Gabinet dyrcia

Zaśmiałem się cicho, jednak nie był to bynajmniej wesoły śmiech.
- To jak wręczanie dziecku bomby wodorowej. Tym lepiej dla ciebie, że nie wiesz.

Uniosłam brew do góry słysząc śmiech dyrektora.
- Więc nie stanowię zagrożenia. A teraz, raczy pan mnie puścić?

- Zastanowię się nad tym... - mruknąłem cicho znów przejeżdżając pazurem po jej szyi.

Poczułam jak pan Pheles przejeżdża pazurem po mojej szyi. Mimo tego że mówiłam, co mówiłam bałam się.
- Myśl pan szybciej - powiedziałam starajac się zapomnieć o strachu.

- Przyjdę po ciebie dziś wieczorem - szepnąłem dziewczynie do ucha po czym przeniosłem ją do jej pokoju w akademiku.

Przyszłam rano do gabinetu.

Stałem przy regale z ksiazkami przeglądając jeden z tomów, kiedy usłyszałem pukanie do drzwi.
- Proszę.

Weszłam cicho do pomieszczenia.
- Dzien dobry - przywitałam dyrektora patrząc na przedmiot, który trzymał w dłoniach.

Zastanawiałem się, czy Victoria sama zacznie temat. Póki co nie podjąłem decyzji, co z tym zrobić, a i jakaś część mnie miała nadzieję, że scena, jaką widziałem w labiryncie również była jedynie snem.
- Witaj. Jakieś specjalne życzenia co do dzisiejszych zajęć?

- Krótkie i niezbyt męczące - powiedziałam spokojnie.

Odwróciłem się w jej kierunku z bardzo zmęczonym wyrazem twarzy.
- To może pomożesz mi z jednorożcami?

- Jednorożce? -zapytałam z głupim uśmiechem na twarzy. Niby nigdy jednorożca nie widziałam i moja wewnętrzna dziewczynka chciała zobaczyć jednego, ale z drugiej strony pomoc przy jednorożcach brzmiała niczym pomysł na tandetną randkę. Cóż... Pan Pheles ma różne... Wyjątkowe, tak wyjątkowe pomysły.

- Tak, jednorożce. Kopytne stworzenia, każdy z rogiem na czole. Jeśli się ich boisz lub zwyczajnie nie chcesz to nie będę cię zmuszał. - Odstawiłem trzymaną w rękach klepsydrę, w której piasek przesypywał się z dołu ku górze.

Moją uwagę przykuł przedmiot, który pan Pheles odstawił na miejsce.
- Co to za niecodzienna klepsydra? - spytałam ignorując opowieść o jednorożcach.

Zetknąłem na wspomniany przedmiot.
- To jedynie drobna... pamiątka. Ot, jeden ze stworzonych swego czasu artefaktów o magiczntch własnościach. - Odwróciłem klepsydrę, by piasek przesypywał się w przeciwnym niż dotąd kierunku, wciąż wbrew grawitacji. Wokół nas zaczęły pojawiać się zwiewne, niewyraźne obrazy.
- Ukazuje przebłyski przeszłych zdarzeń.

- Jakichś konkretnych? - spytałam zaciekawiona.

- Wszystkich, które się wydarzyły kiedykolwiek na przestrzeni wieków w miejscu użycia klepsydry - odpowiedziałem kładąc dłoń na ranieniu Victorii.
- Więc jak?

Zerknęłam na dłoń dyrektora na moim ramieniu.
- Jednorożce mogą być

Odłożyłem klepsydrę w pozycji wyjściowej na półkę tym samym rozwiewając ulotne postaci wokół nas. Teleportowałem nas wprost do stajni.

Wróciliśmy do gabinetu.
- Mogę już iść?

- Tak. Przyjdź... za tydzień. Muszę to wszystko przemyśleć - odpowiedziałem unikając wzrokiem jej twarzy. Nie przemyśleć, ale pozbyć się z umysłu, to różnica.

- W takim razie, do widzenia. - Pożegnawszy się wyszłam z gabinetu i poszłam do swojego pokoju.

Odprowadziłem wzrokiem jej postać, po czym ciężko opadłem na fotel za biurkiem. Co ja najlepszego narobiłem? Jaki był mój błąd? Starałem się jak mogłem, gotów byłem dla niej zrobić wszystko, a teraz...

Shura z głośnym śmiechem wparowała do gabinetu Mefiego.
- Yo, Mephisto. Raport z misji jest. - Mówiąc to pokazała papiery.

Spojrzałem na kobietę znad biurka wyjątkowo nieszczęśliwym spojrzeniem. Skinąłem głową widzac papiery lądujące na moim biurku To już chyba skrajna desperacja... Ale kto inny? Uczniowie i grono pedagogiczne odpadają z miejsca, Shiro nie żyje, Angel to zło ostateczne, jeśli o doradzanie mi chodzi, a Shura jest kobietą, powinna zrozumieć.
- Kirigakure... masz chwilę?