Gabinet dyrcia

Mniej więcej w połowie monologu dziewczyny odłożyłem raport do odpowiedniej przegródki i oparłem głowę na dłoniach spokojnie obserwując jej poczynania. Kilka eonów temu insynuowanie mojego tchórzostwa mogłoby mnie rozwścieczyć. Teraz co najwyżej zirytować.
- Propozycje ciekawe, ale pani pytanie jest jeszcze ciekawsze, panno Revens - odparłem nie podnosząc głosu. Zamek w drzwiach kliknął, jednak moje słowa zagłuszyły ten dźwięk. Lepiej, by nikt teraz nie przeszkadzał. Nie mam najlepszej opinii wśród niektórych kręgów, a takie swobodne pogaduszki z uczniami raczej nie sprawia, że nagle wszyscy zaczną do mnie żywić większe zaufanie. Co tu zostanie powiedziane nie powinno opuścić mego gabinetu.
- Cóż, gra to gra, nie mogę łamać zasad, które sam zaproponowałem. Jestem więc winien pani odpowiedź. Wcześniej pracowałem bezpośrednio w terenie w duecie z niegdysiejszym paladynem. Skoro mówi pani, że o moich umiejętnościach krążą legendy, to zapewne o tym pani słyszała. Obecnie zajmuję się ochroną wyspy. Ktoś, komu brak doświadczenia, nie mógłby kierować czymś takim. Poza tym jedynie moje umiejętności pozwalają na zadbanie o wszystkie szczegóły. Więc owszem, działam, choć nie na pierwszej linii frontu. Gdybym stąd odszedł akademia zapewne długo by nie przetrwała. najłatwiej zniszczyć wroga pozbawiając go posiłków i podkopując jego morale. Pomyśl, gdzie demony najchętniej by uderzyły, by nas zniszczyć? Tutaj. To jedyny taki ośrodek na ziemi. - Starałem się panować nad głosem i nie ujawniać drżenia irytacji. Dociekliwa i bezczelna. Gdyby to odpowiednio wykorzystała mogłaby daleko zajść. Rozumiałem teraz jednak, co w zachowaniu panny Revens mogło na tyle zirytować profesor Rexonę, by wysłała do mnie niesforna uczennicę.
- Jakie to legendy o mnie krążą?

Odetchnęłam z ulgą. Nie krzyczał i nie bił. Czyli aż tak źle nie było. Usiadłam z powrotem na krześle i spuściłam wzrok, trochę zawstydzona swoim zachowaniem. Heh... Najpierw robię, potem myślę. Jakie to denerwujące.
- Że widział pan Lucyfera, na przykład... Czyli jest pan na tyle utalentowany? dobry? by zobaczyć władcę Gehenny i przeżyć. - Zamilkłam na chwilę starając się przypomnieć inne opowieści na temat niesamowitych wyczynów pana Phelesa. - Hmm... W dniu, w którym przybyłam na wyspę słyszałam, że gdyby ni z gruszki ni z pietruszki stanąłby przed panem Astarot to pokonałby go pan z palcem w nosie. Kiedy indziej słyszałam, że potrafi pan znikąd wyczarować lewitującą kanapę... A kilka dni temu jakieś dzieci mówiły, że gdy otwiera pan parasolkę, to wylatują z niej cukierki... - Gdy skończyłam wymieniać zaczęłam się zastanawiać, czy nie wspomnieć może o mojej teorii, ale doszłam do wniosku, że lepiej nie. Wystarczająco się wygłupiłam.

Dziewczyna, jeszcze przed chwilą pełna buty i odwagi, teraz zdawała się być przestraszona tym, co zrobiła. Dobrze. Bardzo dobrze. Widzi błędy, a to już pierwszy krok we właściwym kierunku. Nie powstrzymywałem śmiechu, słysząc jej odpowiedź. Szczerego, łagodnego śmiechu.
- Doprawdy? - spytałem, kiedy zdołałem się już uspokoić. Rozluźniłem nieco chustę pod szyją i poprawiłem garnitur wciąż rozbawiony.
- Tak, to z Lucyferem to ciekawa historia. Ale cukierki? Nie mam pojęcia, skąd im to przyszło do głowy. - Spuściłem wzrok z powrotem na stertę raportów w dalszy ciągu uśmiechając się pod nosem. Wyobraźnia uczniów jak widać stanęła na wysokości zadania.
- Kolejne pytanie, panno Revens?

Widząc, a raczej słysząc, że pan Pheles się śmieje nieco się rozluźniłam. Uśmiechnęłam się, gdy wspomniał o cukierkach. To akurat jedna z tych opowieści, w które wierzyły jedynie dzieci do lat 12.
- Trochę się boję pytać... - zakłopotana podrapałam się pod uchem, jednocześnie uśmiechając przepraszająco.
Szybko wróciłam do segregowania papierków, które przerwałam wstając kilka minut temu. Zastanawiałam się też, jakie może teraz paść, ze strony dyrektora pytanie oraz jakie inne, bezpieczniejsze pytania ja mogłabym zadać. Ile ma pan lat? Nie, to zbyt osobiste, w dodatku na pewno by mi nie odpowiedziała, a jeśli już to w jakiś wymijający sposób... Hm... Może jednak o to zapytam. Ale najpierw niech pan Pheles zapyta o coś. Że niby zadałam pierwsze lepsze pytanie, jakie pojawiło się w mojej głowie.

Przyjmując milczenie uczennicy jako oddanie kolejki zerknąłem na nią ukradkiem.
- O innych nauczycielach również krążą takie legendy? - spytałem ciekaw, czy dziewczyna będzie skora cokolwiek powiedzieć. Bądź co bądź między uczniami panował niepisany i niewypowiedziany sojusz, z którego rzadko wypływały jakieś informacje do grona nauczycielskiego. Uporawszy się z raportami egzorcystów odsunąłem pudło od biurka robiąc trochę więcej miejsca wokół niego. Góra dokumentów stopniała, nieznacznie, jednak stopniała, a to zawsze jakieś pocieczenie. Z westchnieniem zabrałem się za kolejny stos. Koniec roku zawsze jest najgorszy, nagle tyle spóźnionych i zawieruszonych raportów pojawia się znikąd w moim gabinecie i nikt nie ma zielonego pojęcia, dlaczego nie dostarczono ich wcześniej, ani gdzie do tej pory były ukryte.

Podałam posegregowane dokumenty, jednocześnie myśląc nad tym jak odpowiedzieć.
- Nie przysłuchuję się rozmowom na podobne tematy. To, co słyszałam o panu pochodzi z moich wizyt w mieście, lub rozmów ze znajomymi, którzy lubią takie ploteczki. Zazwyczaj szybko kończę ten temat... Które teraz? - Spojrzałam na stertę papierów. - Przepraszam, że zapytam, ale zawsze mnie to ciekawiło... Ile ma pan lat? Przez te niemal dziesięć lat, które tu spędziłam nic się pan nie zestarzał...

Przesunąłem w kierunku Victorii plik dokumentów łapiąc się na tym, że jej odpowiedź mnie zawiodła. Czyli jednak sojusz uczniowski. Grono pedagogiczne również ma swoje teorie i tematy rozmów, jedne dziwne inne mniej, a i własny sojusz.
- Według dat, kolejność chronologiczna - wyjaśniłem pokrótce podpisując kolejny dokument. Z zamyślenia wyrwało mnie jej pytanie. Przez chwilę mierzyłem ją wzrokiem ze zdziwieniem, gdyż autentyczni mnie zaskoczyła.
- Ile mam lat? Dziwne pytanie. W dodatku za dużo raczej nie jest poprawną odpowiedzią. Jako exwire ma pani dostęp do ogólnego spisu egzorcystów nauczających w tej szkole, ja również na nim jestem. Trzydzieści dwa, może pani sprawdzić, jeśli mi pani nie wierzy. A o ilu latach pani myślała?

Zaczęłam układać papiery, co chwilę zerkając na daty, porównując nazwiska autorów jeśli pochodziły z tego samego dnia.
Słysząc jego odpowiedź zaśmiałam się cicho.
- Aż mam ochotę zacytować Zmierzch i zapytać pana od jak dawna ma pan 32 lata. - Nad odpowiedzią na pytanie postawione przez mężczyznę musiałam się chwilę zastanowić. - Jest pan niezwykle podobny do wszystkich poprzednich dyrektorów tej szkoły, więc myślałam o liczbie nieco większej niż pięćset lat. - Cóż tak myślałam i wciąż myślę. W dodatku wierzę w to, że może być albo elfem albo demonem. Człowiekiem na pewno nie jest.

Znów się roześmiałem, choć tym razem szybciej opanowałem wesołość.
- Od jakiś dziewięciu miesięcy, jeśli chodzi o szczegóły. - odpowiedziałem z szerokim uśmiechem, który odsłaniał moje kły. Ciekaw byłem, jak długo jeszcze dziewczyna będzie krążyć wokół interesującego ją tematu. Była na dobrym tropie, jednak nie zamierzałem podawać jej odpowiedzi na tacy. Reszta nauczycieli zdążyła mi popsuć całą zabawę z Isaaciem tłumacząc mu, co i jak.
- Ot, rodzinne podobieństwo. Niestety nie przypominam sobie treści dzieła, o którym mówisz. To był chyba film, nie mam pewności. Cóż... Jaką specjalizację wybrałaś i dlaczego? - spytałem otwierając tym razem katalog pełen pustych arkuszy gotowych do wypełnienia wedle wzoru. Zabrałem się za mozolne uzupełnianie kolejnych rubryk.

Tak się będzie bawił... No cóż, nie mam jak go zmusić do mówienia, więc pozostaje mi jedynie grać w tę grę i zadawać kolejne pytania.
- Rycerz. Zawsze gdy oglądam filmy lub czytam książki zastanawiam się jakby to było, gdybym potrafiła tak władać mieczem. Co więcej lubię historię i czasem przyłapuję się na tym, że żałuję tego iż nie urodziłam się w czasach gdy nie było broni palnej... Może brzmi to głupio, ale tak faktycznie czuję. - Uśmiechnęłam się, ale dyrektor zapewne nie zauważył. Skupiony był na wypełnianiu papierów. Przejrzałam dokumenty, które dotychczas udało mi się posegregować, celem znalezienia ewentualnego błędu. - Jeśli chodzi o tamten tytuł. Film na podstawie książki. Nie polecam. - Pomyślałam chwilę nad tym jakie zadać kolejne pytanie. Przypomniał mi się widok kłów, które przed chwilą mi pokazał, być może nieświadomie. - "Babciu, a dlaczego masz takie wielkie zębiska?" - Spojrzałam w stronę pana Phelesa uśmiechając się szeroko. - Ma pan długie kły. Nie podejrzewam pana o bycie wampirem, w końcu przebywał pan na słońcu i wciąż żyje.

Zerknąłem na nią przelotnie,  gdy wspomniała o fechtunku.
- Dobry wybór. Sam jestem rycerzem, a jeśli to czujesz jako właściwe i umiesz posługiwać się mieczem częściej raniąc wroga niż siebie to efekty mogą być ciekawe. - Oczywiście, że to dobry wybór. Każdy z możliwych był dobry, jeśli dokonała go właściwa osoba.
- Vlad Palownik również nie kwapił się do uciekania przed słońcem. Nie tylko wampiry mają kły, a i ludziom się zdarza. Jak mam ci na to odpowiedzieć? Biologowie twierdzą, że kły są niezbędne mięsożercom i wszystkożercom, w tym ludziom, do jedzenia. To dość odważne z pani strony, panno Revens. To ryzykowne. Mało kto mnie pyta o takie rzeczy, wielu zwyczajnie stara się przemilczeć temat. - Patrzyłem prosto w oczy dziewczyny wciąż z lekkim półuśmiechem na ustach.

Zarumieniłam się.
- Po prostu mam pewną teorię... - wydukałam odwracając wzrok. Miałam nadzieję, że będzie wolał dopytywać się o tę moją tezę, niż wypieki na twarzy. Wyjaśnianie mu tego, że uważam go za jakąś istotę inną niż człowiek nie byłoby tak zawstydzające jak tłumaczenie powodu, dla którego moja buzia zrobiła się czerwona. Chociaż pewnie i tak nie musiałby pytać. W końcu głupi nie jest i pewnie się domyśli, w dodatku będzie miał świetny ubaw z obserwowania moich reakcji.

Wciąż wpatrywałem się w moją chwilową asystentkę czy też sekretarkę, jak zwał tak zwał, funkcja ta sama.
- Moja kolej. Jaką teorię? - spytałem bez cienia wahania. Ludzie... ich reakcje są tak przewidywalne. Szczególnie młodych, niedoświadczonych ludzi. Ale czy wpadła już na prawdę, czy dalej krąży wokół niej? Ma wystarczająco wiele wskazówek i o wiele dogodniejszą sytuację do dociekania prawdy niźli niejeden nauczyciel, przed oficjalnym przyjęciem go w skład grona pedagogicznego. Widząc, jak uczennica kolejny raz się rumieni, niemal słyszałem bicie jej serca, zbyt szybkie, jak na spokojną osobę. Niemal. Miałem jednak pewność, że tak właśnie by teraz brzmiało. Bardziej jak podekscytowany drapieżnik czy ofiara zapędzona w kozi róg?

Wciąż czując na sobie spojrzenie mężczyzny przeniosłam wzrok na jakiś przedmiot za nim. Przynajmniej mogę udawać, że na niego patrzę.
- Nie jest pan człowiekiem. Jest pan albo elfem albo demonem. Ale bardziej demonem. Od pięciuset lat, co najmniej, wygląda pan tak samo, ma pan nienaturalnie długie kły i szpiczaste uszy, do tego kolor włosów. Może to farba, ale wydaje mi się że nie. Wiecznie nosi pan rękawiczki, tak jakby starał się pan coś z ich pomocą ukryć, na przykład pazury. Czasem zachowuje się pan jakby był z innej epoki, w dodatku te wszystkie opowieści o pana umiejętnościach. Nie wszystkie wydają się mieć sens, na przykład te o cukierkach i kanapie. Ale na przykład ta z Lucyferem to inna bajka. Jeśli moja teoria jest słuszna i jest pan demonem, to nie dziwię się, że był pan w stanie przeżyć takie spotkanie. Co więcej, jeśli jest pan demonem na tyle potężnym by móc pokonać Astarota, to tym bardziej nie dziwi mnie fakt iż był pan zdolny do tego by jakoś ujść z życiem. - Urwałam, by przyjrzeć się reakcji pana Phelesa. - Używa pan imienia demona z "Fausta", oficjalnie jest pan znany jako ten tytułowy Faust. Ale to najmniej ważne. .. Jedyne co mi przeszkadza w tej teorii to to, że w pobliżu pana nigdy nie czuć siarki i nie widać ogona. Chociaż ogon mógłby pan ukryć pod ubraniami, choćby owijając go sobie wokół brzucha i założyć koszulę, następnie marynarkę. - Zakończyłam mój wywód podsuwając dyrektorowi posegregowane dokumenty. Teraz albo mnie wyśmieje, albo opieprzy, albo przyzna mi rację. Inna opcja jest taka, że może mnie zabić, ale to nie byłoby mu na rękę.

Odłożyłem wszystkie raporty i spokojnie czekałem na przedstawienie. Nie zdołałem zachować kamiennej twarzy do końca jej wywodu, zwyczajnie wybuchnąłem śmiechem.
- E-elfem? - wydukałem w końcu z miną bardzo pokrzywdzonego dziecka. Gdzie ona u licha widziała elfy? Kiedy? Jakim cudem to przeżyła? Przetarłem twarz dłonią chcąc odgonić nadmierną wesołość. Elfy, też mi coś... Wstałem spokojnie od biurka i nim Victoria zdążyła cokolwiek zrobić teleportowałem się pojawiając się tuż za nią. Zdjąłem rękawiczki chowając je do kieszeni garnituru. Lata doświadczenia pozwoliły mi opanować podekscytowanie. Po prawdzie zajęło jej odkrycie prawdy mniej czasu niż reszcie, jednak miała więcej wskazówek. Starzeję się, zbytnio ułatwiam grę...
- Nie wszystko złoto co się świeci. Lucyfera nie poznałabyś, choćby ci się przedstawił i opowiedział całą historię świata. To samo z innymi, potężnymi demonami. Nie rozpoznasz ich, jeśli nie chcą być rozpoznane. Ja natomiast jestem starszy od wszystkiego co znasz - mówiłem cichym głosem trzymając ręce na ramionach dziewczyny.
- Chodzi o ten ogon? - spytałem oplatając jednocześnie ogonem talię panny Revens.
- Drzwi są zakluczone już od kilku minut. Jak zapewne pamiętasz z dramatu, Faust był bardziej zadowolony z naszego spotkania niźli ja. Jak będzie z tobą?

Szeroko otworzyłam oczy i wstałam. Był przed chwilą... Odwróciłam się gwałtownie słysząc za sobą głos dyrektora. Chwilę później coś owinęło się wokół mojej tali, spojrzałam w dół. Ogon. Najprawdziwszy w świecie ogon. Jeszcze szerzej otworzyłam oczy. Serce waliło jak młot, a z gardła nie chciał wydobyć się żaden dźwięk, więc co tu mówić o słowach.
Dyrektor jest demonem. Potężnym demonem. W dodatku jasno dał mi do zrozumienia, że sam naprowadził mnie na odpowiedni trop. Spojrzałam w górę, na twarz mężczyzny.
- J-ja... Ja...
Ogarnij się, ogarnij. Jesteś egzorcystą, nie możesz pękać widząc demona. Uspokój się.
Zamknęłam na moment oczy i wzięłam kilka głębszych oddechów. Gdy już zaakceptowałam fakt, że pan Pheles jest demonem otworzyłam oczy.
- Domyślam się, że gdyby pan tego nie chciał, to nie dowiedziałbym się, kim pan jest. Nikt by o tym nie wiedział... I cóż tu dużo mówić... ja raczej nie będę podpisywać żadnych kontraktów, jeśli o to pan pytał. Niczego nie chcę, wystarczy mi, że przeżyję to spotkanie...

Zachichotałem cicho widząc jej reakcje.
- Strach? Egzorcysta boi się demona? - spytałem z nutką kpiny w głosie. Z pomocą ogona przyciągnąłem dziewczynę bliżej do siebie, wciąż trzymając dłonie na jej ramionach. Nachyliłem się bliżej w jej kierunku.
- Demon wystarczająco potężny by chronić was wszystkich. Tutaj. Przed innymi demonami. Od tysiącleci wśród ludzi, znający na wskroś ich psychikę. Zabijałem. Podbijałem. Jak myślisz, jakiej mocy wymaga roztoczenie barier ponad całą wyspą? - wyszeptałem jej do ucha. Nikt nie miał prawa nas usłyszeć, nie w miejscu, nad którego zabezpieczeniami pracowałem osobiście, jednak lubię takie teatralne gesty, cóż poradzić. Gra to przedstawienie.
- Myślałaś o cyrografie? - zaśmiałem się cicho rozbawiony tą wizją.
- Cyrograf z byczej skóry spisany własną krwią? Są inne sposoby. Poza tym, po co mi twoja dusza, Revens? Victorio, pomyśl przez chwilę. Gdybym chciał waszych dusz, co właściwie mnie powstrzymuje przed zabraniem ich?

Przyciągnął mnie do siebie, szeptał do ucha... Zrobiłam się czerwona jak jeszcze nigdy.
Zadał całkiem sensowne pytanie. W sumie, nic go nie powstrzymywało...
- Nic.. Tak w sumie to nic...  - Przyznałam mu rację, starając się nad sobą zapanować, a co było niezmiernie trudną sztuką, zwłaszcza, że sam dyrektor starał się mi to utrudnić. Po chwili przypomniałam sobie, że istnieje siła, która ma władzę nawet nad szatanem. - Może Bóg panu w tym przeszkadza?

Przyjrzałem jej się z bliska, wciąż trzymając dziewczynę przy sobie i nie pozwalając jej się odsunąć.
- Co ja mam z tobą zrobić? Zagrałaś w moją grę, otworzyłaś drzwi i odkryłaś tę małą tajemnicę... - umilknąłem na chwilę. Słysząc wzmiankę o Bogu skrzywiłem się nieznacznie.
- Czy on się tym interesuje? Czy chociaż o was pamięta? O was, jego najdroższym dziele. Jesteś egzorcystą, ile w życiu widziałaś demonów, dawnych bóstw i przedziwnych istot? A ile aniołów? Te odpowiedzi mówią same za siebie. - Uśmiechnąłem się drapieżnie znów odsłaniając kły.
- Pachniesz strachem. Strachem, napięciem... mówić dalej? - spytałem całkiem świadom, że gram dziewczynie na nerwach.
- Co więc mam z tobą zrobić? Jakieś specjalne życzenia?

Cóż, widziałam dużo, ale nie zmienia to faktu, że Bóg jest wszechmocny. Mógł powstrzymywać demony jeśli tego chciał. W to wierzę.
- Może nie zabijać? - zapytałam półżartem, pół na poważnie.
Doskonale sobie zdawałam sprawę z tego, że się bałam, że byłam spięta. A pan Pheles zdawał się świetnie bawić, mówiąc mi co w tej chwili czuję. Zaskakujące jak dobrze zdawał sobie z tego sprawę, jednocześnie przerażające. Ciekawe tylko dlaczego postanowił się tak bawić.

Spojrzałem na nią całkiem poważnie. Cały czas byłem poważny, przy tym świetnie się bawiąc.
- Gratuluję, to właściwa odpowiedź. Co powiesz na prywatne lekcje? W ramach nagrody za rozwiązanie zagadki i przestrogi, by jej nie ujawniać, a dla mnie zabezpieczenia. Zdobywasz wiedzę, choć wciąż mam cię na oku. - Przedstawiłem swoją propozycję mrużąc oczy z zadowoleniem w oczekiwaniu na odpowiedź.
- Już teraz wiem o tobie dużo. Dużo więcej, niźli byś chciała. Nie panujesz nad swoim ciałem, jego reakcjami. - To mówiąc przesunąłem delikatnie dłonią wzdłuż jej talii w taki sposób, by nawet nie zadrasnąć jej pazurem. Obserwowałem grę emocji na twarzy dziewczyny.
- Widzisz? Znam ludzi lepiej od nich samych.

Słysząc propozycję pana Phelesa pokiwałam głową. Nie mam nic do stracenia. Chyba.
- Tylko inni uczniowie, czy nawet nauczyciele, będą sobie nie wiadomo co myśleć... - powiedziałam starając się nie czerwienić. Ale oczywiście moje plany zostały zrujnowane przez osobę samego dyrektora.
A w jaki sposób? Otóż postanowił pobawić się mną trochę dłużej. Przesunął swoją rękę wzdłuż mojej tali sprawiając, że, nie wiem który już dzisiaj raz, moje policzki pokryły się czerwienią. W dodatku przeszły mnie dreszcze, które w jakiś sposób sprawiły mi przyjemność. Jeszcze moje serce ponownie biło tak szybko, że można by tańczyć do jego rytmu. Zabawne. Akurat staliśmy w pozycji umożliwiającej rozpoczęcie tańca i nie wiem dlaczego, ale miałam wrażenie, że pan Pheles postanowi to wykorzystać Choćby po to, żeby jeszcze przeciągać tę "zabawę".

- Przeszkadza ci to? - spytałem przekrzywiając lekko głowę i mrużąc oczy.
- Będziesz wciąż uczęszczać na normalne lekcje. To tylko zajęcia dodatkowe. Wyrównawcze, tak je nazwijmy, choć nie do poziomu klasy. W sumie to całkiem zabawne, że się na to zgadzasz. Nigdy nie skrzywdziłbym własnego ucznia, nie mówiąc o zabiciu. - Podobała mi się ta zabawa. Od dawna nie miałem okazji nikogo tak prowadzić za rękę aż do odkrycia mojej tajemnicy.
- Poza tym nie jesteś jedynym uczniem, który o tym wie. Niemniej jesteś jedynym, który sam to odkrył i odważył się powiedzieć mi w twarz, że nie jestem człowiekiem - mruknąłem kładąc nacisk na ostatnie słowo.
- Uważam więc nasz mały kontrakt za zawarty. Wiesz, że demony mają wiele sposobów na przypieczętowanie umów? Choć ten szczególnie przypadł mi do gustu. - To mówiąc objąłem dziewczynę jedną ręką w talii, drugą zaś na wysokości łopatek. Nim zdążyła jakkolwiek zareagować lub choć spróbować się wyrwać pocałowałem ją w usta. Ot, nic wielkiego, żadnych pięknych i namiętnych pocałunków, choć ona zapewne widziała to inaczej.

Jasne, że mi przeszkadza. Głupie pytanie. Kto normalny chciałby żeby szeptano na jego temat dziwne rzeczy.
-A na czym będą polegały te lekcje? - zapytałam szczerze ciekawa, dzięki temu chociaż na chwilę zapomniałam o strachu.
Pan Pheles zaskoczył mnie informacją na temat tego iż są inni, którzy wiedzą. Ciekawa byłam kto wiedział. Pewnie pan najlepszy uczeń w szkole, Isaac. Ten o wszystkim musi wiedzieć. O, jeszcze sie okazuje, że jestem na tyle bezczelna, czy może raczej bezmyślna by mówić demonowi prosto w twarz, że nie jest człowiekiem.
Hę? Stop, jaki kontrakt? To to nie było coś na zasadzie handlu wymiennego? Ja milczę, a on mnie nie zabije? Uważam, że to dobry interes.
Nim się zorientowałam dyrektor mnie pocałował. Zszokowana otworzyłam oczy jeszcze szerzej i wpatrywałam się w twarz mężczyzny. Moje biedne serduszko wciąż biło tak szybko, że tańczyć by się dało, czerwień na twarzy przybrałw jeszcze głębszej barwy, choć zastanawiałam się czy jest to w ogóle możliwe

- To jest jeszcze do ustalenia. Skłaniam się jednak ku nauce fechtunku, dalej zwyczajów różnych grup demonów ze wszystkich religii. To będzie ciekawe, rzadko kiedy mam możliwość uczenia kogoś osobiście, poza okresem wakacyjnym rzecz jasna - wyjaśniłem ani trochę nie poruszony tym, co przed chwilą zaszło, w przeciwieństwie do Revens.
- Widzę, że ci się to podoba - mruknąłem zadowolony. Kierowanie ludźmi jest zupełnie jak gra na instrumencie. Wirtuoz doskonale wie, kiedy i jak trącić właściwą strunę.
- Spokojnie. Wiesz, że cię nie skrzywdzę. Właściwie ze mną jesteś teraz najbezpieczniejsza, bo wiąże nas umowa.