3.0

Zgasiłem płomienie pstryknięciem palcami.
- Doprawdy... jestem Królem Czasu i Przestrzeni. Mogę przesunąć w czasie istnienie tych płomieni, przenieść je do innej linii czasowej, cokolwiek. - Westchnąłem z rezygnacja. Cóż, ten demon nie był zbyt błyskotliwy. Zdjąłem rękawiczki, chowając je do kieszeni marynarki.
- Pytała panna, dlaczego nie zdejmuje całych rękawiczek. Jak widać, mówiłem prawdę. Względy estetyczne. - Pokazałem jej szpony u dłoni.
- Czas wracać, za jakieś trzy godziny, może trochę więcej, zaczynają się zajęcia.

Chowała się za lisem, który załapał doła, że jego płomienie nic nie zdziałały. Pierwszy raz w życiu przegrał. To jest nie do pomyślenia.
Szop rzucał w kierunku Mefiego groźne spojrzenia, to na pewno zadziała. Na 100%.
Dziewczyna rozważała sprint do jeziora i poświęcenie go. Po czym stwierdziła, że nie. Lepiej oblać się butelką wody święconej. I stanąć wewnątrz różańca. Tak, to jest plan.
I tak właśnie zrobiła.

- Odejdziesz w pokoju? Nie skrzywdzę jej. Mógłbym zatrzymać czas i pozbawić życia was wszystkich, lecz po co? Naprawdę lubię ludzi. Inaczej nie próbowałbym ratować ich od przeszło pięciu wieków - zwróciłem się do lisiego demona.

Lis był skupiony na użalaniu się nad sobą, więc nic nie słyszał.
Szop swoje. A Victoria stała i się recytowała wersy, które miała nadzieję, ze jakoś jej pomogą uniknąć spotkania z dyrektorem.

Nie pomagały. Co najwyżej bardziej mnie irytowały. Wyminąłem więc zajętego swym smutkiem lisa i dość bezużytecznego szopa, stając przed dziewczyną.
- Wróci panna do szkoły? - spytałem, kładąc jej dłoń na ramieniu. Woda święcona parowała w zetknięciu z moja skórą tworząc lekkie poparzenia, jednakże nie czyniąc mi większej krzywdy. Nie ma to jak szybka regeneracja.

Trochę dziewczę zemdlało od nadamiaru emocji. A jak umierać to najlepiej nieprzytomnym.

Przyglądałem się jej przez chwile niezbyt zachwycony takim obrotem spraw. Podniosłem z ziemi różaniec, choć jego dotyk mnie piekł, i schowałem schowałem go do kieszeni, by móc później oddać dziewczynie. następnie podniosłem ją z ziemi, trzymając ostrożnie w ramionach, co poskutkowało jeszcze większą ilością pary z wody święconej.
- Zabiorę ją do szkoły. Was również mam teleportować?

Szop wlepiał swoje nienawistne spojrzenie.
Lis coś tam wybąkał żeby też go tepnąć.

Uznałem spojrzenie szopa za przyzwolenie, więc zabrałem ich obu wprost do mojej sypialni. Z pomocą magii osuszyłem dziewczynę, choć i tak większość wody święconej wyparowała przy zetknięciu z moją skórą. Ułożyłem Revens na łóżku, okrywając ją kołdra, by się nie wyziębiła.
- Możecie przy niej siedzieć, jeśli mi nie ufacie, a nie zdziwiłoby mnie to.

Lis to własnie zamierzał robić, szop również.
I siedzieli na łóżku. W dodatku bardzo im się nie podobało to, że dziewczyna skończyła w łóżku Mefa. Liseł wolałby ją widzieć w swoim... Wtedy mógłby zjeść jej serce i awansować do rangi bóstwa

A więc tak szanował swoją "panią". Cóż, milutko.

Obok łóżka postawiłem krzesło, przyniosłem też dzbanek z wodą i szklankę dla dziewczyny.
- Herbaty? - spytałem, siadając na krześle.
- Jeśli wolicie to mam więcej krzeseł.

Zarówno kitsune jak i tanuki nie potrzebują krzeseł. Wolą buyć blisko swojej pani.
- Nie trzeba , nie trzeba

Wzruszyłem ramionami i sięgnąłem po książkę, która leżała na nocnym stoliku. Cóż, ich wybór. Po prawdzie wolałem nie zostawiać ich samych z dziewczyną, bo jeszcze by ją znów wynieśli do Japonii.

Aż takiej mocy to to nie ma.
Dziewczyna się obudziła po jakimś czasie.

- Jak się panna czuje? - spytałem, odkładając na bok książkę i uśmiechając się ciepło do uczennicy.
- Mam panny różaniec. - Przypomniałem sobie, wyjmując, już w rękawiczkach, rzeczony przedmiot z kieszeni.

Victoria taka dsyć mocno wystraszona. Bo, po primo łóżko dyrcia, po secundo dyrcio.
Siedzi więc wystraszona tak, jak jest i myśli co się dzieje. I za ile zginie. I dlaczego Mefi jej nie zabił, gdy spała.

Podałem dziewczynie jej różaniec, bo nie wyglądała na zbyt spokojną.
- Wody? - spytałem, wskazując ruchem głowy dzbanek.

Pokręciła głową. Na pewno woda w nim jest zatruta.
Lis się patrzył na Mefa, a szop podszedł się przytulić.

- A herbaty? - kontynuowałem równie spokojnym tonem co wcześniej.
- Za jakąś godzinę zaczyna panna lekcje...

Znowu pokręciła głową. Herbata pewnie też zatruta. I ona do szkoły jnie idzie. Nie ma tak.

Taki obowiązek, przepraszam bardzo. Nie moja wina, że się tak długo po Japonii szlajała.
- Nie odpowiedziała panna na moje pytanie. Jak się panna czuje?

Jego. Jakby nie gonił to by się nie szlajała.
A ona odpowiadać nie chciała, bo to zły demon jest, który chce ją zabić.

Taaak, wróciłaby sama z tej Japonii. Chyba płynąc wpław przez ocean, a nawet dwa.
Westchnąłem cicho. Cóż, najwyraźniej nie chce współpracować.Pochyliłem się nad dziewczynę, kładąc jej wierzch dłoni na czole, tym razem jednak zdejmując w całości rękawiczkę.
- Nie ma panna gorączki, przynajmniej tyle. Zapewne to tylko przemęczenie.

Się trochę wystraszyła i odsunęła się gwałtownie spadając z łóżka. Zwinności egzorcysty i kocich ruchów prezentacji nadszedł czas

Uniosłem ręce w uspokajającym geście.
- Spokojnie. Mówiłem już wcześniej, że panny nie skrzywdzę. Poza tym, miałem ku temu mnóstwo lepszych okazji.