Wymiar Gox

- Próbowałem. Ostrzegałem. Obiecałem jednak spełniać twoje życzenia, a przysięgi muszę dotrzymać. Można powiedzieć, że to teraz część naszego paktu, gdyż także obowiązuje stale. - Rozłożyłem ręce w geście bezradności.
- Może chcesz się umyć, przebrać, wyspać?

- Trzeba było jakoś wybić mi to z głowy! Albo znokautować! - Osunęłam się po ścianie na podłogę.

Chciałem podejść do Revens, ale zatrzymałem się w pół kroku. Miałem jej nie dotykać.
- Nie skrzywdziłbym cię... Poza tym w Europie byłaś względnie bezpieczna. To nie wina ofiary, lecz napastnika. Wasz statek został porwany, czyż nie? Stad ta nagła zmiana kursu.

- Tak... - powiedziałam przypominając sobie tamto wydarzenie.

Bez słowa otworzyłem drzwi do komnaty Victorii i wskazałem jej wnętrze.
- Mogę przynieść ci coś do ubrania, choć zważywszy na naturę tego miejsca w szafie powinny być damskie ubrania, skoro mieszka tu kobieta... - Chciałem by dziewczyna nie skupiała się na minionych wydarzeniach, by raczej pomyślała o czymś innym, choćby i błahym.

- Sułtan podarował mi kilka sukni z jedwabiu... - powiedziałam przypominając sobie skrzynię z ubraniami, którą pewnego dnia przytargało do mnie dwóch strażników.

- Sułtana tu nie ma i nie będzie. Nie myśl o nim, nie może ci już nic zrobić - zapewniłem spokojnie. Najbliższe kilka miesięcy zapewne będzie ciężkie do przetrwania.

Zasłoniłam usta dłonią. Znowu zbierało mi się na wymioty.

Znów dopiero po chwili powstrzymałem się przed dotknięciem dziewczyny.
- Idź do łazienki, przyniosę ci leki i herbatę. Poradzisz sobie?

Nim zdążyłam odpowiedzieć zwymiotowałam na podłogę. Co za...

- Nie przejmuj się tym, idź do łazienki - nakazałem jej spokojnym, ciepłym głosem. Strzeliłem palcami a płomienie pochłonęły wymiociny. Zszedłem do kuchni gdzie przygotowałem Victorii herbatę ziołową i zabrałem ze sobą skrzynkę z podstawowymi, domowymi lekami, po czym wróciłem na korytarz. Zapukałem ostrożnie do drzwi pokoju Victorii.

Po tym jak sie umyłam wrociłam do pokoju i leżałam na podłodze kuląc nogi.
- Wejść - powiedziałam patrząc na dywan.

Wszedłem do środka stawiając skrzynkę z lekami na podłodze i podając Victorii herbatę.
- Herbata ziołowa, gorzka, pomoże ci trochę uspokoić żołądek - zapewniłem z łagodnym uśmiechem. Otworzyłem skrzynkę i zacząłem szukać czegoś na poprawę pracy układu trawiennego. Zamiast tego znalazłem test ciążowy. Ciekawe, kto wybierał obowiązkowe wyposażenie dla takiej domowej apteczki, którą można kupić w markecie... Podałem test dziewczynie.
- Wiesz, jak go używać?

- Nie, ale wiem że robi się go rano. Poza tym umiem czytać, a na pewno dołączyli instrukcję obsługi - powiedziałam patrząc na herbatę. Z perspelktywy pana Phelesa mogło to wyglądać, jakbym właśnie z nią rozmawiała.

- Spokojnie, nie jest zatruta - wskazałem na herbatę.
- Potrzebujesz czegoś? Wolisz porozmawiać czy mam cię zostawić samą? - Wolałem, by nie wybierała tej drugiej opcji. Co prawda czułbym, że grozi jej śmiertelne niebezpieczeństwo, a i w pokoju nie było zbyt wielu rzeczy, którymi mogła sobie zrobić krzywdę, jednak bałem się o nią.

- Nie wiem - powiedziałam wciąż gapiąc się na herbatę. Wszystko było mi obojętne.

Nie wiedziałem, co powinienem zrobić, a raczej co byłoby najlepsze dla Victorii. Przyznam szczerze, że łatwiej byłoby mi pomagać kompletnie obcej osobie, niźli komuś tak mi bliskiemu.
- Wypij, proszę. Po nudnościach organizm potrzebuje płynów.

- Nie chcę - powiedziałam zastanawiając się co teraz robi jedna z żon sułtana, która od kilku tygodni próbowała się mnie pozbyć.

- Proszę, Victorio. Dla swojego własnego dobra i zdrowia powinnaś coś wypić. Mogę ci przynieść wodę, jeśli nie chcesz herbaty. - Usiadłem na podłodze naprzeciw dziewczyny uznając, że lepiej z nią zostać i przypilnować jej.

- Nie chcę! - krzyknęłam przypominając sobie, jak kilka dni temu próbowała mnie otruć.

- Dlaczego? - spytałem spokojnie patrząc jej w twarz.

- Bo nie. Pewnie zatrute. Nie ma tu nikogo, kto mógłby tego spróbować przede mną. A pan się nie liczy bo nie jest człowiekiem - wciąż patrzyłam na kubek.

Westchnąłem ciężko wciąż jednak zachowując spokój.
- Victorio, nie pijąc niczego umrzesz, czy to jasne? Człowiek przeżyje około trzech dni bez picia. Możesz zejść ze mną na dół lub nas teleportuję, jeśli nie czujesz się na siłach, i wtedy sama nalejesz sobie wody lub zrobisz herbatę, dobrze?

- Składniki mogą być zatrute - spojrzałam na pana Phelesa groźnie.

- Składniki wody? Mogę ci dać zabutelkowaną, nie otwieraną wodę - powiedziałem natychmiast.
- Poza tym możesz być w ciąży. Chcesz zabrać na tamten świat dwie dusze? - spytałem niezbyt zachwycony taką formą szantażu. Sama myśl o dziecku sułtana rozwijającym się w łonie mojej ukochanej... Wolałem o tym nie myśleć. Ewentualne dziecko jest Victorii, tylko jej. Tamten potwór nie żyje od wieków.
- Dlaczego zakładasz, że chcę cię otruć?