Wymiar Gox

Pod kołdrą było przyjemnie ciepło. Wtuliłam się w pana Phelesa.
- Dobrze - powiedziałam zamykając oczy.

Objąłem ramieniem przytuloną do mego nagiego torsu dziewczynę. Powoli i delikatnie gładziłem ją po włosach, póki jej oddech nie stał się cichszy, spokojniejszy i regularny, co uznałem za znak, iż usnęła.

Zasnęłam w ramionach dyrektora. Było mi ciepło i przyjemnie.

Prawdę powiedziawszy nie czułem się senny. Spałem o wiele krócej od normalnych ludzie, więc leżąc w łóżku wciąż z dala od snu i przytulając Victorię miałem dużo czasu na przemyślenia. Zbyt dużo. Zastanawiałem się czy przypadkiem nie robię krzywdy dziewczynie, która w końcu mi zaufała. Nawet, jeśli miałem dobre intencje, to wszyscy doskonale wiemy, co wybrukowano dobrymi intencjami. Koniec końców zawsze wracam do domu... Gdy w końcu udało mi się odpłynąć w krainę snu nie zostałem tam na długo. Kiedy się ocknąłem za oknem widać było szarość przedświtu. Nie wstawałem i starałem się zbytnio nie ruszać, by nie obudzić Revens.

Obudziłam się, gdy Słońce było już wysoko na niebie. Otworzyłam oczy, ale nie wstawałam. Nie chciało mi się. Mimo tylu godzin snu byłam zmęczona.

Widząc, że Victoria się obudziła z cichym jęknięciem spowodowanym zdrętwieniem rannej ręki obróciłem się na bok by patrzeć w jej kierunku.
- Dzień dobry - oznajmiłem, po czym pocałowałem dziewczynę w prawy policzek.

- Dobry - odpowiedziałam zamykając lewe oko. Uśmiechnęłam się i podniosłam do pozycji siedzącej. - Dzisiaj nie będzie takich atrakcji jak niezidentyfikowane obiekty biegające po zamku? - zapytałam.

Oparłem się na łokciu półleżąc.
- Nie, nic takiego nie przewiduję. Wspominałaś za to, że chcesz się nauczyć antycznego egipskiego...

Pokiwałam głową.
- Nadal chcę

- Więc wygląda na to, że mamy już jakieś plany na dziś. - Wstałem, po czym z ociąganiem zszedłem z łóżka. Przeciągnąłem się rozkładając szeroko ukryte do tej pory skrzydła. Rzuciłem okiem na swoje ranne ramie oceniając stan zaszytej rany.
- Myślisz, że można już zdjąć szwy? Wygląda na zagojone.

- Normalnie szwy zakłada się na, co najmniej, kilka dni. Nie wiem jak w pana przypadku. - Przeciągnęłam się, po czym ponownie położyłam na plecach. - Głodna jestem...

Podszedłem znów do łóżka i, korzystając z okazji, usiadłem okrakiem na dziewczynie tym samym ją unieruchamiając.
- Pamiętasz? Demony zdrowieją szybciej. - Mówiąc to oparłem ręce po obu stronach jej głowy. Pochyliłem się nad dziewczyną i pocałowałem ją namiętnie w usta.
- Brakowało mi takich poranków - szepnąłem szczerząc w uśmiechu kły.
- Jeśli czy życie miłe, to nie będziesz próbować mojej kuchni. Mogę co najwyżej zaoferować kanapki, tym nikogo nie jestem w stanie zatruć.

Słysząc o kuchni dyrektora zaśmiałam się. Sama nie gotowałam lepiej.
- Więc gotuje pan tak samo dobrze jak ja - stwierdziłam z uśmiechem na twarzy.

- Jak widać po mnie, na samych kanapkach, gotowych daniach i przekąskach da się przeżyć - Po chwili zszedłem z dziewczyny pozwalając jej wstać. Rozejrzałem się po pokoju machając spokojnie ogonem. Po prawdzie nie chciało mi się przebierać, tak było wygodnie.

- Pan nie jest człowiekiem - odpowiedziałam ponownie siadając.

- Jednak także potrzebuje jedzenia i picia - zauważyłem wyjmując z szafy koszulkę z postacią z jednego z anime, jakie swego czasu obejrzałem.
- Na pustkę, kobieto! Oboje wiemy o swoich uczuciach, jesteśmy kochankami, a ty wciąż zwracasz się do mnie per pan? - spytałem rzucając jej przez ramie spojrzenie pełne niedowierzania.

- Taki nawyk. - Posłałam dyrektorowi uśmiech. - Lepiej, że mówię do pana per pan, niż żebym w szkole przez przypadek wypaliła do pana po imieniu. - Spojrzałam na koszulkę. Czy on ma jakieś granice beznadziejności?

Skinąłem głową zgadzając się z jej słowami.
- I tak się zorientują, przynajmniej niektórzy. Ludzie nie są tak głupi, na jakich wyglądają - stwierdziłem nakładając koszulkę. Musiałem się przy tym pozbyć skrzydeł, choć wewnątrz budynku i tak na niewiele by mi się zdały.

- Przecież nie zmieni się to, że będę musiała siedzieć na lekcjach, chodzić razem z panem w dziwne miejsca i wykonywać jeszcze dziwniejsze zlecenia... - Zaburczało mi w brzuchu. Wypadałoby coś zjeść. - Ma pan jabłka? - zapytałam patrząc na osobnika nadrukowanego na koszulce pana Phelesa.

Strzeliłem palcami, a na stoliku nocnym pojawił się kosz pełen jabłek.
- Proszę bardzo. - Spojrzałem na swoja koszulkę nie do końca rozumiejąc przyczynę, dla której Victoria się jej tak przyglądała. Ot, kolejny dzieciak z olbrzymim mieczem jakich pełno w popkulturze.
- To nie, jednak zachowanie się zmienia. Revens, wielu nazywa miłość chorobą, gdyż miesza w umyśle.

Wzięłam z koszyka jabłko, które chwilę później zaczęłam jeść. Wciąż wpatrywałam się w tę koszulkę myśląc czy dyrektor zdaje sobie sprawę z tego, że dziwnie w tym wygląda. Pokiwałam głową, gdy wytłumaczył jakim cudem ludzie mogą się domyślić... Jednak koszulka była o wiele bardziej zajmująca niż te wywody.

Odwróciłem się plecami do dziewczyny tym samym zabierając jej sprzed oczu postać z mojej koszulki. Luźne spodnie, które służyły mi za pidżamę, zamieniłem na bieliznę i nieco powycierane jeansy. Obecne czasy odcisnęły na mnie swoje piętno, choć publicznie wciąż chodzę w garniturach, frakach czy oficjalnym uniformie egzorcysty.
- Idziemy zapolować na kanapki? - Nie skomentowałem faktu, że Victoria wciąż jest ubrana w pidżamę. Jak dla mnie to mogła chodzić nawet nago i przyznam, że była to całkiem miła memu sercu wizja.

- Mam jabłko + nie chce mi się wstawać. - Po tym jak to powiedziałam wzięłam kolejnego gryza owocu.

Pokręciłem głową z udawaną dezaprobatą.
- Młoda damo, panna w twoim wieku powinna się odżywiać prawidłowo - powiedziałem iście belferskim tonem krzyżując ręce na piersi.

- Jabłka są zdrowe - odpowiedziałam spokojnie.