Gabinet dyrcia

Zamknęłam oczy słuchając bury od pana Phelesa. .

- Pieśni szamańskie mają to do siebie, że każdy nadaje im własny rytm wedle tego, co siedzi w jego duszy. Szamani zwykli to nazywać zwierzęciem mocy, ich przewodnikiem w drodze przez Światy Górne i Dolne. Spróbuj jeszcze raz - poleciłem wciąż spokojnym głosem kładąc dłoń na ramieniu dziewczyny.

Otworzyłam szeroko oczy czując na ramieniu dłoń dyrektora. Zaczęłam czytać jeszcze raz.

Pokręciłem głową, choć dziewczyna nie mogła tego widzieć.
- Lepiej... jednak to wciąż nie to. Próbowałaś kiedyś medytacji? Znasz samą siebie? To ma być szczere, nie wymuszone. Śpiewasz bo chcesz, jak chcesz, nie podług jakiegokolwiek schematu, który gdzieś zasłyszałaś.

Pokręciłam głową gapiąc sie w książkę.

- Już w Sztuce Wojny zawarto tę prostą prawdę. Kto zna siebie i swego wroga wygra każdą bitwę. Nie znając ani siebie, ani wroga nie ma się szans na jakiekolwiek zwycięstwo. Chodź, czas skontaktować się z własnym wnętrzem - oznajmiłem odsuwając się od jej fotela i siadając na dywanie pośrodku pomieszczenia.

Obejrzałam się za siebie, żeby zobaczyć co robi pan dyrektor. Podniosłam się z fotela, by zaraz usiąść na dywanie, naprzeciwko pana Phelesa.

- Usiądź wygodnie i zamknij oczy. Przyjęło się medytować w pozycji lotosu, jednak po prawdzie można siedzieć, stać czy leżeć jakkolwiek się komuś podoba. Skup się, spróbuj wyciszyć, odciąć od świata zewnętrznego. Wejdź w głąb siebie, pomyśl o sobie, własnym ja. Nie masz mnie widzieć, słyszeć, czuć - tłumaczyłem powoli siedząc po turecku naprzeciw dziewczyny.

Pokiwałam głową, po czym zamknęłam oczy i spróbowałam się, najpierw uspokoić, a następnie znaleźć sens w robieniu tego, co kazał mi pan Pheles robić.

Wstałem i po cichu podszedłem do dziewczyny, by kucnąć przed nią.
- Odetnij się od świata zewnętrznego na tyle, by nie docierały do ciebie żadne bodźce - poleciłem kładąc jej dłoń na ramieniu.

Podskoczyłam zaskoczona i odsunęłam się do tyłu.

- Spokojnie. Nie zwracaj na mnie uwagi, dobrze? Spróbuj skupić się na swoim oddechu, ignoruj otoczenie - powiedziałem nie ruszając się z miejsca.

- Dobrze - odpowiedziałam niezbyt pewna siebie i tego co robię. Ponownie zamknęłam oczy celem uspokojenia się.

Ponownie usiadłem naprzeciw dziewczyny przywołując ruchem dłoni książkę. Byłem ciekaw, jak długo wytrzyma w bezruchu nim zacznie się kiwać oraz jak długo wytrzyma w stanie transu. Jeśli w ogóle weń wpadnie.

Gdy już się uspokoiłam postanowiłam spróbować totalnie zignorować wszystko i wszystkich na tym świecie.

Po kilku minutach zamknąłem energicznie książkę z towarzyszącym temu hukiem. Chciałem sprawdzić, czy rzeczywiście udało jej się wejść w prawdziwy trans.

Słysząc huk uniosłam do góry powiekę i spojrzałam na nią znudzonym wzrokiem. Zaraz po tym ponownie zamknęłam oko.

Czyli bez transu. Wróciłem do czytania co jakiś czas zerkając na Victorię by monitorować jej stan.

Siedziałam dalej.

- Jakieś głębsze przemyślenia? - spytałem po upływie kilkunastu minut.
- Chcesz spróbować jeszcze raz z pieśnią?

Słyszałam jak ktoś coś mówi, ale nie wiedziałam co. Otworzyłam oczy po kilku minutach i spojrzałam na dyrektora.
- Słucham? - zapytałam patrząc na niego.

Uśmiechnąłem się zadowolony.
- Gratulacje. Jakieś głębsze przemyślenia czy błoga nieświadomość?

- Chyba to drugie - odpowiedziałam ze słabym uśmiechem.

Kiwnąłem głową z niezmiennym uśmiechem.
- Próbujesz jeszcze raz z pieśnią? - spytałem wyciągając w jej kierunku książkę otwartą na odpowiednim fragmencie.

Pokiwałam ochoczo głową, a następnie zabrałam od mężczyzny książę. Przeczytałam w myślach całość, po czym zrobiłam to samo na głos.