3.0

To bez sensu. Energii mieszających się nieustannie jest tu tak wiele, że ewentualny ślad Revens jest po wielokroć zagłuszony, zatarty. Mimo wszytko odnalazłem drobna nic, choć zajęło mi to dużo czasu. Prowadziła wprost do pobojowiska... Co tu się stało?

Japoński świat duchów działa inaczej. Trzeba zawsze znaleźć wyjście.
I liseł znalazł i wrócili do normalnego świata. I ona się tuliła wystraszona i ze zlamanym serduszkiem

Ale ja wciąż przebywam w tym świecie. Dotarłem jedynie do pobojowiska. Bez sensu było ogarnianie wszystkich energii, trzeba się było skupić stricte na jednej.

Liseł myślał ile czekać żeby móc wcielić swój plan w życie. Zbyt wiele tam Mefi nie znajdzie

Niewiele udało mi się rozszyfrować z mglistych zapisów, więc sięgnąłem poprzez czas, by obejrzeć cienie zdarzeń minionych. Czyli Revens nic nie jest... Wspaniale. Czas wiec ruszać dalej tym tropem.

Lis zaproponowal spacer w bezpieczniejsze miejsce. Tym miejscem miała być ścieżka w lesie, którą można było dotrzeć w góry.

Szkoła taka niebezpieczna. Ja zaś, idąc po śladach lisiego demona oraz Revens, przedzierałem się przez świat duchów japońskiej mitologii. Może i nie byłem z tych stron, jednak wielu mnie tu już znało. Od wielu lat mieszam w wydarzeniach na Ziemi...

Najlepiej znają cię szwaby i polaczki.

Miło. Doprawdy, miło. Jednakże z istotami duchowymi również się kontaktuje. I idąc po śladach uczennicy oraz jej chowańca dotarłem do wyjścia.

A liseł już wcielał swój zły plan w życie. Bo mógł. Najierw było romantycznie i wgl i wgl i jakoś zrobił, że ją związał po czym rzucił na ziemię, by się nią zająć odpowiednio.

Revens nie było w jej pokoju, w którym to się pojawiłem. Znowu. Zaczynałem się już poważnie martwić cała sprawą. Szczęście takie, że na Ziemi jest mniej energii istot nieludzkich, a więcej ludzkich, pół bóstwo wiec bardziej się wyróżnia. Kontynuowałem więc to małe polowanie, zdecydowanie woląc nie czekać. Nie wiadomo, co jej strzeliło do głowy. Mogła sobie zrobić krzywdę.

Lis, pozostając w ludzkiej formie, postanowił się wcześniej trochę zabawić. Dlatego też zaczął zsuwać spodnie z dziewoi.

Jeśli ją nieumiejętnie związał to może to być problematyczne.

Miałem dosyć szwendania się po lesie, bo na to się zapowiadało, a czas się przecież liczył. Odnośnie robienia sobie krzywdy nastolatki są nad wyraz kreatywne. Odliczyłem do trzech po niemiecku, po czym teleportowałem się, za punkt docelowy obierając miejsce obok koncentracji energii Revens, czyli obok jej samej. Widok, jaki zastałem, był dość szokujący, choć nie powiem, by był nierealny. Chowańcom zdarza się zdradzać pana, jeśli ten utraci z jakiegoś powodu siłę woli.
- Łapy precz - warknąłem w kierunku lisa, łapiąc go za ogon i odciągając od dziewczyny gwałtownym szarpnięciem.

Lis stwierdził, że sie nie da i kazał lisim płomieniom sfajczyć chociaż ciuszki i włosy mefa, a łapiąc dziewoję się tepnął do świata duchów, yolo. tam się pobawi

Pozbyłem się płomieni, podobnie jak i poprzednim razem, zmieniając dla nich bieg czasu, po czym łapiąc ślad energetyczny teleportowałem się w ślad za lisem.

Który zdążył się gdzieś z dziewoją schować i postanowił sobie darować zabawy, a przejść do czynności właściwej. Wyciągnął zza pasa wachlarzyk, który szybciutko zmienił się w miecz, który wbił w nią pod żebrami, starajac sie nie uszkodzić innych organów. W końcu musi być żywa kiedy będzie jadł serduszko. A potem się bawić z żebrami...

Znów znalazłem się w świecie duchów. Wokoło nie widziałem ani Revens, ani lisa. Zamknąłem oczy, koncentrując się na silnym uczuciu strachu. To było w tej chwili łatwiejsze niźli szukanie konkretnego śladu energetycznego, a nie mogli być daleko. Natychmiast pobiegłem w odpowiednim kierunku, odnajdując futrzaka pastwiącego się nad moją uczennicą. Zakląłem w duchu, widząc ostrze.
- Won - warknąłem, spowalniając czas wokół nas. W tym wymiarze moje moce nie zawsze działają jak powinny, więc wolałem tego używać na możliwie małym obszarze. Dobyłem szabli, po czym zaatakowałem lisa.

Lis zdążył złamać dwa żebra nim pojawił się Mefi. Dotarł aż dotąd. Zobaczywszy dyrcia chwycił katanę gotów się bronić. I zblokował atak jednocześnie wysyłając na Mefiego staaaaaaaaaaaado płomieni. Któryxh tutaj się trudniej pozbyć bo egzystują naturalnie. I tu lis też nie jest ograniczony. I wezwał na pomoc kamitachi. Które chętnie się pobawiły z Mefem.

Szczególnie ta trzecia, która leczyła rany. W sumie ta może się przydać, gdyby opatrzyła dziewczynę. Na ich nieszczęście, spowalniając czas otoczenia sam nawet przy normalnej prędkości jestem od nich wielokrotnie szybszy. I mam skrzydła. Oraz panuj nad przestrzenią, a to jest wymiar czysto nadnaturalny, nie ograniczający moich mocy czymś tak trywialnym jak prawa fizyki. Właściwie normalnie również ich nie respektuję...
- Das Stärkste Gefängnis. - Niemiecki jest całkiem przydatny. Szczególnie, gdy zamierzasz wezwać demoniczne wiezienie do uwiezienia w nim pewnego lisa. Przed płomieniami osłoniłem się skrzydłem. Archanioł Michael nie zdołał mi ich spalić, byle lis również nie da rady.

Lis nie był szczególnie zdziwiony. Przyzwyczail się do podobnych widoków. Poza tym on teraz czekał na jakichś ewentualnych znajomych, którzy zajmą się Mefem, żeby on mógł zjeść serduszko.

Więzienie pojawiło się. I wciągało lisa. Z którym aktualnie pojedynkowałem się na miecze, wspomagając się zawirowaniami przestrzeni, które tworzyłem w losowych punktach wokół lisa, utrudniając mu manewrowanie. Jako iż więzienie było wezwanie przeze mnie, więc jego moc nie wywierała na mnie wpływu, a jedynie na lisie.

Liseł próbował robić użytek ze wszystkich swoich mocy, by się wydostać i zjeść to serce. A Vica nieprzytomna leży i krwawi. I jakiś demon korzysta z zamieszania i sobie zlizuje tę wyciekajacą krew.

Smacznego. Cóż, trafiła kosa na kamień, lis znalazł się naprzeciw Króla Piekieł. Może i w materialnym ciele, jednak ciąż drugiej najpotężniejszej istoty w Gehennie. W dodatku miałem tysiące lat na dopracowanie do perfekcji posługiwania się swą mocą w ograniczającej, materialnej powłoce.

Lajf is brutal.
To rób tajmskipa xd

Lisa wciągnęło wiezienie. Przykro mi, takie życie. Może kiedyś go wypuszczę. Kiedyś... Może... Łasice zaś, po znaczącym pogrożeniu im mieczem, zwinęły manatki wracając, skąd je przywiało. Schowałem szablę i uklęknąłem przy dziewczynie, badając jej stan. Żyje, a moja moc spowolniła również upływ krwi. Odwołałem więzienie z zapieczętowanym w nim lisem, a także wszelkie zawirowania przestrzeni oraz przywracając czasowi jego normalny bieg. Skupiłem się teraz na tym, by odwrócić bieg czasu na ciele Revens. Wszystko od końca. Wpierw żebra, poskładanie kości jak należy, później wszelkiej maści ścięgna, chrzęstne połączenia żeber, mięśnie międzyżebrowe, kolejne warstwy mięśni, tkanka podskórna, skóra właściwa oraz naskórek. Powolny, żmudny proces, włącznie z naprawianiem każdego pojedynczego naczynia krwionośnego. Mimo wszystko Victoria straciła sporo krwi, choć mogło być gorzej. Po doprowadzeniu jej do względnie stabilnego stanu zdjąłem płaszcz, przykryłem nim dziewczynę, by mniej traciła ciepło i wziąłem ją na ręce. Teraz trzeba odszukać wyjście.