3.0

- owszem - odpowiedziałem, zerkając przy tym na owo ciężkie coś.
- Panno Revens, zapomina panna, że ja tutaj rządzę. Panny dziecinne zabawy nie równają się z mocą drugiej najpotężniejszej istoty w hierarchii Gehenny.

- ...
Więc poleciało na jego cenne zabawki typowego otaku.

- Doprawdy... Król Czasu coś pannie mówi? Sugeruję też nie wzywać ojca by ze mną walczył, jeśli chce panna mieć jeszcze żywego ojca.

- Jest bóstwem, któe ma wystarczająco wielu wyznawców, zeby się odrodzic

- A będzie pamiętał o pannie?

Milczy duższy czas.
- Nie

Uśmiechnąłem się pod nosem.
- Dokładnie. Lepiej więc go w to nie mieszać.

- Więc daj mi spokój!
Się chce wyrwać.

- Trzeba było być grzeczną dziewczynką... - Przyciągnąłem ją bliżej siebie.

Się szarpie bardziej i krzyczy, ze jakiś psychopata ją torturuje.
- Puszczaj mnie! - takie warknięcie. W wykonaniu człowieka, musi być zabawne.

- Panno Revens, jesteśmy na szczycie wieży. Ponad moim gabinetem. Naprawdę panna myśli, że ktoś pannę tutaj usłyszy? W miejscu, które sam zabezpieczałem barierami?

Się próbuje wszystkiego...
Dalej się szarpie bardzo, bardzo. I próbuj go kopnąć w klejnoty. Demon czy nie - słabym punktem ciała mężczyzny jest krocze. A on w męskim ciele siedzi. Przystojnym ciele.

Chwyciłem ją za druga ręką, delikatnie ją wyginając.
- Sugeruje się uspokoić. Inaczej zrobi sobie panna krzywdę, a tego nie chcę. Cały czas czekam, aż będzie panna spokojna.

Nawet nie ukrywa, że boli.
- Puszczaj mnie wreszcie!!
Była jednocześnie zła i wystraszona. A to złe połączenie jest. Dlatego tak trochę mimowolnie jej moce zaczęły wpływać na otoczenie. Póki co lampa nie mogła się zdecydować, czy chce świecić czy nie.

Zerknąłem przelotnie na migającą lampę, po czym znów spojrzałem na Revens.
- Ciekawe... - mruknąłem, puszczając jedną rękę dziewczyny. Pociągając za jej druga rękę obróciłem uczennicę niemalże jak w tańcu, przez co teraz stała do mnie przodem.
- Widzi panna? To miałem na myśli mówiąc o rozwiązaniu kwestii panny ojca. Mieszańce mają nadludzkie umiejętności.

Bez słowa uniosła do góry nogę i uderzyła kolanem w dyrektorskie klejnoty. A lampa nadal nie potrafiła się zdecydować, bo dziewczyna była nadal zła, a teraz trochę bardziej wystraszona.

Przez cały czas byłem spokojny, ale dziewczyna naprawdę musi to wszystko utrudniać... Syknąłem cicho przez zęby, mimowolnie puszczając dziewczynę i zginając się wpół.
- To był... niezbyt inteligentne... z panny strony - warknąłem przez zęby, śledząc ją wzrokiem.

Dziewczyna cofnęła się o parę kroków i przez przypadek się potknęła o ramę łóżka i i wylądowala na nim.

Zacisnąłem zęby i podszedłem do dziewczyny szybkim krokiem. Pchnąłem ją lekko, przytrzymując na łóżku za nadgarstki, by nie mogła uciec.
- Pamięta panna o karze?

Przełknęła ślinę wystraszona. W dodatku sparaliżował ją strach, serducho waliło jak szalone. OMG, ona tu umrze, ale najpierw ją zgwałci. Mniej więcej to sobie myślała.
A że to był już teraz skrajny strach, to szuflady w komodzie zaczęły się wysuwać i wsuwać, tak dziko bardzo. Feel the power of the Bishamonten's daughter.

Jak widać moce dziewczyny manifestowały się, gdy targały nią silne emocje. Byłem jednak ciekaw, co się stanie, jeśli pójdę dalej.
- No już, niech się panna nie boi. Trzeba było być grzecznym. Przecież panny nie skrzywdzę, jest panna moją uczennicą.

Się boi. I bliskie płaczu toto. Aż szuflada z komody poleciała rzed siebie i trafiła w inny mebel.

Uśmiechnąłem się do niej na tyle łagodnie, na ile mogłem się teraz zdobyć, zważywszy na sytuację. Nachyliłem się bliżej do dziewczyny, wciąż ją przytrzymując.
- Czego panna pragnie? - wyszeptałem jej cicho do ucha sugestywnym szeptem.

Zrobiła ze zdziwienia wielkie oczy. I ze strachu. Była cała czerwona przez bliskość dyrcia i jego dosyć sugestywny ton. Tak. mimo tego strachu.
Aż żarówkę w lampie rozsadziło.

Zaśmiałem się cicho.
- Woli panna po ciemku? - spytałem, wciąż tym samym szeptem.