Gabinet dyrcia

Wylądowaliśmy na powrót w moim gabinecie.
- Jak ci się podobała ta wycieczka? - spytałem patrząc w twarz dziewczynie w oczekiwaniu an odpowiedź.

- Było miło - uśmiechnęłam się do pana Phelesa. - Dziękuję, że mnie pan tam zabrał

Odpowiedziałem jej uśmiechem. Ciepłym, pozbawionym tego mrocznego wyrazu, jaki często miałem na twarzy.
- Jutro jest niedziela, więc masz wolne. Chyba, że z własnej woli chcesz się czegoś podjąć

- Wolałabym odpocząć. Odkąd mam z panem te lekcje nie starcza mi czasu na prace domowe, naukę i sen. Muszę więc wybrać albo nauka albo sen. Tak więc planuję przespać pół dnia. - Odsunęłam się kawałek od dyrektora.

Fakt, śmiertelnicy nie przywykli do takiego zarządzania czasem, w dodatku wciąż wszędzie im się spieszy.
- A gdybym ci powiedział, że możesz mieć tygodniowe wakacje od wszystkiego jednocześnie nie opuszczając zajęć? - spytałem z nieprzeniknionym wyrazem twarzy. Cóż, jeśli mam ją czegoś nauczyć to lepiej by była w stanie używalności, a nie wiecznie niewyspana i wymęczona.

Spojrzałam na niego zdziwiona.
- Jak? - spytałam patrząc na pana Phelesa.

Rozłożyłem ramiona jakby wskazując miejsce, w którym jesteśmy.
- Jestem panem czasu i przestrzeni. Odwiedziłaś już jeden wymiar poza ziemskim, jednak ich czasy są zgrane. Jeśli tutaj mija minuta tam także. Mogę jednak tworzyć miejsca, w których czas płynie innym torem. Przebywając tam wiele lat po powrocie na Ziemię odkrywa się, że tu nie minęła nawet minuta. Coś jak Narnia. - Ot, rzecz banalna i nie jestem jedynym, który to potrafi. Jednak śmiertelnicy wciąż się dziwią, gdy słyszą o czymś takim.

- I chce mnie pan wysłać w takie miejsce? - zapytałam unosząc brew do góry. Niby pomysł ciekawy.

Pokręciłem głową widząc, że wciąż nie rozumie.
- I tak i nie. Owszem, mogę cię w takie miejsce zabrać, jednak muszę tam pozostać z tobą. Może i byłaś w stanie przywołać Furkasa, jednak otwieranie bram między wymiarami to zupełnie inna bajka. Nie byłabyś w stanie wrócić, a nawet gdybym otworzył przejście zaraz po wysłaniu cię tam mogłoby minąć kilka lat - wyjaśniłem patrząc na nią całkowicie poważnie.

Westchnęłam. Za dużo informacji jak na jeden dzień.
- To jak mam niby mieć te wakacje? - zapytałam skupiając całą swoją uwagę na dyrektorze.

- Więc może jaśniej. Wakacje ze mną. Bez nauki, treningów i wykładów. Nie będę cię śledzić ani pilnować. Mogę cię zabrać do jakiegoś zasiedlonego świata rodem z ludzkich fantazji, jakieś konkretnej książki czy filmu lub tez stworzonego przeze mnie, bez ras rozumnych. Teraz rozumiesz? - spytałem podchodząc o krok bliżej do dziewczyny.

Wakacje z dyrektorem. Niby spoko, w końcu wakacje, ale pan Pheles.
- Rozumiem - odpowiedziałam patrząc jak mężczyzna się do mnie zbliżył. Nie dam mu tej satysfakcji i nie zarumienię się, nie ma mowy.

- Więc jaka jest twoja odpowiedź? - spytałem nie odrywając od niej wzroku. Czasem dziewczyna zdawała się mnie bać, więc nie miałem pewności, co wybierze. Zastanawiałem się, czy nie warto być przy niej delikatniejszym. Prawie już zapomniałem jak to jest się o kogoś troszczyć.

- Czy pana towarzystwo jest konieczne? - odpowiedziałam pytaniem na pytanie. Usiadłam na oparciu fotela patrząc na twarz pana Phelesa. Byłam ciekawa co mi odpowie.

- Na przestrzeni całego wymiaru? Owszem. W najbliższym otoczeniu? Nie - odpowiedziałem zbliżając się do niej tak, że dzieliło nas niespełna pół metra.
- Revens, co ty właściwie do mnie czujesz? Strach? Nienawiść? Przyjaźń? Pożądanie? - spytałem wciąż bez, zazwyczaj nieodłącznego, uśmiechu.

Patrzyłam na mężczyznę z poważną miną.
- Nie wiem. Czasami mam ochotę zrobić panu krzywdę, innym razem cieszę się, że mogę z panem rozmawiać. Mówiłam też, że zdarza mi się pana bać. A nie dawniej jak wczoraj sam był pan świadkiem jeszcze innych moich uczuć. - odpowiedziałam wciąż wlepiając wzrok w jego twarz. Cóż, nie ma co ukrywać skoro i tak wszystko doskonale widzi.

Chwyciłem delikatnie ją za rękę nie chcąc, by gdzieś uciekła.
- To między innymi lubię w was, ludziach. Pełni sprzeczności, dynamiczni. Zbyt młodzi, by móc się ustabilizować emocjonalnie i by świadomie odrzucać spokój. A mimo to jesteście gatunkiem dominującym. Oczywiście wśród tych, które wszyscy możecie ujrzeć. - Nie kłamałem. To mnie wciąż nurtowało i zadziwiało. Cud ludzkiego istnienia, bo niczym innym ich przetrwania w takim świecie nazwać nie można.

Zerknęłam kątem oka na rękę, za którą mnie chwycił. Nie odzywałam się, a słuchałam tego, co miał do powiedzenia dyrektor. Zawsze mówił ciekawe rzeczy. Milczałam nawet gdy skończył swój wywód. Nic dodać, nic ująć.

- Moja piękna, jak wyście przetrwali pozbawieni mocy? - spytałem wciąż patrząc jej w oczy. Zbliżyłem swoją twarz do twarzy Victorii tak, że niemalże mogłem dostrzec fakturę jej tęczówek, a ona moich.

Piękna? Hah, tym razem taki trik. Ciekawe, nie powiem. Patrzyłam w oczy dyrektora ignorując jego pytanie.
Zastanawiało mnie co on sobie w tej chwili myślał lub na co liczył. Że rzucę mu się do ust?

Pogłaskałem ją po policzku wolna ręką wciąż okrytą rękawiczką. Nie uciekała i wygląda na to, że w tej chwili się nie boi. Dobrze. Bardzo dobrze. Muszę się z nią obchodzić zupełnie inaczej niż z Kad... Nie, ona kazała mi zapomnieć. Odrzucić wspomnienia, odejść. Drgnąłem, a przez moja twarz na chwilę przemknął cień smutku.

Czując na policzku dłoń dyrektora zamknęłam na moment oczy i przechyliłam głowę na bok. Po chwili na powrót je otworzyłam, po czym zerknęłam na dłoń mężczyzny. Było tak miło.

Ująłem dłonią jej twarz i zbliżając się jeszcze bardziej pocałowałem Victorię. Musiałem puścić jej dłoń i oprzeć się ręką o fotel, by nie przewrócić nas obojga. Jej zapach, smak jej ust, dotyk skóry, dźwięk bijącego serca o nieco przyspieszonym rytmie... Podobało mi się to, wszystko razem i każde z osobna.

Odwzajemniłam pocałunek starając się o to by zachować spokój. Kolejny raz mnie pocałował w taki sposób. Zastanawiałam się, czy chciał w ten sposób owinąć mnie sobie wokół palca, zmanipulować czy coś innego.

Przesunąłem delikatnie dłonią od jej policzka, wzdłuż jej szyi, aż do ramion. Objąłem dziewczynę wciąż ją całując. Gdyby i ona mogła trwać wiecznie... Znam ją krótko, a mimo to zainteresowała mnie bardziej niźli setki kobiet jakie poznałem przez całe moje życie, śmiertelnych i spoza ludzkiego gatunku. Może oprócz jednej. Tej, która kazała mi zapomnieć i iść dalej.
- Czy pragniesz żyć wiecznie? - szepnąłem cicho kiedy skończyłem pocałunek. Nim zdążyła odpowiedzieć pocałowałem ją w bok szyi.
- Nie przemijać. Trwać niezmiennie jak ten świat.