sojusznika, podwójnego agenta. - Posłałem jej łobuzerski uśmiech. Cóż, nie chciałem znacząco wpływać na losy historii, jednak chciałem mieć miejsce w pierwszym rzędzie.

Słysząc to nie mogłam oprzeć się wrażeniu, że pan Pheles znacząco przyczynił się do wybuchu większości konfliktów na świecie.

- Patrzysz na mnie jak na mistrza intrygi zła. Nie wywołałem żadnej wojny, przynajmniej bezpośrednio... Moim celem nie było wtrącanie się w losy historii lecz obserwowanie ich bezpośrednio - wyjaśniłem wspominając momenty, w których mogłem znacząco zmienić bieg wydarzeń. Sporo ich było.

- Tak pan wygląda i się zachowuje... - powiedziałam patrząc na pana Phelesa.

- Doprawdy? - spytałem mimo wszystko mile połechtany jej słowami. Bądź co bądź jestem demonem. Lubiącym ludzi, jednak wciąż demonem.

- Owszem - opowiedziałam, po czym położyłam się na plecach zastanawiając jak musiał wyglądać świat kiedyś. I wtedy wpadłam na szalony pomysł. - Chciałabym zobaczyć jak wyglądał świat kilkaset lat temu. Siedzieć na lekcjach historii, a zobaczyć to na własne oczy to dwie różne sprawy... Mógłby mnie pan zabrać w przeszłość? - spytałam spoglądając na pana Phelesa. Jeśli się zgodzi, to już połowę mojego planu mam za sobą.

Lustrowałem uważnym spojrzeniem Victorię szacując, jakie szanse ma na przeżycie w świecie sprzed wieków. Marne...
- Mógłbym. Jednakże nie znasz żadnego z używanych ówcześnie języków. Uwierz, różniły się one od swoich dzisiejszych odpowiedników. Nie znasz zwyczajów sprzed wieków, prędko zapewne uznają cię za wiedźmę.

- Dam radę! - zawołałam wstając. - Poza tym może mnie pan szybko wszystkiego nauczyć i wtedy przenieść. - Przypomniało mi się, że mam nieskończoną liczbę życzeń. - I ma pan to zrobić - dodałam głosem nieznoszącym sprzeciwu.

- Mam cię szybko nauczyć nowego języka? To nie moja broszka, choć są demony uczące języków w ciągu ledwie chwili. - Spojrzałem zaskoczony na dziewczynę słysząc jej rozkaz. Oczywiście, przysiągłem spełniać jej życzenia, jednak do tej pory niespecjalnie z tego korzystała.
- Próbujesz mi rozkazywać, Revens?

- Ma pan to zrobić, nie obchodzi mnie jak - powiedziałam krzyżując ręce na piersi. Ma wykonywać moje rozkazy skoro już w pakt wrobił, plus sam na siebie bata ukręcił z tymi życzeniami. - Nie próbuję. Robię to.

- Ile razu ci już mówiłem, że jesteś bezczelna? - spytałem wstając i patrząc z góry na dziewczynę.
- Ostrzegam, nie posuwaj się za daleko. Owszem, muszę spełniać twoje życzenia, jednak nie mam zamiaru dać się pomiatać. A potrafię zaleźć za skórę, jak na demona z rodziny królewskiej przystało - powiedziałem lodowatym tonem. Strzeliłem palcami a tuż obok mnie z cichym sykiem płomieni pojawił się niski demon o zakrzywionych różkach, gęstej, krzaczastej brodzie i szponiastych łapach. Gestem dałem mu znać, by zaczekał na rozkazy.
- Kraj?

Zignorowałam bury pana Phelesa. Chwilę później stał przede mną jakiś niski demon. Nie powiem, że mnie to nie zaskoczyło.
- Anglia, Francja, Włochy, Austria, Węgry, Turcja. - Jak się bawić, to się bawić.

- Okres historyczny? Do każdego. - Niski demon zezował to na mnie, to na Revens, wyraźnie skołowany obecnością człowieka.

- XV i XVI wiek, dla wszystkich - odpowiedziałam wciąż patrząc na właśnie przybyłego demona.

Skinąłem na karłowatego demona.
- Słyszałeś. Naucz ją języków używanych w podanym czasie w wymienionych krajach. Zarówno wśród gminu jak i arystokracji - poleciłem wracając wzrokiem do Revens. Demon posłusznie podszedł do dziewczyny.
- Niech pani ukucnie - poprosił, a kiedy Victoria wykonała jego polecenie położył jej obie dłonie na głowie starając się nie dotykać jej swymi długimi, ptasimi szponami.
- Zaboli - ostrzegłem. Cóż, gdyby poprosiła uprzejmiej bolałoby mniej... Karłowaty stwór zamknął oczy i mruczał coś cicho pod nosem, po czym gwałtownie odsunął się od Revens. Odprawiłem go skinieniem dłoni i łaskawym uśmiechem, a ten skłonił się nisko i zniknął.

Ukucnęłam posłusznie. Patrzyłam na szpony stojącego przede mną stwora. W pewnym momencie, zgodnie z ostrzeżeniem pana Phelesa, zabolała mnie głowa. Na szczęście nie na tyle, żeby zwalić mnie z nóg.

- Poczekaj tu i spróbuj ochłonąć, uporządkować myśli - poleciłem teleportując się. Wróciłem po chwili z prostą, zieloną suknią z miłego w dotyku, wytrzymałego materiału. Zbyt skromna na wysoko postawioną szlachciankę i zbyt drogą na chłopkę. Ot, idealna dla bogatej mieszczanki bądź biedniejszej szlachty.
- Przebież się i nie bierz ze sobą absolutnie nic, czy to jasne? Głupi drobiazg może cię zaklasyfikować w oczach ludzi z tamtego czasu jako wiedźmę, heretyczkę lub innowiercę. Zapewniam, że nie będę mieć oporów przed sprawdzeniem, czy na pewno nic nie zabrałaś.

- Sztylet też odpada? - spytałam zdziwiona dobierając od pana Phelesa suknię.

- Także. Nie wygląda jak te, do jakich mieli ludzie dawniej dostęp. Dam ci inny. Kiedy się przebierzesz wyjaśnię ci na co musisz uważać - wskazałem jej ruchem głowy dając wyraźny znak, że powinna już iść.

Wróciłam do domu, gdzie spokojnie się przebrałam. Chwilę później wróciłam do pana Phelesa z uśmiechem. Wbrew pozorom, suknia była całkiem wygodna.

W czasie, kiedy Victoria się przebierała, ja znów się teleportowałem do Gox. Wróciłem do ogrodu ubrany w długie szaty stosowne do okresu, z mieczem umocowanym do pasa i sztyletem w skórzanej pochwie z paskami w ręku. Podałem dziewczynie tę broń.
- Przypnij go najlepiej do uda, na łydce zbytnio rzucałby się w oczy - poleciłem głosem nieznoszącym sprzeciwu.
- Nie atakuj ludzi. Nie wspominaj o żadnych nowoczesnych wynalazkach, choćby słowem. Nie waż się zmieniać historii, w jakikolwiek sposób wpływać na postaci ważne dla przyszłych wydarzeń, najlepiej nie wpływaj na nikogo. Zachowuj się z pokorą w stosunku do szlachty, zero pyskówek, bucery czy bezczelności. Kobiety tamtych czasów winny znać swoje miejsce określone przez społeczeństwo. Nie wdawaj się w żadne podejrzane burdy. Jeden głupi wyskok i koniec pieśni, zrozumiano?

- Tak jest - odpowiedziałam mocując sztylet we wspomnianym wcześniej miejscu.

Spojrzałem na nią zatroskanym wzrokiem, o wiele łagodniej niż wcześniej.
- Nie zrób sobie krzywdy i nie myśl o żadnych głupotach - powiedziałem obejmując dziewczynę.
- Gdzie najpierw?

- Tak, tak - odpowiedziałam, gdy pan Pheles mnie obejmował. - Najpierw? Hmm... W Berlinie mówili tym samym niemieckim co w Austrii, prawda? - spytałam dla pewności.