Wymiar Gox

- Nie wiem - odpowiedziała na zadane pytanie.

- No właśnie. Na chwile obecną nie mam w tym swojego interesu, by siać zamęt na Ziemi i przyspieszyć znacząco Apokalipsę. - Zachichotałem na tę myśl. Armagedon jest daleko, ale mała katastrofa zawsze ładnie się prezentuje.

Dziewczyna nadal nie wygladała na przekonaną, ale nie odzywała się już.

Objąłem Revens ramieniem przyciągając ją do siebie.
- Boisz się mnie wciąż?

Pokiwała głową.
- Czasami

- Bo jestem demonem? - spytałem z poczuciem jawnej dyskryminacji gatunkowej.

Znowu pokiwała głową. Po co ukrywać prawdę?

- Czuję się dyskryminowany - mruknąłem z niezadowoleniem. Moja wina, że taki jestem? Chwila... moja.

- Dziewczyna nie odpowiedziała.

- Przyzwyczaisz się - podsumowałem, po czym pocałowałem dziewczynę delikatnie w usta, starając się uważać na kły. Aż dziw, że do tej pory ani razu jej nimi nie skaleczyłem.

Odwzajemniła pocałunek.

Zerknąłem w kierunku spokojnej toni jeziora.
- Masz ochotę popływać? - spytałem wskazując głową wodę.

- Nie - odpowiedziała patrząc na wodę. Jeszcze jakiś słodkowodny megalodon ją zje i co?

- Jest ciepło, a tam nie ma żadnych piranii, krokodyli, czy o czym tam jeszcze możesz myśleć. - Zapewniłem dla udowodnienia swej tezy rzucając do wody kamień. Nic nie postanowiło kamienia zaatakować, mnie tym bardziej.

- Ale nie chcę - powiedziała dziewczyna postając tam, gdzie była.

- Dobrze, nie będę cię zmuszać. Na co więc masz ochotę? - spytałem, choć z chęcią wrzuciłbym Victorię o wody. Pływać umie, trochę sportu nikomu nie zaszkodzi. Nie, żeby dziewczyna potrzebowała dużo ruchu...

- Żeby wilczek się w końcu ze mną bawił...

- Oswajanie bądź co bądź dzikiego zwierzęcia to nie jest robota na jeden dzień, lecz nierzadko na tygodnie zdobywania zaufania. - Bez żartów, musiała o tym wiedzieć, kiedy prosiła o futrzaka.

Wiedziała, oczywiście, ale liczyła na to, że może jednak uda sie szybciej.
- Wiem...

- Wiec musisz poświęcić mu czas i uwagę. Pewnie cię to ucieszy, ale zostaniemy tutaj, póki go względnie nie oswoisz. Nie chcę dzikiego wilka, nawet i małego, biegającego luzem po szkole. - Więc ostatecznie wyszło na jej, ma wilczka i jeszcze przez jakiś czas nie wracamy na Ziemię.

Pokiwała głową.

- Możemy tu jeszcze posiedzieć, czy chcesz już wracać? - spytałem bawiąc się kosmykami włosów dziewczyny.

-Wolałabym wrócić - odpowiedziała patrząc na rękę dyrektora.

Odliczywszy cicho po niemiecku do trzech przeniosłem nas znów do zamku tak, że siedzieliśmy wciąż w tej samej pozycji na co na przewróconym drzewie, ale teraz na łóżku Victorii.

Dziewczyna zeszła z łóżka, uklękła i zajrzała pod łóżko, by sprawdzić co z maluchem.