Paryż

Patrzyłam na korony oraz miecz z szeroko otwartymi oczami. Niesamowite.
- Ciekawe czy jest ciężka...

- Sądząc po ozdobności to raczej tak. Noszenie tego przez cały dzień musiało strasznie obciążać kark, a uroczyste uczty czy inne bale potrafiły trwać naprawdę długo - zauważyłem. Mimo wszystko ozdobne korony to wymysł głupców przez pychę upajających się swą władzą. Po obejrzeniu niemalże całej wystawy, z pominięciem jedynie mniej ciekawych lub wybitnie zatłoczonych miejsc, zajrzeliśmy także do pozostałych dwóch skrzydeł, choć spędziliśmy w nich mniej czasu. Kiedy wreszcie opuściliśmy muzeum w naszej strefie czasowej dochodziłaby dwudziesta.
- Wracamy? - spytałem Victorię idąc z nią uliczkami Paryża.
- Mogę cię tu zabrać ponownie, jeśli będziesz tego chcieć.

- Naprawdę? - spytałam z nadzieją w głosie. Takie wycieczki były miłe. Rozglądałam się co jakiś czas po mieście. Okolica wydawała mi się znajoma, i tak trochę liczyłam na to, że spotkam tutaj kogoś z rodziny.

- Oczywiście. Dla mnie to żaden problem, a widzę, że cię to uszczęśliwia, więc czemu by nie? - spytałem z zagadkowym uśmiechem na twarzy. Właściwie nie maiłem żadnego swojego interesu w tym, by była szczęśliwa, jednak zadowolony uczeń to lepszy uczeń niźli wymęczony i stłamszony psychicznie. Poza tym w jakiś sposób chciałem, by była szczęśliwa.
- Więc co wybierasz? Choć tutaj wciąż jest jasno na Leogrze dochodzi dwudziesta.

- Możemy już wrócić... - odpowiedziałam patrząc na pana Phelesa. Teraz pewnie trzeba będzie znaleźć jakąś podejrzanie wyglądającą uliczkę i dopiero stamtąd się teleportujemy.

Poprowadziłem uczennica w mniej uczęszczane rejony Paryża, a dalej do dość zacienionej uliczki, byśmy nie byli widoczni z ulicy. Chwyciłem ja delikatnie za rękę wciąż obserwując ulicę. Najwyżej ktoś uzna, że na dziś alkoholu wystarczy, jeśli zobaczy nas znikających.
- Eins, zwei, drei. - Wraz z ostatnim słowem zniknęliśmy pozostawiając po sobie niemal natychmiast rozwiewające się kłęby fioletowego dymu.

Uśmiechnęłam się szeroko widząc Paryż.
- ... Zapomniałam gdzie mieszkałam... - przyznałam się jak tylko pojawiliśmy się w mieście. Na szczęśćie istnieją telefony i kochani starsi bracia.
Zadzwoniłam do mojego i zapytałam o adres. Po jakimś czasie dotarliśmy z Mephisto na miejsce.
- Staraj się zachowywać jak normalny członek społeczeństwa - ostrzegłam gdy staliśmy przed drzwiami. Westchnęłam, tak żeby się uspokoić, po czym zadzwoniłam do drzwi.

Normalny członek społeczeństwa?
- Normalność to pojecie względne - zauważyłem. Rozumiałem jednak, że zapewne miała na myśli udawanie człowieka, kolejnego spośród ślepców, którzy nigdy nie słyszeli o nadnaturalnym światku.

Drzwi otworzył siwiejący mężczyzna, o sporych rozmiarów brzuchu... Nie przypominam sobie, żeby ojciec był gruby. Tak beznadziejnie się prowadził?
- Witamy, witamy. Zapraszamy do środka - powiedział uśmiechając się ciepło do mnie i stojącego obok Mephisto.

- Dzień dobry - przywitałem się z ojcem Victorii ściskając mu dłoń. Uznałem, że dobrym pomysłem będzie pozbycie się poprawnego, francuskiego akcentu i zastąpienie go niemieckim. Angielskiego lepiej było nie wybierać, wieki wojen między Anglią a Francją odcisnęły na ich społeczeństwach swoje piętno. Kiedy mój teść zaprosił nas do środka puściłem przodem Victorię.

Uśmiechnęłam się do ojca, przywitałam się z nim, po czym udałam się w głąb domu. Po ponad dziesięciu latach rozłąki zobaczę moją mamę. Weszłam do salonu, i gdy tylko ją zobaczyłam niemal podbiegłam do niej i się przytuliłam.
- Mamo... - wyszeptałam łamiącym się głosem.

Zostałem tuz przy wejściu do salonu woląc nie przeszkadzać żonie i teściowej w tym spotkaniu. Uśmiechałem się jedynie uprzejmie wciąż zastanawiając się, czy ci ludzie są w stanie dostrzec moje spiczaste uszy.
- Victoria... wróciłaś, moja mała córeczko. - Matka Victorii wstała łapiąc w ramiona swoje dziecko ze łzami w oczach.

Zamknęłam oczy i wtuliłam się w matkę mocniej. W tej chwili liczyło się dla mnie tylko to, że ona tu jest. Dlatego też zignorowałam fakt, że mój ojciec rozpoczął przesłuchiwać Mephisto.
- Jesteś Niemcem? - zapytał patrząc podejrzliwie na demona.

- Szwajcarem - sprostowałem mając nadzieję, że jednak nie widzą moich kłów i spiczastych uszu.
- Johann Faust, miło mi pana poznać - dodałem po chwili.
- Opowiadaj, co się z tobą działo? Dobrze cię tam traktowali? Jak tyś wyrosła, a byłaś taka malutka, zupełnie niedawno... - matka Victorii rozpoczęła natomiast swoje własne przesłuchanie.

- Uczyłam się, rosłam i znowu uczyłam - odpowiedziałam z uśmiechem. O ostatnich paru latach lepiej nie wspominać.
- Wy tam w Szwajcarii dobrze się macie... - zaczął ojciec. - Czym się zajmujesz chłopie?

- Ale karmili cię tam dobrze? - Teściowa najwyraźniej czuła nieodparta potrzebę upewnienia się, że należycie zadbano o dobro jej dziecka.
- Już skończyłaś studia, prawda? - dopytywała.
- Jestem pedagogiem. Pracuję w szkole prywatnej, dla uczniów wykraczających poza normę. Zajmuję się też specyficznymi przypadkami.

- Specyficzne przypadki? - zapytał ojciec zerkając ostrożnie w moją stronę.
- Tak, mamo. Jedzenie w tej szkole jest przepyszne. - Zapewniłam ją. - Tak mamo, skończyłam studia - powiedziałam z uśmiechem.

- Masz dobrych przyjaciół, męża? - Tu kobieta rzuciła mi przelotne spojrzenie, natychmiast jednak wróciła wzrokiem do córki znów skupiając na niej całą swoją uwagę.
- Pan rozumie, księża, kapłani różnych religii, mnisi... Współpracujemy z wieloma organizacjami, również religijnymi.

- Tak, tak - uspokajałam matkę.
- Jest aż tak źle? - zapytał zdziwiony ojciec

- Ten młodzieniec... - Moja teściowa wskazała na mnie niepewna, czy dobrze myśli, kim jestem.
- Źle? - spytałem zaskoczony reakcją mężczyzny. Czyżby miał aż tak niepochlebne zdanie na temat duchownych? Szybko jednak wykluczyłem tę opcję przypominając sobie ostrożne spojrzenie, jakie ojciec Victorii jej rzucił. Dodając do tego okoliczności, w jakich znalazła się na wyspie...
- Jestem jej mężem, a nie lekarzem - wyjaśniłem z nieco rozbawionym uśmiechem.
- Z Victorią jest wszystko w porządku.

- Mój mąż - odpowiedziałam z uśmiechem. - Wiedziałabyś, gdybyście przyjechali na ślub.
- A te rzeczy, które widziała jako dziecko?

Kobieta zmarkotniała wyraźnie słysząc słowa córki.
- Nie mogliśmy. Ojciec ciężko chorował, musiałam przy nim zostać... - Głos jej się załamał więc umilkła.
- Z tego co wiem to nic nienormalnego. Dzieci odstające od rówieśników czasem próbują zwrócić na siebie uwagę w ten czy inny sposób. Ot, wielka wyobraźnia.

- Brat nic nie mówił - powiedziałam ze smutkiem.
- Ale żeby biegać z nożem po domu

- Nie chciał cię martwić w dniu twojego ślubu - powiedziała cicho patrząc ze smutkiem w oczy córki. Wzruszyłem ramionami słysząc słowa teścia.
- Dzieci widzą różne rzeczy. Te z większą wyobraźnia niemalże widzą swych wymyślonych przyjaciół. Lub wrogów...

Pokiwałam głową.
- Ugotowałaś coś dobrego? - zapytałam chcąc zmienić temat.
- I ona była takim dzieckiem? - zapytał ojciec patrząc na Mephisto.