Paryż

Odwróciłam się gwałtownie w kierunku męża.
- Ale... Tam? - spytałam zasmucona. To oznaczało, że dzieci nie będzie w domu prawie cały rok.

- Jeśli mam je mieć na oku to drugą opcją jest Japonia, ale nie znają języka, więc to odpada. Chyba, że wolisz Watykan, jednak tam niespecjalnie mnie lubią. Poza tym akurat dla nas odległości nie stanowią najmniejszego problemu - wyjaśniłem spokojnie nie chcąc jej bardziej niepokoić.

- Ale nie zmienia to faaktu, że nie będzie ich w domu...
- Japonia? - zapytał zaintrygowany Levi. - Jedziemy do Japonii? - dopytywał się z uśmiechem.

- Wolisz wyjaśniać nauczycielom, skąd ten ogon i dlaczego dziecko się teleportuje? Naprawdę nie powinienem manipulować ludzkimi wspomnieniami, a jak dotąd utrzymanie wszystkiego w tajemnicy wychodzi całkiem dobrze. Jeśli chcesz, możesz siedzieć ze mną w szkole... - urwałem słysząc pytanie syna.
- Tata pracuje między innymi w Japonii - wyjaśniłem Leviemu.

- Tam też jesteś dyrektorem? - zapytał, podczas gdy ja rozważałam powrót na wyspę i ponowne spotkanie z Rexoną...
- Wyślij ich do Japonii. Nie chcę żeby Rexona ich dręczyła.
- Od kiedy dezodoranty dręczą innych? - zapytała Elizabeth.

- Tak, tam też jestem dyrektorem - potwierdziłem z uśmiechem.
- Rexona to nazwisko jednej z nauczycielek w Akademii na Leogrze - wyjaśniłem córce zastanawiając się nad tą opcją.
- Czyli mocno przyspieszony kurs języka japońskiego...

- I tak oglądamy anime... - zauważył Levi. - I nawet coś potrafię powiedzieć! - pochwalił się z uśmiechem.
- Czemu nauczycielka ma na nazwisko jak dezodorant? - zapytała Elizabeth poważnie rozważając wszelkie możliwości.

- A dlaczego są ludzie o nazwisku Wilk czy Kret? Tak już jest i tyle, to tylko nazwisko - kontynuowałem wyjaśnienia.
- Mówię o czynnej znajomości języka, umiejętności dogadania się z ludźmi, używania języka specjalistycznego, czytania i pisania. I szczerze zastanawiam się, czy Leogra nie jest lepszym pomysłem. przez ostatnią dekadę Rexona się uspokoiła. Jest względnie przyjazna dla otoczenia.

- Nie i koniec. A trochę wysiłku umysłowego wyjdzie im na zdrowie - powiedziałam stanowczo. - A jeśli i tak nie zamierzasz mnie posłuchać to wykorzystam jedno z moich życzeń. - Patrzyłam na męża z poważną miną. - Poza tym, w Japonii jest Rin, który też jest demonem i miał z tego tytułu problemy.

- Nie mogę cię w żaden sposób przekonać? Będą pod moją opieką, a Rexona nie odważy się ich tknąć. Sama możesz z nią porozmawiać, czas zdecydowanie ją uspokoił - zapewniałem w dalszym ciągu.
- Rin nie jest najlepszym przykładem na bezpiecznego dla otoczenia demona, który umie utrzymać swoje istnienie w tajemnicy... Poza tym na Leogrze nie mamy nauczyciela francuskiego, profesor Mort miał dość uczniów.

- Ja mam uczyć francuskiego? - zapytałam zdziwiona. Niby studiowałam jednocześnie dwa języki, w tym francuski, ale nie robiłam kursów na nauczyciela... - Jak bardzo się uspokoiła?

- Jeśli chcesz... Teraz uczniowie nie kryją się po kątach przed jej lekcjami. Prawdę powiedziawszy wraz z radą nadzorczą rozważaliśmy zwolnienie jej, gdyż w końcu pojawił się kompetentny kandydat na jej miejsce, ale to chyba ją nieco otrzeźwiło - wyjaśniłem wciąż uśmiechając się do żony.

- Ale to znaczy, że znowu będę musiała stąd wyjechać... - wyszeptałam.

- Nikt tego nie powiedział. Na dobra sprawę jeśli się uprzeć to i dzieci zostaną w domu, a będą uczyć się na wyspie. Pamiętasz klucze używane przez japońskich uczniów? - spytałem pokazując jej podobny kluczyk.

Spojrzałam na kluczyk.
- Zapominasz o strefach czasowych - powiedziałam z wyrzutem.

- Zapominasz o tym, że rozmawiasz z Królem Czasu, kochana - wypomniałem z udawanym wyrzutem w głosie.

Położyłam się na kanapie przyciągając do siebie nogi.

- Możecie pooglądać bajki, ale nie brutalne, jasne? - Dzieci potwierdziły tylko skinieniem głowy. Usiadłem obok żony i położyłem jej dłoń na ramieniu. Odliczając po niemiecku przeniosłem nas do sypialni, byśmy w spokoju mogli porozmawiać. Wylądowaliśmy w takich samych pozycjach, z tą różnicą, że na łóżku miast kanapy.
- Wątpisz?

- W co? - zapytałam patrząc na męża. Podniosłam się do pozycji siedzącej. Niespecjalnie zadowalał mnie fakt, że jesteśmy na łóżku.

- Że to się uda - sprecyzowałem.
- Bo co do tego, że wśród ludzi się uczyć nie powinni, się chyba zgadzamy. - Właściwie nie było to do końca stwierdzenie, a raczej pytanie, prośba o potwierdzenie.

- No tak... - Mówiąc to wstałam. Tak dla bezpieczeństwa. - Ale na Leogrze też są ludzie.

- Na Leogrze nie ma ślepców. Sami egzorcyści, kandydaci na egzorcystów lub osoby wtajemniczone, bezpieczniejszego miejsca nie znajdziesz - powiedziałem kładąc się na w poprzek łóżka i zerkając na stojącą teraz za moją głową Victorię.
- Nauczyciele będą wiedzieć. Wystarczy im fakt, że to moje dzieci.

- Być może... - odpowiedziałam patrząc na męża.

- Więc jak? Jestem w stanie sprawić, by czas się zgadzał. Dzieci będą w domu, nie będziesz musiała ślęczeć po nocach nad tłumaczeniem, będziesz mieć osobiście oko na Rexone, nie mówiąc o tym, że to ja tam jestem dyrektorem. Poza tym demona nie demaskuje się tak łatwo. Pamiętasz, jak musiałam to tobie ułatwiać? - spytałem przewracając się na brzuch.

- Ja swoje podejrzenia miałam już kilku miesięcy. Wtedy akurat miałam okazję się upewnić co do tego czy mnie oczy nie mylą - powiedziałam przypominając sobie tamtą żenującą sytuację.