Gabinet dyrcia

- Jaki jesteś przy tym z siebie zadowolony. Uwiedzenie nastolatki nie należy do wielkich osiągnięć. Nie masz czym się chwalić.

- Nie chwalę się tym. Po prawdzie, nie licząc Victorii i mojej sąsiadki, która ją widziała, jesteś jedyną osobą, która o tym wie. A już na pewno jedyną, która wie tak dużo. Nie mówiłem Revens o tamtym śnie. Pierwotnie nie planowałem tego wszystkiego, wiesz o tym - odpowiedziałem spokojnie odstawiając na biurko niedopitą puszkę piwa.

-... Widziała was sąsiadka?

Skinąłem głową potwierdzając swoje wcześniejsze słowa.
- Nie widziała nic nieprzyzwoitego, ot, zwyczajnie zastała nas razem w moim domu, więc uznała nas za małżeństwo. Cecylia, nie opowiedziałem ci o niej?

- Nie. Victoria też ją przemilczała.

- Kapitan lokalnego moher komando w małej wiosce w Niemczech, nisko stopień zagrożenia, potrafi być dość irytująca. - Opisałem pokrótce osobę pani Cecylii.

- Hehe. Pewnie chdzasz razem z nią do kościoła

- Nie musisz mi o tym przypominać - syknąłem przez zęby niezbyt zachwycony wizją kolejnej wizyty w tym przeklętym miejscu wypełnionym oparami kadzidła i zawodzeniem moher komando przerywanym czasem płaczem małych dzieci, nie wiadomo po co ciąganych na msze.

- I jak wrażenia?

- W takich chwilach tęsknię za Gehenną - odparłem bez ogródek, co było w pełni zgodne z prawdą.

- Huehue. Mam ochotę przejsc się z tobą do kościoła

- Nie mów, że ty też lubisz ten wszechobecny zapach kadzideł i zawodzenie - jęknąłem cicho z miną zbitego psa.

- Lubię się pośmiać ze starych babć - powiedziała z usmiechem

- Z nich nie należy się śmiać. Ich należy unikać - sprostowałem mając nadzieje, że uda mi się postępować według tej instrukcji.

- Hyhy, najlepiej się z nich śmiać mając piwko.

- Jesteś niepoprawna. Jakim cudem Watykan wciąż cię toleruje jako wysoko postawionego egzorcystę? - spytałem opierając się plecami o oparcie fotela.

- Mnie to również zastanawia.

- Co ciekawsze, jakim cudem reszta Anielskiego Legionu się na to zgadza? Choć ta grupa także do normalnych nie należy... - Taak, Angel i jego podkomendni zdecydowanie wychodzili poza granice słowa normalność.

- O normalności mówił Mephisto.

- Demonów dotyczą inne granice normalności. Choć i tu nie pasuję, lubię ludzi, a nie jestem ich sługą. - Zaśmiałem się cicho kręcąc przy tym głową.

- Jednak musisz wykonywać wszystkie życzenia pewnej panny. Hehe. Dałeś się wrobić w nieskończoną liczbę życzeń.

- I związałem nasze losy. Iście faustowski pakt, wzajemnie się dręczymy nie mogąc tego przerwać. - Podsumowałem z nutą rozgoryczenia w głosie.

- I powiedz, po co ci był ten pakt? Niepotrzebnie dręczysz i siebie i ją.

- Początkowo maiłem inne plany, ale teraz... Cóż, sytuacja znacząco się zmieniła. Tego nie przewidziałem, albo raczej nie chciałem dopuszczać do siebie takiej możliwości. Musiałbym ją chyba przeciągnąć nad Otchłanią lub pod tron Jego, z Twardowskim podziałało... - Urwałem zdając sobie sprawę z karkołomności tego zadania.

- Twardowski cię wykiwał. Jego żona ponoć tak przerażająca że nawet ty zwiałeś.