Paryż

- Watykan uważa, że trzeba - odpowiedziałam, po czym pocałowałam męża.

- Shura i Angel kręcą się tu wystarczająco często - mruknąłem. Chciałem dodać coś jeszcze, ale Victoria zamknęła mi usta pocałunkiem. Odwzajemniłem gest przyciągając kobietę bliżej siebie.

Położyłam dłonie na klatce piersiowej mężczyzny, po czym odsunęłam się kawałek.
- Na razie wystarczy - dodałam z uśmiechem. - Pozmywasz naczynia? - zapytałam.

- Mhm... - mruknąłem niepocieszony takim obrotem spraw.
- Swoją drogą, Angel miał racje. Kiedy bliźniaki się urodziły powiedział mi, że ojcostwo może być gorsze od piekła. Poniekąd jest to prawda, mamy strasznie mało czasu dla siebie nawzajem...

- I tak mielibyśmy go mało. Musze się trzymać terminów, a tekstów mam dużo - powiedziałam przytulając się do mężczyzny.

- Zawsze pozostaje Gox, ale ileż można siedzieć w tym zamku. Nawet mając możliwości manipulacji całym światem ciągłe przebywanie w nim bez innych jest nużące . - Oparłem policzek o głowę ukochanej i z zamkniętymi oczami spokojnie oddychałem zapachem jej włosów.

- Możemy pojechać na gdzieś na kilka dni tylko we dwoje - powiedziałam zastanawiając się z kim w takim wypadku moglibyśmy zostawić dzieci. Z Shurą i Angelem?

- Twoja matka byłaby w niebo wzięta, wciąż przecież proponuje, że zajmie się wnukami. Nie jest to zły pomysł... Gdzie chciałabyś jechać? - spytałem bezwiednie gładząc plecy ukochanej.

- Nad morze, albo w góry... Sam zdecyduj - powiedziałam, po czym westchnęłam dosyć głośno. Trochę wakacji mi się przyda.

- Czyli niespodzianka, wspaniale. Przebyłem ziemię wzdłuż i wszerz, więc znam wiele wartych odwiedzenia miejsc. Bliżej cywilizacji czy natury? - spytałem wciąż przytulając do siebie kobietę.

- Bliżej cywilizacjil - powiedziałam spokojnie.
Po chwili usłyszałam jak ktoś zbiega ze schodów.
- Mamo - usłyszałam głos syna. - Przyjdziesz zobaczyć czy dobrze zrobiłem zadanie?
- A z czego?
- Francuski... - gdy to mówił westchnęłam i odsunęłam sie od męża.
- Chodź, chodź - powiedziałam kładąc dłoń na plecach chłopca.

Kiedy dzieci uporały się już ze swoimi obowiązkami wedle obietnicy poszliśmy do najbliższego schroniska dla zwierząt. Prócz psów były tam liczne koty, kilka gryzoni i jedna znerwicowana papuga. Młody wolontariusz oprowadzał nas po ośrodku co jakiś czas zerkając na mnie niepewnie.

Patrzyłam na zwierzęta, które patrzyły na nas tęsknym wzrokiem. Dzieci szybko upatrzyły wśród nich małego, puchatego szczeniaczka, który, o dziwo, szczekał wesoło w naszym kierunku. Nie ma co ukrywać faktu, że swoją słodkością podbił moje serce.
- Tego! - wskazał malca Levi, Elizabeth zrobiła to samo, z tą różnicą, że ona jeszcze skakała przy Mephisto.

Wolontariusz widząc zachwyt dzieci i słysząc moją prośbę otworzył klatkę psiaka i podprowadził go do nas. Powiedział, że to samiec, jest szczepiony i przebadany przez weterynarza, a do schroniska trafił niedawno. Wyjaśnił też mi i Victorii ściszonym głosem, że to kundelek, którego próbowano utopić, lecz mimo tego zwierz żywi aż niezdrową miłość do pływania. Łapy psiaka były nieproporcjonalnie duże w stosunku do reszty ciała. To oznacza, że dorastając zwierz osiągnie spore rozmiary.
- Będzie dość duży, kiedy urośnie. Co myślisz? - spytałem żonę.

Patrzyłam na pieska jak zaklęta. Taka słodycz...
- Pies powinien być duży - odpowiedziałam siląc się na powagę. Levi i Elizabeth tulili malucha do siebie wywołując tym uśmiech na mojej twarzy. Taki uroczy obrazek...

- Proponowałem większe zwierzaki - zauważyłem. Po dopełnieniu formalności wyszliśmy ze schroniska z kundelkiem dumnie prowadzonym prze Leviego i Elizabeth na smyczy. Oboje uparli się, żeby pieska prowadzić, więc ostatecznie skończyło się na wspólnym trzymaniu smyczy przez bliźnięta.
- Teraz musimy się wybrać jeszcze po resztę rzeczy dla futrzaka.

Wciąż patrzyłam na pieska. W tej chwili czułam się jak mała dziewczynka, która dostała wymarzoną zabawkę.
- Tak, tak - odpowiedziałam na słowa męża. W sumie... Co on powiedział?

Widząc, że na chwilę obecną pozostałem jedyną trzeźwo myślącą osoba w tej rodzinie zwyczajnie bez pytania o cokolwiek poprowadziłem ich do sklepu zoologicznego.
- Nie można do środka wprowadzać zwierząt. Znajdźcie czego potrzeba, poczekam tu z nim.

- Trochę tych rzeczy trzeba kupić... Wygodniej byłoby podjechać tu samochodem - powiedziałam patrząc na męża.

- Kwestionujesz moje umiejętności dotaszczenia tego do domu? - spytałem unosząc brwi ze zdziwieniem.

- Kwestionuję moje możliwości wyniesienia tego ze sklepu - odpowiedziałam z powagą. Dziesięć kilo karmy, jakiś koszyk, w którym mógłby spać, zabawki, smycz automatyczna i inna obroża. Tego nawet z pomocą dzieci nie wytargam ze sklepu.

- Jestem skłonny ustąpić - powiedziałem oceniając szanse żony na takie manewry. Dotarłszy do domu dzieci natychmiast poleciały na ogród z radosnym okrzykiem.
- Ciocia Shura!
- Wujku, wujku, patrz, mamy psa! - Takie okrzyki mogły oznaczać jedynie niezapowiedziana wizytę pary przemiłych egzorcystów.

Spojrzałam zdziwiona na przybyłych Shurę i Angela.
- Jak dobrze, że jesteście - zaczęłam podchodząc do kobiety. - Przypilnujecie dzieci, a my pojedziemy po rzeczy potrzebne dla psa -powiedziałam, po czym otworzyłam drzwi od domu, z którego wzięłam klucze do samochodu.

- Może pojedziesz razem z Shurą, ja zostanę z dziećmi, porozmawiamy z Arturem? - podsunąłem mając nadzieje, że uniknę wycieczki samochodem. Potrafiłem nim kierować, niemniej jednak wciąż był to dla mnie szalenie niepraktyczny środek lokomocji. Mina Angela wyrażała lekka konsternacje i zdziwienie, jednak nie oponował.

- Z tego co wiem, to Shura nie jest moim mężem - powiedziałam podchodząc do samochodu. - I tak nie będziesz prowadził - powiedziałam mając świadomość tego, że Mephisto nie specjalnie przepada za kierowaniem.