Paryż

- Wspaniale! Wdałeś się w tatę. - Z uśmiechem zmierzwiłem synowi włosy.
- Z tym też musisz uważać. Zero popisywania się przed kolegami. Najlepiej wcale tak nie znikać i nie pojawiać się przy ludziach, jeśli nie jest to absolutnie konieczne - przestrzegłem malca.

- W domu też tak nie rób - ostrzegłam. To ja gotowałam obiady, więc w razie czego ktoś będzie cierpiał.
- To jak z tym szczeniakiem? - zapytały dzieci jednocześnie.

Westchnąłem ciężko widząc, że wciąż ich to nie rusza.
- Zwierzak to odpowiedzialność. Małe szczeniaczki szybko rosną i zaraz stają się dużymi psami, którymi trzeba się opiekować. - Rzuciłem pytające spojrzenie żonie. Nie miałem nic przeciwko zwierzętom pod warunkiem, że nie będą one zabawką.

Wzruszyłam ramionami udając, że kwestia szczeniaka jest mi obojętna. Tak naprawdę to już w szkole chciałam sobie kupić jednego, ale nie wolno było. Odwróciłam się ponownie do garnka i zamieszałam zupę po raz ostatni. Skręciłam gaz, po czym nalałam zupy do każdej z czterech przygotowanych wcześniej misek. Każdą postawiłam na stole przy odpowiedniej osobie.
- Jak nie zjecie obiadu to będzie kara - powiedziałam z sadystycznym uśmiechem.

- Właściwie dlaczego pies? Jest tyle innych, wspaniałych zwierząt. Feniksy, gryfy, smoki... - Doprawdy, dlaczego ludzie tak uparli się na te psy? Opcjonalnie koty. Podziękowałem Victorii za obiad i pstryknięciem odsunąłem jej krzesło.
- Podobałaby mi się taka kara? - spytałem żonę z sugestywnym uśmiechem.

- Nie. - Spojrzałam na niego groźnie. Chociaż i tak pewnie by się nie bał, nic nie mogę mu zrobić. - I mam pytanie... Kto normalny trzyma w domu smoka? Jeśli już mają mieć jakieś zwierze to niech będzie ono mniej niebezpieczne i dziwne. Papuga, chomik, rybki, kot, pies itp.
- Smok! - zawołał Levi.
- Jednorożec! - odpowiedziała Elizabeth. Aż przypomniał mi się tamten, który odwiedził moje wesele...

- No proszę, wyszłaś za nienormalnego demona. Poza tym wychowywałem mojego młodszego brata i on bez problemu radził sobie z bestiokształtnymi demonami w charakterze pupili... - Urwałem przypominając sobie, że Amaimon nie jest w tym świecie najlepiej kojarzony.
- Widzisz? Moje propozycje wyglądają na ciekawsze.

- Jeśli mówisz o tym dziwaku z brokułem na głowie, to nie jest to najlepszy przykład - odpowiedziałam patrząc na męża. - Owszem są ciekawsze, ale... Oni mają po 10 lat. Ja mając prawie 20 miałam problem z mniej niebezpiecznymi demonami. Poza tym... Powiedz mi, gdzie będziesz to trzymał?

Amaimon nie jest dobrym przykładem? Za wychowanie go powinni mnie wpisać na jakąś listę wybitnie pokrzywdzonych przez los, a mimo to obaj przeżyliśmy.
- Gox - odpowiedziałem bez wahania.
- Nie martw się, nie mówię poważnie. Może za kilka lat... - Zawiesiłem głos patrząc na zupę.
- Cóż to tym razem?

- Zupa - odpowiedziałam. Domyślam się, że chodziło mu o to jaka, ale cóż.
- ... Kiedy przyjedzie ciocia? - zapytał Levi.

- A jaka konkretnie? - spytałem nieufnie przyglądając się jedzeniu.
- Ciocia i wujek są teraz zajęci. Wiesz, że wujek jest paladynem. Przyjadą, kiedy będą mogli.

- Specjalnie dla ciebie nalałam do twojego talerza wody święconej. - odpowiedziałam melodyjnym głosem. Oczywiście żartowałam. - Z soczewicy - wyjaśniłam z powagą.
- To jak z pieskiem? - dopytywała Elizabeth.
- Najpierw obiad, potem interesy

- Też cię kocham, skarbie - odpowiedziałem na uwagę o wodzie święconej. Właściwie już raz mnie nią potraktowała, w pierwszych miesiącach naszej znajomości...
- Mama ma rację, porozmawiamy o tym później - powiedziałem zabierając się za jedzenie i życząc wszystkim smacznego.

Uśmiechnęłam się słysząc odpowiedź Mephisto.
Zaczęłam jeść zupę zastanawiając się, czy aby na pewno wszystko jest dobrze. Nawet jeśli gotowanie szło mi lepiej niż te 10 lat temu, to nie zmienia to faktu, że jestem antytalentem jeśli o gotowanie chodzi.
Dzieci jadły spokojnie rozmawiając ze sobą o tym co było w bajce, w szkole itp.

- Idzie ci coraz lepiej - oceniłem kończąc zupę. Kiedy i reszta skończyła zebrałem talerze zanosząc je do zlewu.
- Więc skąd pomysł z pieskiem?

- Bo pieski są fajne! Można się z nimi bawić, jeździć na rowerze i tresować... - wyliczał chłopiec.
- Bo są słodkie! - zawołała dziewczynka. Tak. Zgadzam się z tym. Tak samo jak z tym, że można się z nimi bawić.
- I w ogóle jak jest pies to jest wesoło - dodałam od siebie.

- Et tu brute contra me? - spytałem patrząc na zonę z udawanym smutkiem.
- Nie przypominam sobie, bym miał trójkę dzieci - dodałem ze złośliwym uśmiechem.
- Dobrze, dobrze, zgadzam się, ale mam dwa warunki. Po pierwsze, pies to nie zabawka, wymaga opieki. Codziennej opieki, nie tylko od święta. Po wtóre, zero hodowli, wybierzemy się do schroniska.

- Ale masz kapryśną żonę. I to ona gotuje tutaj obiady - odpowiedziałam uśmiechając się.
- W schroniskach są szczeniaczki? - zapytała zasmucona Elizabeth. Nie do końca wiedziałam czy smucił ją fakt, że ktoś takie maleństwa wyrzuca z domu, czy to że pies będzie ze schroniska.

- Nie chcesz chyba, bym ja zaczął gotować. Możesz spytać Rina, nie wspomina tego dobrze - odpowiedziałem zgodnie z prawdą.
- Tak, w schroniskach są szczeniaczki. Tam trafiają psy wielu ras w różnym wieku. Lepiej chyba pomóc zwierzęciu pozbawionym domu i znaleźć przyjaciela niźli wybrać się do hodowli, gdzie wszystkie psy mają dobre warunki, prawda?

- Ale dlaczego wyrzucają szczeniaczki? - zapytała poważnie zasmucona dziewczynka. Ukucnęłam i przytuliłam ją do siebie.
- Niektórzy kupują psy, ponieważ są "modne" i gdy nie są już popularne pozbywają się ich. Albo nie mieli co z nimi zrobić na czas wakacji i je oddali.
- To brzydko... - powiedziała.
- Prawda? Dlatego my weźmiemy takiego ze schroniska. Będzie szczęśliwy, że ktoś chce go pokochać - pocałowałam dziewczynkę w głowę. Zerknęłam na syna, który siedział na krześle i patrzył na siostrę.

- Nie wiemy, na jakie zwierzęta trafimy, więc obrożę, smycz, legowisko i karmę można kupić już po adoptowaniu psa. Kojarzysz, czy dziś schroniska są czynne jeszcze o tej godzinie? - spytałem żonę przypominając sobie, ze przecież jest sobota.

- Tłumacz siedzi w domu i z niego nie wychodzi - odpowiedziałam ze śmiechem. - Jakieś powinno być otwarte. Dobra, a teraz zmiatać do pokoi i dokończyć lekcje.

- Tłumacz dawno nie był ze mną na żadnej misji... - zauważyłem mimochodem.
- Jak skończycie możemy się wybrać. Najwyżej skończy się na rodzinnym spacerze, a futrzaka adoptować można i w kolejnych dniach.

- Tak, tak - odpowiedział Levi niezbyt zadowolony z faktu, że będzie musiał siedzieć nad zadaniem. Elizabeth pognała do swojego pokoju.
- Tłumacz jest na misji 24h na dobę, siedem dni w tygodniu, 365 dni w roku - odparłam patrząc na męża.

- No już, leć do siostry. W razie problemów zawołajcie mnie, ale najpierw spróbujcie razem coś wykombinować - poleciłem synowi, który niechętnie, jednak poszedł w ślad za Elizabeth.
- Czy mnie trzeba pilnować? - spytałem obejmując żonę w talii i patrząc jej w oczy.
- Aż taki straszny nie jestem.