Niemcy

Kraj związkowy w Europie centralnej z bogatą historią, folklorem, kulturą i krajobrazem.

Pan Pheles teleportował nas do nieznanego mi miejsca.
- Gdzie jesteśmy? - zapytałam zaciekawiona.

- W Berlinie, stolicy Niemiec - odpowiedziałem prowadząc Victorie wąska uliczką ku jednej z głównych arterii miasta.
- Chcesz zobaczyć całe miasto, najbardziej znane czy po prostu ciekawe miejsca?

- To, co najlepsze - odpowiedziałam patrząc na budynki.

- To miasto usiane jest zabytkami, wieczora i nocy nam nie starczy - wyjaśniłem spoglądając w górę na ciemniejące już niebo. Zdecydowanie nie starczy.

- Przecież potrafi pan manipulować czasem - powiedziałam sugerując dyrektorowi pewne działanie. - Poza tym, mamy w szkole przerwę od nauki. Nie muszę od razu wracać.

Spojrzałem z ukosa na dziewczynę po czym kiwnąłem głową.
- Wole nie używać mocy publicznie, jednak fakt. Możemy tu zostać na kilka dni... - Wyszliśmy na aleje Unter den Linden z obu stron obsadzoną lipami.
- Mam nadzieje, że nie masz alergii na pyłki.

- Chyba nie - odpowiedziałam patrząc na ulicę.

Na sam początek aleja Pod Lipami poszliśmy w kierunku bramy berlińskiej. Chciałem pokazać jej choćby te najważniejsze punkty miasta jak Brama Brandenburska czy Reichstag oraz ambasady, w tym polską, jako jedyną dziś skryta jeszcze w parku na czas budowy czy też remontu innego budynku. Na dworze zdążył na dobre zapaść zmrok, kiedy mijając kolejna uliczkę pełna kamienic, kunsztownie zdobionych budynków czy pomników odciągnąłem Victorię w jedna z mniej reprezentatywnych ulic, a co za tym idzie mniej obleganych przez turystów. Otworzyłem przed nią drzwi jednej z restauracji zachęcając gestem, by weszła do środka.

- Nie znam niemieckiego, nie będę potrafiła sobie zamówić... - wybąkałam zawstydzona.

- Mogę być twoim tłumaczem - zapewniłem wprowadzając Victorię tak czy siak do wnętrza. Kelner zaprowadził nas do wolnego stolika pod ścianą sali i wręczył na menu. Udało nam się trafić na wersję z angielskimi nazwami poniżej oryginalnych, niemieckich.

Czytałam nazwy angielskie, po czym te wyżej, niemieckie. Niektóre były do siebie podobne inne mniej. Ten język to jednak czarna magia.
- Dziwny ten język... - powiedziałam próbując rozszyfrować sposób czytania jednego z wyrazów.

- Zapis jest niemalże fonetyczny. O stokroć łatwiejszy od francuskiego, gdyby ktoś miał się uczyć od zera i porównywał jedynie na tej podstawie - zauważyłem, po czym przeczytałem jej na głos niemiecką nazwę dania. Po kilku minutach wrócił kelner by przyjąć zamówienia.

Spojrzałam na pana Phelesa jak na dziwaka, a nie robiłam tego od dawna.
- Francuski jest chociaż przyjemniejszy dla ucha - powiedziałam wracając do przeglądania menu. Rosołek i herbatka? Na nic innego nie miałam ochoty. Ewentualnie frytki, ale nie chciałam robić dyrektorowi wstydu.
- Można już zamawiać? - spytałam kelnera po angielsku.

- Oczywiście, proszę pani - odpowiedział płynną angielszczyzną. Ja sam zamówiłem coś, czego nazwę widziałem chyba pierwszy raz mając nadzieje na niespodziankę. Ludzie są kreatywni, a jeśli o kuchnię chodzi szczególnie lubią to okazywać.

Zanim złożyłam zamówienie ostatni raz spojrzałam na menu i postanowiłam zaryzykować.
- Poproszę białe szparagi w sosie holenderskim, z ziemniakami i pietruszką. - Gdy kelner zanotował to, co miałam w planach zjeść zamówiłam picie w postaci kubka herbaty.

Kelner skłonił się uprzejmie, odebrał nasze menu po czym odszedł w kierunku kuchni znikając z sali.
- Jak ci się podoba miasto? Sporo ucierpiało podczas II Wojny Światowej, jednak jak widać doprowadzono je do ładu i miejscami wręcz upiększono.

- Skłamałabym gdybym powiedziała, że jest brzydkie, aczkolwiek wolę zachód i południe Europy. Francja, Hiszpania, Włochy... - Spojrzałam na pana Phelesa. - Pan woli tę drugą stronę o ile mnie pamięć nie myli.

- Mniej więcej. Niby kultura wciąż ta sama, a jednak te kraje wyglądają dużo inaczej. Wystarczy pozwiedzać muzea lub starówki. Mimo wszystko każdy ma swój niezaprzeczalny, wyjątkowy urok - zauważyłem nie bez przekory wspominając muzea. W końcu w wielu wypadkach zgromadzono tam nie skarby narodowe, a skarby wywiezione.

Kiwnęłam głową i zaczęłam przyglądać sie ubraniom pana Phelesa.

- Coś nie tak? - spytałem patrząc podejrzliwie na swój garnitur.

- Nie - odpowiedziałam na zadane pytanie. I fakt, wyjątkowo był po ludzku ubrany.

Po jakimś czasie kelner wrócił z naszym zamówieniem. Victoria dostała talerz parujących szparagów z ziemniakami, natomiast ja coś, co nazwałbym rybą. Wyglądało na rybę...
- Smacznego.

- Smacznego - odpowiedziałam z uśmiechem, po czym zaczełam jeść.

- Chcesz coś jeszcze? Deser, coś więcej do picia? - spytałem po posiłku. Domniemana ryba okazała się być całkiem smaczna, jednak nie miała żadnych ości ani też śladu po ościach, więc zacząłem domniemywać, czy to aby na pewno była ryba.