Niemcy

- Niewiele może już teraz zamierzać... - mruknąłem cicho odwracając wzrok.
- Choć udawaj, że jesteśmy już po ślubie, bo wedle filozofii życiowej Cecylii i jej oddziału powinniśmy zostać otoczeni i uraczeni długa tyradą na temat naszego grzesznego życia i mieszkania razem bez ślubu.

- Lubię takie starsze panie - powiedziałam uśmiechając się przy tym. - Zawsze chce mi się śmiać, gdy słucham ich wywodów.

- Ona nie chce źle, jednak efekty... Cóż, pozostawiają nieraz wiele do życzenia. - Wskazałem jej śniadanie.
- Zjedz spokojnie, ja skoczę do szkoły i przyniosę ci czego potrzebujesz. Tylko powiedz co konkretnie.

- ... Wolę, żeby pan nie grzebał w mojej szafie - powiedziałam z powagą.

- Skoro Titanic, to pewnie i Zmierzch? - spytałem z rozbawieniem w głosie.
- Dobrze, przyjdź więc, kiedy skończysz, idę się przebrać w coś stosowniejszego . - To mówiąc skierowałem się do sypialni by ubrać się w proste, ciemne spodnie i zwykłą, białą koszulę. Tak, o strój pani Cecylia również robiła mi uwagi, więc muszę przynajmniej tutaj ubierać się jak "normalni ludzie".

- Nie oglądam takich gniotów jak Zmierzch - odpowiedziałam obrażona.

- Po Titanicu spodziewałem się wszystkiego. - Przyznałem wracając do kuchni i widząc, że dziewczyna wciąż modli się nad tą nieszczęsna miską płatków.
- Jest dość ciepło, więc możemy posiedzieć w ogrodzie miast kisić się w domu.

- Titanic to wspaniały film! Tylko Rose taka głupia i nie zrobiła dla Jacka miejsca - w końcu zjadłam płatki i podeszłam do zlewu, by umyć po sobie miskę.

Wolałem nie komentować wspaniałości owego filmu. kiedy Victoria uporała się z naczyniami chwyciłem ją za rękę i przeniosłem nas oboje bezpośrednio do jej pokoju.

- Może pan wyjść? - spytałam wskazując drzwi. Chciałam sie w spokoju ubrać. Najlepiej chyba będzie jak się spakuję na kilka dni.

- Muszę? - spytałem nie do końca rozumiejąc, że dziewczynie nie przeszkadza spanie ze mną, uprawianie seksu czy wspólna kąpiel, za to przebieranie się przy mnie już tak. Rzuciłem jej ostatnie spojrzenie i wyszedłem z pomieszczenia by zaczekać na korytarzu. Mówiłem prawdę wspominając, że jak dla mnie mogłaby chodzić cały czas tak ubrana, podobało mi się to, jednak moher komando zapewne by się nie spodobało.

Ubrałam się, po czym wystawiłam głowę za drzwi.
- Mam zabrać sobie jeszcze jakieś ubrania? - spytałam patrząc na pana Phelesa.

- Tak. Możemy tam zostać ile zechcesz pod warunkiem, że wrócimy do rozpoczęcia roku szkolnego - odparłem kontemplując arcyciekawą ścianę korytarza.

Pokiwałam głową.
- A jak wyglądają w Niemczech temperatury latem? - spytałam nie do końca wiedząc jak się spakować.

- Około dwudziestu stopni Celsjusza i wyżej, zależnie od regionu i warunków atmosferycznych. Nie musisz się pakować jak na rejs dookoła świata, w każdej chwili możemy tu przyjść. - Zastrzegłem mając nadzieję, że weźmie to sobie do serca.

- Rozumiem.
Wróciłam do pokoju i wrzuciłam do walizki wszystkie moje ciuchy nadające się na lato. Z wczoraj został mi sweter, więc w razie czego nie mam coś cieplejszego. Zapięłam walizkę i ponownie wyszłam na korytarz.
- Już.

Chwyciłem Victorię za rękę na powrót teleportując nas do domku w Niemczech.
- Zostaw to gdziekolwiek ci się podoba, choć w sypialni chyba będzie najwygodniej - poleciłem otwierając tylne drzwi prowadzące na ogród. Na dworze było przyjemnie ciepło i niezbyt wietrznie, a ogród osłonięty ze wszystkich stron żywopłotem, w tym z jednej w dodatku rozłożystym orzechem, pozwalał na zachowanie prywatności.

Postawiłam walizkę przy schodach, po czym wyszłam na ogród.

Zabrałem leżący na kanapie koc po czym wyszedłem do Victorii.
- To jest trochę zbyt normalne. Rzadko doświadczam czegoś takiego. - Rozłożyłem koc na trawie byśmy mogli na nim usiąść.

Usiadłam na kocu, który rozłożył wcześniej pan Pheles.

- To zbyt... ludzkie życie. - Usiadłem naprzeciw Victorii obserwując twarz dziewczyny.
- Więc Napoleon, tak? Coś konkretnego chciałabyś wiedzieć?

- O jego życiu prywatnym coś może? - zaproponowałam z uśmiechem.

Zamyśliłem się wracając pamięcią do wydarzeń sprzed lat.
- Hm... Wiesz zapewne, że jak na dzisiejsze standardy był dość niski, jednak w swoich czasach był średniego wzrostu. Przekonanie o jego mizernej posturze wzięło się, prócz mylenia angielskich i francuskich jednostek przy przeliczaniu wzrostu, z faktu, że dobierał sobie bardzo wysokich gwardzistów. Kiedy na naradzie cesarz próbował sięgnąć po wysoko umieszczoną mapę jeden z jego adiutantów zaoferował się, że on to zrobi, gdyż jest większy. Napoleon natychmiast sprostował, że nie większy, lecz wyższy. Taka drobna mania wielkości genialnego stratega... Ostatecznie nie podałem mu tej mapy.

- Znał go pan? - spytałam przysuwając się do pana Phelesa.

Skinąłem głową z uśmiechem zadowolenia.
- Owszem, swego czasu znałem wiele wybitnych person. Mając tyle lat i moje możliwości nie trudno było znaleźć się w ich pobliżu.