Wymiar Gox

Spojrzałam zdziwiona na dyrektora.
- Dlaczego akurat tutaj? Myślałam, że chce mnie pan zabrać do swojego gabinetu...

Uśmiechnąłem się do niej w odpowiedzi patrząc w dal.
- Podoba ci się to miejsce? Ten widok, nieposkromiona natura wokół? - spytałem wskazując ręką roztaczający się przed nami horyzont.

Pokiwałam głową.
- Owszem... Ale nie do końca rozumiem co ma jedno z drugim wspólnego...

Z kieszeni wyjąłem drobny przedmiot, po czym ująłem prawą dłoń dziewczyny i uklęknąłem przed nią na jedno kolano.
- Victorio Revens, moja ukochana, czy wyjdziesz za mnie? - spytałem patrząc jej w oczy i pokazując trzymany w wolnej ręce pierścionek. Stylizowany był na motyw drobnych pnączy splecionych ze sobą, które oplatały niewielki, zielony kamień i przyozdobione były równie drobnymi listkami.

Otworzyłam szeroko oczy. Z wrażenia książka wyleciała mi z ręki, a moje serce zabiło mocniej. Chciałam od razu odpowiedzieć, lecz mój głos ugrzązł gdzieś w krtani.
- Tak - odpowiedziałam, gdy udało mi się w końcu wydobyć głos na zewnątrz.

Z uśmiechem włożyłem pierścionek na serdeczny palec prawej dłoni dziewczyny.Wciąż przed nią klęczałem pozwalając jej ochłonąć i jakkolwiek zareagować prócz wypowiedzenia tego jednego słowa.

Uśmiechnęłam się szeroko, gdy pan Pheles wsunął pierścionek na mój palec. Później ukucnęłam i przytuliłam się do niego zamykając przy tym oczy.

Objąłem dziewczynę przytulając ją do siebie jak najcenniejszy skarb, co zresztą nie mijało się z prawdą. Wyprostowałem się pociągając za sobą kobietę.
- Moja mała... - szepnąłem Victorii cicho gładząc jej włosy.

Wtuliłam się w pana Phelesa wciąż się uśmiechając.

- Spodziewałaś się? - spytałem nie wypuszczając dziewczyny z objęć. W nozdrzach czułem delikatny zapach jej włosów pomieszany z wonią kwitnących wokoło roślin.

- Nie - powiedziałam zgodnie z prawdą. - Sądziłam, że zaplanował pan kolejny trening, o którym postanowił mnie poinformować. - Podniosłam lekko do góry dłoń, na której miałam pierścionek. - Wspaniały - pocałowałam mężczyznę w usta.

Odwzajemniłem pocałunek z zadowoleniem. Podobało mi się, że udało mi się sprawić uczennicy taką, bądź co bądź pozytywną, niespodziankę.
- Ty jesteś piękniejsza - mruknąłem cicho z półuśmiechem na twarzy.

- Skoro pan tak uważa... - powiedziałam z uśmiechem.

- Przemyślałaś moją dawną propozycję? Teraz masz pewność, że rzeczywiście właśnie z tobą chcę spędzić resztę wieczności... - zawiesiłem głos czekając w napięciu an jej odpowiedź.

- Myślałam nad tym... I chyba nie miałabym nic przeciwko temu by żyć wiecznie - odpowiedziałam cicho.

- To da się załatwić. W końcu jestem jednym z aniołów śmierci... Nie obiecuje jednak, że pozostaniesz w pełni człowiekiem. Ludzie są w końcu śmiertelni - odpowiedziałem usatysfakcjonowany jej wyborem.

Pokiwałam głową dając panu Phelesowi do zrozumienia, że dotarła do mnie informacja.

- Jednak to nie dzisiaj. To będzie raczej dłuższa zabawa. Chcesz wracać? - spytałem śledząc zmiany na jej twarzy.

- Chciałabym kiedyś skończyć naukę w tej szkole - odpowiedziałam z uśmiechem.

- Jeszcze niecałe pięć lat, zważywszy na kierunek studiów, jaki wybrałaś. - Strzeliłem palcami przenosząc nas, wciąż objętych, na powrót do jej pokoju, w którym czekała Shura.

Pan Pheles przeniósł nas do swojego zamku. A może to nie był jego zamek, a jedna z posiadlości sultana?
Przysunęłam się do ściany, o którą oparłam się plecami.
- Nie ma tu sułtana? - spytałam przyglądając się dyrektorowi.

- Nie. Jesteśmy tu tylko ty, ja i mieszkańcy podziemi, których więzienie dokładnie sprawdziłem i zabezpieczyłem. - Wskazałem na pusty korytarz, w którym się znajdowaliśmy.
- Pamiętasz? Tu jest twój pokój. - Kiwnąłem głową w kierunku właściwych drzwi.
- Victorio... Nawet nie wiesz, jak bardzo się o ciebie martwiłem. Miałem cię chronić...

- Sułtan dał mi osobną komnatę - powiedziałam spokojnie. Nie podobało mi się tutaj.

Spojrzałem na nią ze smutkiem w oczach.
- Sułtan robił ci potworne rzecz, ale ja nie będę. Znasz mnie. Poza tym, wciąż masz swoje życzenia. - Chciałem jakoś pocieszyć dziewczynę, jednak kompletnie nie wiedziałem jak. jak można pocieszać ofiarę gwałtu czy kogoś rannego? Wszystko w porządku, będzie dobrze? Przecież widać, że nie jest dobrze.
- Victorio, czy pamiętasz wszystko? Szkolisz się na egzorcystkę, jesteś inteligentną, silną dziewczyną, a nie zabawką sułtana. - Zawahałem się myśląc o tym, że mógłbym zapieczętować jej wspomnienia. Wmówić jej, że ta domniemana ciążą jest z mojej winy... Kolor skóry by się nie zgadzał, a Victoria nie jest głupia. Poza tym zapieczętowane wspomnienia powracają częstokroć w snach, a gdy pieczęć zostanie złamana nagły szok po przypomnieniu sobie tego wszystkiego jest gorszy niźli powolne leczenie psychiki.

- Pamiętam - powiedziałam ze spokojem. Pamiętałam szkołę, znajomych, to jak pan Pheles wrobił mnie w pakt, jak rozkazałam żeby przeniósł mnie w czasie... - Czemu mnie pan nie powstrzymał? - spytałam łamiącym się głosem. Sama sobie jestem winna.