Wymiar Gox

- Nie chcę... - podniosłam się i wyciągnęłam rękę po kubek. - Na pewno wszystko jest ok z tą herbatą? - spytałam patrząc na pana Phelesa.

- Tak. Nie otrułbym swojej dziewczyny. - W moich ustach zapewne brzmiało to dość dziwnie, ale tak teraz wysławia się młodzież, czyż nie?

Przełknęłam ślinę, po czym ostrożnie chwyciłam kubek z napojem i zaczęłam pić. Gorzka, fuj.

- Lepiej. Potrzebujesz czegoś konkretnego? - W tym momencie wpadłem na pomysł, który jak na razie, w porównaniu z brakiem pomysłów, wyglądał całkiem przyzwoicie.
- Mogę ci puścić jakiś film, zapomnisz choć na chwilę.

- Nie trzeba - odpowiedziałam opijając herbatę. Wolałabym przytulić się do mojego brata, albo mamy.

- Mogę cię dotknąć, czy wtedy uciekniesz? - spytałem patrząc dziewczynie w twarz. Wolałem wcześniej spytać by uniknąć sytuacji jak ta w domu. Nie chciałem jej straszyć ani krzywdzić.

- Nie - odpowiedziałam odsuwając się od pana Phelesa.

To bolało. Spodziewałem się takiej odpowiedzi, niemniej jednak wciąż bolało. Szczególnie, że nie tak dawno byliśmy tak blisko...
- Spokojnie. Mówiłem, nie zrobię ci nic złego, ani nic wbrew twojej woli. - Zerknąłem w okno przypominając sobie, że w czasie, z którego ją zabrałem, dzień chylił się ku końcowi.
- Jeśli zostawię cię samą na noc to mogę liczyć na to, że nic sobie nie zrobisz?

- Nie wiem - odpowiedziałam patrząc w pusty kubek.

Wiedziałem, że Victoria nie miała przy sobie ani swojego miecza, ani sztyletu, więc o to się nie martwiłem. Wstałem powoli zabierając ze sobą skrzynkę z lekami i pusty kubek po herbacie.
- Gdyby coś się działo krzycz, na pewno przyjdę. Dobrej nocy - powiedziałem wychodząc z pomieszczenia.

Pokiwałam głową, po czym podeszłam do biurka, na którym stał mój laptop. Zastanawiałam się czy w Gox jest internet.

Odniosłem na miejsce tę mini apteczkę domową z lekami po czym poszedłem do własnej sypialni. Mijając lustro przez mój umysł przemknęła myśl, że wciąż mam na sobie szaty podróżne, jednak mój mózg szybko ją porzucił. Nie obchodziły mnie teraz tak głupie błahostki. Usiadłem ciężko na fotelu opierając łokcie na kolanach i ukrywając twarz w dłoniach. Miałem problem z panowaniem nad sobą. Kiedy ostatnio płakałem? Chyba w momencie, kiedy dotarł do mnie fakt śmierci Leokadii. Teraz sytuacja jest lepsza i gorsza zarazem. Lepsza, bo Victoria wciąż żyje. Gorsza, gdyż będzie musiała żyć z takim brzemieniem. A ja na to pozwoliłem nawet, jeśli nie miałem właściwie wyboru. Zakląłem cicho pod nosem przecierając oczy by pozbyć się łez. Musze wziąć się w garść, w końcu kto jeśli nie ja pomoże Revens?

Usiadłam przy biurku, odpaliłam komputer, po czym weszłam w chrome. Wpisałam w przeglądarkę imię sułtana oraz swoje. Byłam ciekawa, czy coś o mnie pisano.

Tych dwóch imion nie łączyło absolutnie nic poza nickiem jednego z internautów komentujących artykuł o Selimie I Groźnym. Historia również pozostawała bez zmian zupełnie tak, jak gdyby ta podróż w czasie nie odcisnęła na kartach historii żadnego piętna.

Wstałem i wolnym krokiem podszedłem do biblioteczki. Psychologia, psychologia, depresja, jest. Wyjąłem upatrzoną książkę i wróciłem na fotel. Miałem nadzieję znaleźć w niej natchnienie, choć, jak wiele innych, momentami mogłem ją cytować z pamięci. Ba, mogłem napisać lepsze kompendium wiedzy, dokładniejsze. Teraz potrzebowałem jednak trzeźwego spojrzenia kogoś obcego, a autor książki nadawał się wyśmienicie na doradcę tego typu.

Heh. Może to i lepiej. Westchnęłam i włączyłam sobie jakąś komedię romantyczną licząc na to, że zapomnę o tym, co się wydarzyło.

Książka wydawała mi się beznadziejnie jałowa, nie pierwszy raz zresztą. Czym innym jest studium przypadku okiem analityka, a czym innym okiem samego pacjenta i ludzi wokół niego. Oraz nieludzi również.

Razem z laptopem przeniosłam się na łóżko, gdzie zasnęłam mniej więcej w połowie filmu.

W końcu zdałem sobie sprawę, że od kilkudziesięciu minut czytam wciąż tę samą stronę i nadal do mnie nie dociera, co jest na niej napisane. Własne myśli zaprzątały mnie cały czas i odciągały od skupienia się na czytanym tekście. Z westchnieniem odłożyłem książkę na jej miejsce, po czym wziąłem szybki prysznic próbując się otrzeźwić. Przebrałem się w jedne ze spodni służących mi za pidżamę po czym położyłem się do łóżka mając nadzieje, że tym razem ucieknę w niebyt na dłużej niźli ledwie ponad godzinę.

W nocy śniło mi się wszystko do czego zmuszał mnie sułtan. W pewnym momencie trochę zaczęło się to zmieniać i pojawiały się wydarzenia, które miejsca nie miały, ale były przerażające. Dlatego właśnie obudziłam się z krzykiem. Oddychałam ciężko, a gdy poczułam w pobliżu mnie ciepło, pomyślałam że tak naprawdę wciaz jestem u sułtana. Odsunęłam się w bok, co zakończyło się upadkiem z łóżka, przy którym narobiłam całkiem sporo hałasu. Gdy się podniosłam, by wybiec z pokoju okazało się, że na moim łóżku był laptop, który musiał wciąż pracować. Stąd to ciepło. Usiadłam pod ścianą, przyciągnęłam nogi do piersi i oparłam brodę o kolona. Zaczęłam płakać i się trząść.

Obudził mnie kobiecy krzyk. Natychmiast zerwałem się z łóżka i pobiegłem do pokoju Victorii. Bez pukania otworzyłem drzwi zaglądając o środka z niepokojem.
- Co się stało? Wszystko w porządku? - spytałem widząc skuloną pod ścianą i płaczącą dziewczynę.

Gdy do pokoju wszedł pan Pheles nawet nie starałam się przestać płakać. Nie przejmowałam się teraz czymś takim.
- Śniło mi się - powiedziałam wciąż płacząc.

Wziąłem leżący przy szafie koc i okryłem nim dziewczynę.
- Spokojnie, jesteś bezpieczna. W Zakonie jestem Honorowym Rycerzem, więc mogę być i twoim rycerzem. Przy mnie nikt i nic cię nie tknie.

Opatuliłam się kocem mocniej i pokiwałam głową podciągajac nosem.

- Spróbuj jeszcze zasnąć, dobrze? Zostanę tutaj, jeśli pozwolisz. - Wskazałem w kierunku stojącego pod ścianą fotela.

Ponownie pokiwałam głową. Wstałam i lekko się chwiejąc podeszłam do łóżka.