Gabinet dyrcia

Patrzyłam na pana Phelesa zastanawiając się o co chodzi. Może przypomniał sobie, że jestem uczniem, a on dyrektorem i nie powinniśmy? Chyba jednak go to nie obchodziło, skoro powiedział co powiedział, a ja tylko pokiwałam głową.

No proszę, nawet zgadzała się na bycie moją własnością. Wprost cudownie, wszystko idzie nadspodziewanie łatwo.
- Czy teraz zgodzisz się ze mną zatańczyć? - spytałem przypominając dziewczynie o moim niedawnym pytaniu dotyczącym jej umiejętności tańca.

- A pytał pan wcześniej? - Patrzyłam na niego autentycznie zdziwiona. Niby coś tam mówił jak bawiłam się z tymi jego włosami, ale nie pamiętam co.
Czy ja umiem tańczyć? Niby czegoś tam w podstawówce uczyli, ale to było dawno... Kurde. Chyba jednak nie umiem tańczyć...

- Owszem, pytałem, czy umiesz tańczyć. Choć to właściwie bez znaczenia, mogę cię poprowadzić - zaproponowałem chwytając dłoń Revens wolną ręką, gdyż drugą wciąż obejmowałem ją w talii.
- Znasz jakiekolwiek tańce?

- Z nazwy - odpowiedziałam patrząc na mężczyznę. Wolną rękę położyłam na jego ramieniu.

- Więc nic nie szkodzi. Walc jest dość łatwy do opanowania... - Nim Victoria zdążyła cokolwiek jeszcze dodać zacząłem ją prowadzić krok po kroku.
- Prawa, bok, razem. Lewa, bok, razem. Widzisz? To całkiem proste - mówiłem za każdym razem, gdy miała wykonać kolejny krok.

Robiłam to, co kazał dyrektor i szło mi w miarę po ludzku.
- Yhm... - wymamrotałam starając się skupić na tym co robię. Po kilku chwilach postanowiłam wrócić do gry w pytania, oczywiście nie przerywając tańca. - Gdzie się pan tego nauczył?

- Głównie na dworach królewskich. Dawniej tylko wyżej postawieni mogli sobie pozwolić na luksus takich zabaw - odpowiedziałem powoli i spokojnie prowadząc dziewczynę w tańcu o wiele wolniejszym niźli normalny, jednak od czegoś trzeba zacząć.
- Skąd ci przyszło do głowy że jestem elfem?

Przypominając sobie reakcję dyrektora na moje stwierdzenie, że jest elfem sama zaczęłam się cicho śmiać.
- Uszy, plus to, że od przeszło pięciuset lat wygląda pan tak samo... Cukierki wylatujące z parasola to bzdura?

Pokręciłem głową ze śmiechem. Cóż za dziwne pomysły. Dobrze, dziwne to mało powiedziane, a kreatywność ludzie wciąż staje na wysokości zadania.
- Oczywiście, że nie. Widziałaś kiedyś elfy, że o tym pomyślałaś, czy to tylko wpływ książek?

- Książki i filmy. - Mówiąc to przypomniałam sobie Orlando Bloom w roli Legolasa. Cud, miód i fistaszki. - Fioletowy to pana ulubiony kolor? - od dłuższego czasu dręczyło mnie to pytanie, oraz to czy pan Pheles zdawał sobie sprawę z tego jak dziwnie wygląda w ubraniach tego koloru.

- Zgadza się - przyznałem wciąż tańcząc. Po chwili zaczęliśmy się dodatkowo obracać, a nie tylko stawiać odpowiednie kroki na przestrzeni prostokątnego skrawka podłogi.
- Naprawdę się boisz opinii uczniów o naszych... lekcjach?

- Opinii może nie... Niech sobie myślą co chcą, po prostu nie lubię dowiadywać się o sobie różnych rzeczy z plotek. - Spojrzeniem zaczęłam wodzić po ścianach w poszukiwaniu zegara, ale nie mogłam żadnego znaleźć. To może gdzieś na regałach... W końcu zauważyłam poruszającą się wskazówkę sekundową. Trochę już późno, nie ma się co dziwić, że jestem zmęczona. - Odczuwa pan te same potrzeby co ludzie? Głód, pragnienie, sen itp?

- Tak, odczuwam. Przebywam w tym świecie we własnym ciele, nikogo nie opętałem, więc potrzebuję snu, jedzenia i picia. Właściwie nikt nie przeżyłby tyle lat opętany przez demona z moją mocą, ale to już inna kwestia. - Odwróciłem się w kierunku, w którym coś przykuło uwagę Victorii. Ach tak, czas leci.
- Jakie jest twoje największe marzenie?

- Wrócić do Francji, zobaczyć moją rodzinę... Może kiedyś mieć dzieci... - Znowu spojrzałam na zegarek. Długo już nie pociągnę. - Pan ma jakieś marzenia? - W pełni zdawałam sobie sprawę z tego jak niedorzecznie brzmiało to w odniesieniu do demona, ale cóż... Na nic lepszego nie wpadłam.

- Nie jesteś w tej szkole uwieziona, a za kilka lat będziesz pełnoprawnym egzorcystą. Możesz wtedy podróżować po całym świecie lub też związać się z konkretnym miejscem. - Nie rozumiałem, dlaczego określa coś takiego marzeniem miast celem. Kiedy usłyszałem jej pytanie pomyliłem krok, jednak natychmiast się poprawiłem.
- Miałem - odpowiedziałem w końcu bez cienia uśmiechu na twarzy.
- Rodzina nie chce cię widzieć?

- Boją się, że jestem psychopatką, która może ich przez przypadek zabić próbując się bronić przed "czymś czego nie ma". - Uśmiechnęłam się smutno. - Chcę im pokazać, że jestem normalna i nie mają się czego bać. - Spojrzałam na dyrektora zainteresowana czasem przeszłym, który wystąpił w jego odpowiedzi. - "Miałem"?

Czyli nikt w jej rodzinie nie jest w stanie dostrzec demonów. Przypadek jakich wiele w tej szkole, jeśli nie większość. Nie dziwiło mnie to, lwia część społeczeństwa ludzi poza tą wyspą nie byłaby wstanie dostrzec Beliala, gdyby ten zapukał do ich drzwi i się przedstawił wraz z całym oddziałem doborowych wojów, a co dopiero mówić o widzeniu pomniejszych bytów.
-Teraz nie mam już marzeń, tamto przepadło. Mam jedynie cele. Wspominałaś o dzieciach... Nie bałabyś się o nie?

- Oczywiście, że bym się bała. Każdy rodzic boi się o swoje dzieci, niezależnie od tego czy demony widzi czy nie. - Skoro dla mnie to było coś oczywistego, to dla kogoś w jego wieku tym bardziej powinno być. - Wolno wiedzieć co to było za marzenie? - wolałam nie zmuszać go do odpowiedzi. Tak na wszelki wypadek.

- Nie, nie to maiłem na myśli. Bałabyś się o nie z powodu demonów? Że z powodu twojego zawodu demony mogą uderzyć w twoich najbliższych? Wiem, do czego niektórzy z nich są zdolni i znam sposoby ich działania. - Patrzyłem na nią z niejakim smutkiem w oczach. To jeden z powodów, przez które gram po stronie ludzi, a przynajmniej teraz.
- Nie chcę o tym mówić.

Kiwnęłam głową. Skoro nie chce powiedzieć na pewno ma ku temu wystarczająco dobry powód. Nie będę naciskać.
- Tak, bałabym się o to. Od jak dawna jest pan egzorcystą?

Zamyśliłem się próbując sobie przypomnieć rok, w którym zdecydowałem się pomóc ludziom. Ile to już lat minęło...
- Ponad sześćset czterdzieści, przynajmniej oficjalnie - odpowiedziałem w końcu dając sobie spokój z rozważaniami, czy są to sześćset czterdzieści trzy czy też cztery lata.
-Jaka jest twoja motywacja, by być egzorcystą?

- Chcę pokazać rodzinie, że nie jestem niebezpieczna. Mówiłam. - Zatrzymałam się na moment i chwyciłam za głowę. Czas spać. - Przepraszam, zmęczona już jestem...

Skinąłem głową na potwierdzeni, że rozumiem. Kiedy dziewczyna powiedziała, że chce już iść spać, bez ostrzeżenia puściłem jej dłoń i chwyciłem Victorię pod kolanami, druga ręką wciąż obejmując ja w talii.
- Nie byłem nigdy w twoim pokoju, więc mogę spudłować - ostrzegłem, nim się teleportowaliśmy.

Przy schodach prowadzących do gabinetu spotkałam jedną z uczennic. W dodatku jedną z tych, które za mną nie przepadają. Rzuciła w moim kierunku kilka złośliwości, zignorowałam je. Wchodząc na kilka pierwszych stopni usłyszałam jak mówiła, że widziała dyrektora wychodzącego z mojego pokoju późną porą. Nie musiała więcej mówić. Wiedziałam jak można to odebrać. Nie odezwałam się do niej, tylko ruszyłam dalej w górę schodów.
Gdy dotarłam na szczyt zapukałam do gabinetu pana Phelesa. Stałam pod drzwiami czekając na pozwolenie na wejście.