Paryż

- A Jasia i Małgosie czytaliście? - spytałem odsłaniając w uśmiechu swoje nieludzkie kły.

- Nie... - odpowiedziała dziewczynka. Levi patrzył na Mephisto zastanawiając się o co chodzi.

Uśmiechnąłem się drapieżnie.
- Więc przeczytajcie w najbliższym czasie. Co się zaś tyczy pozbywania się was... Nie, nie chcę. Nazwijmy to wakacjami. Dzieci często jeżdżą na wakacje do dziadków czy wujostwa, a wujek mógłby wam pokazać Wieczne Miasto.

- Ale po co? - dopytywała się Elizabeth.
- Tata ma na ciebie focha i chce się ciebie pozbyć - odpowiedział jej Levi. - A ja co złego zrobiłem? - spytał patrząc na Mephisto.

- Bo to bardzo pouczająca baśń, w przeciwieństwie do wielu dzisiejszych bajek - wyjaśniłem spokojnie.
- Czyli nie chcecie odwiedzić wujostwa?

- Dlaczego tata chce nas wysłać do wujka? - zapytała Elizabeth. Wzięłam ze stołu w kuchni talerze i kubki, które zaraz potem zaczęłam zmywać, a Levi przyszedł je wycierać i odkładać do szafki.

Westchnąłem ciężko. I jak tu powiedzieć dzieciom że wcale nie chcesz się ich pozbyć, ale rodzice również potrzebują krótkich wakacji?
- Za kilka miesięcy będziecie mieć kuzyna lub kuzynkę, więc musicie pokazać wujkowi, że dzieci nie są takie straszne.

- Wujek stwierdził, że dzieci to zło, kiedy robiliśmy mu warkoczyki - odezwał się Levi z kuchni.
- To prawda - dziewczynka potwierdziła słowa brata.

Uśmiechnąłem się ciepło do dzieci.
- Więc przekonajcie go, że wcale tak nie jest. I nie przejmujcie się tym, wujek niezbyt lubi demony. Spotkał za dużo tych złych.

- Tak, tak - odpowiedział Levi.
- A ja chcę jechać do babci - odezwała się dziewczynka.

- Do babci też możecie pojechać, ale musicie obiecać, że będziecie uważać na ogony. I zero teleportacji. Zero jakichkolwiek nieludzkich zachować, magii i chwalenia się oglądaniem krwawych anime, czy to jasne? - spytałem tonem nieznoszącym sprzeciwu.

- Ja chce do wujka! - zawołał Levi.
- A ja do babci! - zaprotestowała Elizabeth.

- Trochę u wujostwa, trochę u dziadków? Pilnując, by dziadkowie nie dowiedzieli się, kim z zawodu są ciocia i wujek... - Właściwie nie miałem pojęcia jakim cudem moi teściowie po dziś dzień nie wiedzą, że zarówno ja oraz moja zona jak i Artur z Shurą jesteśmy egzorcystami, a na dokładkę jestem demonem, podobnie jak moje dzieci.

- A nie możemy pojechać osobno? Levi do wujka, a ja do babci? - nalegała Elizabeth. Levi też wolał to rozwiązanie. Ja nie miałam nic przeciwko temu. Moja mam nauczy Elizabeth podstaw fortepianu, albo skrzypiec, tata będzie pilnował jej zdrowia... A Angel i Shura utemperują charakterek Leviego, którego nie pokazywał w obecności Mephisto.

Zrezygnowałem z dalszej dyskusji uznając, że nie jest to wcale zły pomysł.
- Zgoda, pod warunkiem, że wyjaśnicie babci, dlaczego Levi nie chciał do niej pojechać. Wiarygodnie - zastrzegłem.

- Bo babcia każe dużo jeść - odpowiedział Levi.

- Wiarygodne wyjaśnienie, które nie sprawi babci przykrości. - To może i zawężało pole do popisu, ale przynajmniej nie irytowało teściowej.

- Babcia gotuje tak smacznie, że potem nie chcę jeść obiadów mamy i jest jej przykro - powiedział chłopiec z pełną powagą.

- Dobrze, pasuje. Tylko nie przekombinujcie. I, Elizabeth, uważaj na ogon, kły, jakiekolwiek magiczne umiejętności, jeśli takie się u ciebie przebudzą. I najlepiej noś rozpuszczone włosy, wtedy nie widać tak uszu... Levi nie ma tego problemu, ciocia i wujek doskonale o wszystkim wiedzą. - Odetchnąłem głęboko omiatając wzrokiem dzieci.
- Zadzwonisz do teściów? Ja skontaktuję się z Arturem i Shurą. Jaki termin?

- Zadzwonię, ale muszę skończyć tłumaczyć książkę. A to jeszcze kilka dni - powiedziałam patrząc na męża. Levi i Elizabeth się po cichu zmyli do salonu i włączyli tv.

- Tydzień, dwa? - spytałem oprowadzając wzrokiem dzieci. Angel znajdzie Leviemu masę zajęć z dala od telewizora, o to nie muszę się martwić.

- Ile mają siedzieć im na głowie? - zapytałam. - Zostawienie Elizabeth u mojej matki choćby na jedną noc jest ryzykowne. Dwa tygodnie to stanowczo za długo. Tydzień maksimum. A jeśli o książkę chodzi to potrzebuję jeszcze dobrego tygodnia.

- Tak, chodziło mi o czas na dokończenie książki - wyjaśniłem.
- Nie, raczej nie zmuszałbym nikogo do opieki nad nimi dłużej niźli tydzień. Tym bardziej, ze nie chcemy zrazić Angela do dzieci, tylko do nich przekonać.

- To tydzień, minimum. - Westchnęłam myśląc o tym ile godzin będę musiała siedzieć nad tymi papierami.
- I muszę ubłagać kilka dni wolnego... Ehh. - Poszłam do salonu i usiadłam obok dzieci.
- Ile można oglądać, co? - zapytałam patrząc to na Leviego, to na Elizabeth. - Zrobilibyście coś co wyjdzie wam kiedyś na dobre. Mogę was nauczyć gry na fortepianie, a tata szermierki albo coś... - widząc, że dzieci mają mnie w głębokim poważaniu przerwałam i westchnęłam.

- Zapiszę je od przyszłego roku do Akademii na Leogrze, co o tym sądzisz? - pytałem stając w drzwiach i opierając się o futrynę.
- Dalsza edukacja wśród ludzi jest zbyt ryzykowna.