Paryż

Ostatecznie zgodziłem się wiedząc, że Victoria będzie mieć problem z zaniesieniem wszystkich zakupów do samochodu.
- Zajmiecie się chwilę diablętami? Dom jest otwarty, a maluchy bardzo chciały was zobaczyć. - W odpowiedzi na moje słowa Shura tylko kiwnęła głową witając się z siostrzeńcami, a Angel rzucił, że diablęta w naszym przypadku to podwójnie odpowiednie słowo.

Wsiadłam do auta, zapięłam pasy, jak na dobrego kierowcę przystało, po czym odpaliłam samochód.

Wpakowałem się do samochodu na miejsce pasażera. Niby wszyscy psioczą, że kobiety to straszliwi kierowcy, jednak ja nie miałem co zarzucić mojej żonie. Choć może to być również kwestia mojej dużej tolerancji na dziwne zdarzenia, również na drodze. Dotarłszy do sklepu zoologicznego zaczęliśmy przedzierać się pomiędzy alejkami.

Będąc w sklepie poczułam w sobie dziecko. Tyle zwierzątek, zabawek, gadżetów itp. Pokazałam mężowi posłanie, na którym mógłby spać maluch.
- Weźmiemy? - zapytałam niczym małe dziecko.

Wiedząc, że mój gust jest dość specyficzny i często nie mieści się w żadnych normach dobrego smaku pokiwałem tylko głową.
- Poszukam karmy, ty zajmij się drobiazgami i wrócimy tu na koniec.

- Tak jest - zawołałam, dokładnie jak wtedy, gdy byłam jeszcze uczniem. Podeszłam do półki z zabawkami i wzięłam gryzak, piłeczkę i linę do przeciągania. Do tego dwie miski - jedna na wodę, druga na jedzenie. Chwilę później wróciłam do umówionego wcześniej miejsca.

Udało mi się odnaleźć karmę dla szczeniąt. Pamiętając możliwości pupilka Amaimona wybrałem największą torbę, która udało mi się zataszczyć do punktu z legowiskami. Następnie, zabrawszy upatrzone uprzednio posłanie, udaliśmy się do kasy. Po dokonaniu zakupu, jak na mężczyznę przystało, postanowiłem zanieść wszystko na jeden raz. Mężczyzna nigdy nie weźmie zakupów na dwie tury. Nigdy.

Spojrzałam zszokowana na męża, który postanowił samodzielnie zanieść wszystkie zakupy do samochodu... Skoro nie chciał pomocy, to trudno.

Po zapakowaniu zakupów i siebie do samochodu wróciliśmy do domu. Po wniesieniu osprzętu dla pasa do mieszkania zastaliśmy w salonie siedzącego na podłodze Artura, któremu Shura wraz z dziećmi zaplatała drobne warkoczyki. Mężczyzna nie wyglądał na zachwyconego tym, jednak siedział w bezruchu z miną pełną rezygnacji.

Patrzyłam zszokowana na Agela. Cóż... Widok ciekawy. Położyłam posłanie dla psa przy wejściu do salonu, miski na wodę i jedzenie postawiłam na podłodze w kuchni, a zabawki wrzuciłam na jego posłanie.
- Levi, Elizabeth. Nakarmić psa i dać mu pić - powiedziałam tonem nieznoszącym sprzeciwu, po czym usiadłam na kanapie.

Ustawiłem w kącie kuchni worek karmy.
- Lećcie, wujek nigdzie nie ucieknie - zapewniła Shura widząc wahanie dzieci. Po jej słowach Angel wyglądał na szczerze załamanego.
- Są mniej destrukcyjne niż ostatnio - skomentował egzorcysta. Próbował wstać i zacząć rozplatać warkocze, jednak Shura przytrzymała go w miejscu nie pozwalając mu dotykać włosów.

- Angel, do twarzy ci w tych warkoczykach - powiedziałam z uśmiechem. - Najlepiej jakbyś jeszcze miał różowe pasemka, które można byłoby zostawić luzem, prawda Shura? - zapytałam patrząc w kierunku kobiety.
Piesek pobiegł za dziećmi, po czym zaczął obwąchiwać paczkę z karmą.

Kobieta przyjrzała się mężowi krytycznym wzrokiem.
- Czy ja wiem... różowe? Nie komponują się dobrze z tak jasnymi włosami... - mruknęła Shura cmokając.
- Nic nie mów - warknął Artur zaciskając pięść na krańcu szaty.
- Właśnie dlatego nie chciałem mieć dzieci...

- Czemu, Angel? Fajnie mieć dzieci - powiedziałam z uśmiechem. - A i Shura będzie szczęśliwa, nie?

- Nie przesadzaj, wyglądasz wystarczająco majestatycznie jak na paladyna. Pokonasz każdego demona, bo te będą zbytnio zafascynowane warkoczykami - dodałem z nieco złośliwym uśmiechem.
- Czas przeszły jest tutaj kluczowy - powiedział Angel cicho.
- Właśnie dlatego przyszliśmy - wyjaśniła Shura uśmiechając się promiennie.

- Jesteś w ciąży? Czy chcesz pożyczyć moje dzieci, żeby przekonać go do tego, że jednak fajnie byc rodzicem? - zapytałam patrząc na kobietę obdarzoną dużym biustem. Kiedyś jej go zazdrościłam. Teraz uważam, że lepiej dla mnie, że jednak mam mniejsze piersi.

- Jestem w ciąży - oznajmiła z dumą.
- Jakim cudem przetrwałeś dziewięć miesięcy z kobietą tak niezrównoważoną przez hormony? - spytał mnie Artur natychmiast uchylając się przed ciosem Shury.

Przeszczęśliwa rzuciłam się na przyjaciółkę i przytuliłam do siebie.
- Gratuluję! - zawołałam. Martwiło mnie w tej chwili jedno. Mianowicie to, że dzieci od dłuższego czasu siedzą cicho i że nie widać ani ich ani psa.

- Po pierwsze: starałem się jej nie irytować - wyjaśniłem rozbawiony bezradnością potężnego paladyna.
- Gratuluję wam obojgu - dodałem ze szczerym uśmiechem.

Chwilę później słyszałam jak coś metalowego upada na podłogę, a zaraz po tym głośne "ups". Poszłam do kuchni sprawdzić co się stało.
- ... Co to ma znaczyć? - zapytałam starając się zachować spokój.
- Chcieliśmy dać pieskowi jedzenie...
- I postanowiliście dać mu nasz, już nie jutrzejszy, obiad?
- Bo był dobry... - odezwała się Elizabeth.
- Posprzątać to - wskazałam zupę, którą zlizywał z podłogi szczeniak. - Potem macie iść razem z nim i ojcem na spacer - mówiąc to wyszłam z kuchni.

- Znacie już termin? - W odpowiedzi na moje pytanie Shura tylko pokręciła głową i usiadła na kanapie wracając do zaplatania warkoczyków mężowi.
Rzuciłem żonie pytające spojrzenie, kiedy ta wyszła z kuchni.
- Co tym razem?

- Zupa zdobi podłogę kuchni. - SPojrzałam na męża - Pójdziesz z nimi później na spacer

- Uwińcie się szybko, nie skończyliśmy z warkoczami - upomniała Shura rozkazującym tonem. Artur najwyraźniej nie miał ani siły, ani ochoty by z nią dyskutować, siedział więc w miejscu pozwalając kobiecie bawić się swoimi włosami.
- Rozumiem, że mam za mało czasu dla rodziny, ale to kara dla mnie czy dla nich?

- Nie kara, a obowiązki. Pies najadł się zupy, więc trzeba z nim iść. A oni są za mali żeby włóczyć się samemu po takim mieście - wyjaśniłam spokojnie. Podeszłam do stojącego w salonie fortepianu i usiadłam przy nim. Nie będzie och chwilę, więc będę mogła sobie pograć.
Po tym jak posprzątały, dzieci wraz z psem przyszły do salonu i spojrzały na Mephisto.
- Mama kazała iść z psem...- wyjaśnił Levi.

- Wiem, wiem. - Pomogłem dzieciom założyć psu obrożę i przypiąć do niej smycz, a następnie wyszliśmy zapewniając, że wszyscy wrócą żywi. Angel przebąknął coś, że chętnie pójdzie z nami, jednak Shura go nie wypuściła.
- Jakieś porady dla przyjaciółki? - spytała Victorię.