Gabinet dyrcia

Rzuciłem kobiecie chłodne spojrzenie.
- Tyle przetrwało w legendach, prawdę pamiętam tylko ja. Jego duszy pomógł Jehowa, sam by nie dał rady. Jego żona... cóż, byłaby wspaniałym egzorcystą. Nic do niej nie podchodziło na odległość mniejszą niż kij od miotły.

- A liczyłam na to, że jednak bałeś się jakiejś kobiety na tyle, by uciec w popłochu.

Daleko od prawdy nie była.
- Dla zdrowia psychicznego: tak, wolałem się do niej nie zbliżać. Doprawdy nie wiem, jak on z nią wytrzymywał.

Zaśmiała się głośno.
- Opowiedz o niej - powiedziała stawiając na biurku kolejne puszki piwa.

Zamyśliłem się na chwilę przywołując we wspomnieniach obraz Pani Twardowskiej.
- Wyobraź sobie kobietę w ciąży, z takimi zmianami nastroju. Brzydką jak noc, złośliwą, a przy tym zmyślną, gadatliwą i władczą. Dodaj do tego fakt, że była niezwykle irytująca, a słysząc jej głos psy pierzchały w siną dal.

- W ciąży była? - zapytała zdziwiona Shura.

Pokręciłem głową ze śmiechem.
- Nie, chodzi mi o burzę nastrojów, ciągle zmiany zdania, dziwne pomysły, złośliwości i załamywanie się byle błahostką. Choć w jej wypadku było to raczej działanie na nerwy całemu otoczeniu.

Pokiwała głowa ze zrozumieniem, po czym roześmiała się głośno.

- Nie śmiałabyś się tak, gdybyś musiała się do niej zbliżyć bez kija od miotły... - rzuciłem z urazą przypominając sobie tamten dzień.

Znowu się zaśmiała.

Westchnąłem z rezygnacją widząc nadmierną wesołość kobiety, zapewne wzmacnianą przez wypity alkohol.

- Pij no! - wcisnęła mężczyźnie do ręki puszkę z piwem.

- Co ty tak nagle...? - spytałem szczerze zaskoczony nakazem Shury.

- Nie po to wyciągnęłam tyle piwa żeby samemu pić. Mówiłeś, że masz doła. Zatopmy więc razem twe smutki w alkoholu!! - Podczas swojego, jakże podnoszącego na duchu przemówienia, Shura wstała i oparła się podeszwą buta o biurko, przyjmując przy tym iście zagrzewającą do walki pozę.

- Odmawiam - powiedziałem spokojnie obserwując Surę w natchnionej pozie wodza.

- Dlaczego?! Ja tu się wykazuję dobrą wolą i wysłuchuję twojej historii, zrzędzenia. Nawet się piwem dzielę, a ty co?!

- Pij na zdrowie, mi tyle wystarczy. - Zastanawiałem się poważnie, czy Kirigakure z tak żywą gestykulacją nie spadnie zaraz z tego krzesła i biurka.

- Pijesz ze mną, albo pójdę powiadomić watykan o tym, że wyrzuciłeś ją przez okno.

- Mam wolna rękę w kwestii tego, co tutaj robię, póki nikt nie zginie lub nie zostanie trwale okaleczony. - Mimo moich słów sięgnąłem po puszkę.
- Skoro tak bardzo ci na tym zależy...

- Odpowiednio przekonana, Victoria może skłamać. To akurat jest coś, co dzięki tobie opanowała na zaskakująco dobrym poziomie.

- Nie wygląda mi na martwą, ani też okaleczoną. - Zauważyłem z pełnym spokojem.

- Może skłamać, że złamała rękę, nogę, cokolwiek?

- To nadal nie trwałe okaleczenie. Poza tym, zgodziłem się wypić, nie musisz dalej drążyć. - Upiłem łyk piwa z puszki na potwierdzenie moich słów.

- Też mi picie. Jeden łyk - powierdziała z wyraźną pogardą w głosie. - Wyzywam cię na pojedynek!

- To oczywiste, że przegram. Może i lat doświadczenia mam więcej, ale ty większą częstotliwość picia... - Prychnąłem cicho przekonany o jasności sytuacji.