3.0

- Potrafię zmieniać swoją formę... ciało daje mi głównie materialność - odpowiedziałem, wpatrując się w płomienie i nie puszczając dziewczyny.
- Lepiej się ode mnie nie oddalaj. Wolałbym nie eksperymentować - dodałem po chwili, ściskając nieco mocniej jej dłoń. Mężczyzna zaś wreszcie skończył, płomienie z ogniska strzeliły w górę, a wśród nich pojawiła się widmowa sylwetka humanoidalnej istoty dość podobnej do mnie.

Zerka na rękę, za którą trzyma ją dyrciu, a potem wraca do gapienia się na ludzia i ogień. BO to nawet ciekawe.

Rozmowa toczyła się po niemiecku, w dodatku w naprawdę archaicznym dialekcie, więc tłumaczyłem dziewczynie, o co chodzi.
- Spytałem, po co mnie wezwał. Chodziło o zemstę. Był jedynym ocalałym, wróg wpierw wywiódł w pole wszystkich zdolnych do walki mężczyzn, następnie najechał ich gród mordując starców, paląc chaty, grabiąc, gwałcąc kobiety i uprowadzając je wraz z dziećmi. Cóż, niewolnicy zawsze byli w cenie. Jemu udało się przeżyć, gdyż padł ogłuszony w boju i osłonił go trup towarzysza przed oczami nieprzyjaciół. Chciał, bym wymordował cały gród jego nieprzyjaciół. Co więcej, chciał, bym dokonał tego jego rękami, by on był świadom tego, co się dzieje, mógł na to wpływać. Opętanie przy częściowym pozostawieniu swobody ruchów właścicielowi ciała. Chciał zemsty możliwie krwawej. Moim warunkiem była możliwość zachowania ciała po dokonaniu zemsty. Uprzedzając pytania, jego duszy ze mną nie ma. Odeszła w chwili dopełnienia paktu. Och, to, co teraz widzisz, to właśnie pieczęć krwi. - Gdy to mówiłem, mężczyzna wyciągnął w kierunku płomieni zakrwawioną dłoń, na co na wpół widmowa sylwetka odpowiedziała tym samym. Uścisnęliśmy sobie wtedy dłonie, pieczętując zawarcie paktu. Moja widmowa postać zniknęła z płomieni, a mężczyzna padł na kolana, łapiąc się za głowę.

A dziewczę patrzyło na to wszystko wystraszone. I serduszko waliło jak młotem i własnie rajd biegło.

Objąłem Victorię nie chcąc, by nagle uznała za stosowne uciekać.
- On nie może nas dostrzec, dotknąć ani usłyszeć. Tylko ja. - Moje słowa zagłuszył rozdzierający krzyk bólu i przerażenia mężczyzny. Cóż, nikt nie powiedział, że będzie łatwo. Szczególnie, gdy wzywasz drugą najpotężniejszą istotę w Gehennie i wpuszczasz ją do swojego ciała. Po chwili jednak zamilkł, zwalając się na ziemię. Leżał tak kilka chwil w drgawkach, jęcząc głucho i wciąż trzymając się za głowę. W końcu uspokoił się, wstał i otrzepał ze spokojem z leśnej ściółki. Następnie skierował wzrok prosto na nas, uśmiechając się iście diabelsko, ukazując przy tym nowo nabyte kły.
- Proszę proszę, zachciało mi się śmiertelników oprowadzać po ścieżkach czasu... - przemówił głosem identycznym z moim, choć zaraz przerwał mu inny, bardziej ochrypły. Wciąż przemawiało to samo ciało, jednak teraz znów po niemiecku, a nie po francusku.
- Opętany mężczyzna nas nie widzi. Tylko ja - wyjaśniłem uczennicy ściszonym głosem. Opętany zaś przeciągnął się, po czym zaczął oglądać swe szpony z namysłem.

Się schowała za dyrciem mimo wszystko wystraszona. I rozkminia co się dzieje.

Opętany mężczyzna posłał nam ostatni, iście upiorny uśmiech, po czym teleportował się z głośnym trzaskiem.
- Poszliśmy dopełnić paktu... To też chcesz zobaczyć?

Pokręciła głową.
- Nie trzeba... - tak po cichu i nadal wystraszona.

Kucnąłem na ziemi, wpatrując się teraz z dołu w twarz dziewczyny. Wciąż trzymałem jej dłoń, by nie uciekła, oraz by dodać jej otuchy.
- Chcesz wracać? On jest już niemalże martwy. Po wymordowaniu całego grodu jego oprawców dusza tego mężczyzny odeszła.

Pokiwała głową.

Wstałem więc, przytuliłem do siebie delikatnie dziewczynę i po ponownym odliczeniu po niemiecku, tym razem od trzech do jednego, teleportowałem nas znów do pokoju dziewczyny.
- Dobrze się czujesz?

Pokiwała głową trochę blada.

Usadziłem dziewczynę na łóżku, klękając przed nią na jednym kolanie.
- Ostrzegałem...

Pokiwała głową.
- Wiem...

- Więc zobaczyłaś, co chciałaś. Tego oczekiwałaś?

W zasadzie to się spodziewała ołtarzy, świec, dzikich tańców itp itd, ale się nie przyzna.
- Nie...

- Nie będziesz panikować?

Pokręciła głową.
- Chyba nie

- Poczekaj tu - poleciłem, wstając z podłogi i znikając w kłębach barwnego dymu. Wróciłem po kilku minutach z ciastem i gorącą czekoladą oraz kocem pod pacha. Słodkości postawiłem na biurku, dziewczynę zaś owinąłem kocem. Następnie dostała kubek gorącej czekolady, a ja usiadłem obok niej.

Dzieczę odebrało od niego kocyk i się nim owinęło. I było ciepło dzięki temu.

Czekolada też była ciepła.
-Wybacz, jeśli ja... tamten ja, z przeszłości... wybacz, jeśli cię przestraszyłem.

Pokiwała tylko głową. Po jakimś czasie spojrzała na kubek czekolady i zaczęła pic.

- Następnym razem wybierz lepiej jakieś inne wydarzenia. Bez udziału demonów, przynajmniej bezpośredniego.

Znów pokiwała głową.
- Dobrze.

- Na pewno dobrze się czujesz?