3.0

Ścisnęła nogi trochę bardziej. Względnie wróciło panowanie nad ciałem. A moc robiła co chciała. Aktualnie kusiła Anakina by przeszedł na jej ciemną stronę.
Dziewczę pozostawało czerwone i wystraszone. Pierwsze łzy zaczęły spływać po jej policzkach. A oddech byl strasznie płytki i przyspieszony.
A szuflady nagle się uspokoiły, bo już się gdzieś tam rezygnacja pojawiła.

Dziewczyna nie odpowiadała, słyszałem za to jej zdecydowanie przyspieszony, płytki oddech i kołaczące się nerwowo serce. Wyprostowałem się, puszczając przy tym uczennicę i wstając z łóżka.
- Niech panna tu zostanie na noc. Wolę panny nigdzie nie puszczać w takim stanie. Z ręką na sercu przysięgam, że panny nie tknę. Byłem ciekaw, co panna potrafi zdziałać z mocą półboga. - Rzeczywiście trzymałem prawą dłoń na sercu.

Zasłoniła czy ramieniem, żeby nie było widać, że płacze. Ale cóż. I tak było widać. I zeszła jakoś z tego łóżka i usiadła na podłodze w kąciku tuląc kolana. I płacze cicho, bo się wystraszyła.

Przyglądałem się z pewnego oddalenia dziewczynie, po czym zabrałem się za naprawianie zniszczeń z pomocą magii. Następnie przyniosłem z szafy koc i zbliżyłem się powoli do dziewczyny, by ją nim okryć.

Rzuciła w niego tym, co miała pod ręką. Padło na jakąś cegłę o Hitlerze. Cóż.
- Nie zbliżaj się do mnie - próbuje być groźna, ale jej to nie wychodzi, bo jest wystraszona i płacze.

Zignorowałem książkę, której z łatwością ominąłem, po czym podałem dziewczynie koc.

Którego nie chciała. Bo się bała. I nie chciała bo od Mefa. I chowa twarz między nogami a tułowiem.

Obserwowałem ją w milczeniu, po czym uklęknąłem, by zrównać się z uczennicą.

Płakała dalej, bo nie zauważyła co robi Mefi.

- Hej - powiedziałem cichym, spokojnym głosem, wciąż jej się przyglądając.

- Odejdź - takie ostanie próby bycia poważnym poważnym. Bo to już jest ten etap płaczu, że nic nie brzmi tak, jak powinno.

- Przepraszam. Chyba trochę... przesadziłem.

Podkurcza nogi jeszcze bardziej niż były. Za bardzo się boi, do tego wciąż płacze i już nawet nie ma zamiaru się odzywać.

Klęczałem w milczeniu przed dziewczyną przez kilka minut, po czym po prostu pochyliłem się w jej stronę i ją delikatnie przytuliłem. Krótko, zwykły uścisk, by bardziej jej nie straszyć.

Dopiero po chwili się zorientowała co się dzieje. NIe wytrzyła dłużej i zacżęła głośno płakać, jak małe dziecko po przebudzeniu w środku nocy gdy miało koszmar a mamy nie ma obok.
- Puść mnie - powiedziała starajac się brzmieć zrozumiale.

Odsunąłem się zaraz od dziewczyny nie odwracając jednak od niej wzroku.

A ona popłakiwała dalej starając sie uspokoić.

Wstałem, nie chcąc jej dalej dręczyć.
- Może panna zostać tutaj. Będę w pokoju obok.

Pokiwała głową niepewnie.

Westchnąłem cicho, przecierając twarz dłonią.
- Potrzeba pannie czegoś?

Tym razem pokręciła głową. Ściana jest dobra. Wysłucha i pocieszy.

Ma koc, łóżko, jest tu ciepło. Dla bezpieczeństwa założyłem jednak dodatkowe bariery, by nic nie mogło tu wejść. Nawet z pomocą Revens.

Nawet Puszek Okruszek? Smutki. Dziewczyna siedziała sobie dalej pod ścianą płacząc przy tym

Wyszedłem z sypialni, zostawiając jej zapalone światło już naprawionej żarówki.

I jak tylko Mefi wszedł to się rozpłakała głośniej i na nowo.