Wymiar Gox

- Ale to nie ja zbijam te zwierzaki.

- A o co walczą wasi wegetarianie, weganie i im podobni? Jeśli ludzie nie jedliby zwierząt nie byłoby potrzeby zabijania ich w takiej ilości. Prosta kalkulacja. To trochę jak tłumaczenie się, że ludzi zabija pistolet, a nie osoba pociągająca za spust, choć oczywiście nie mówimy o tak drastycznych przypadkach... - Bitwę na argumenty mogę toczyć długo, naprawdę. Sama rzuca mi wyzwanie.

Zrezygnowana wróciła do oglądania śpiącego zwierzaka.

- Przynieść ci coś do jedzenia? I temu małemu tez mogę. - Właściwie nie miałem pojęcia, co się stało z jabłkami, które przyniosłem ostatnio dziewczynie. Rzuciłem przeciągłe spojrzenie w kierunku okna zastanawiając się, czy to je wyrzuciła.
- Eins, zwei, drei! - Odłamki szkła zaczęły unosić się z ziemi zza okna i znów stapiać w jedna całość.

- Mam ochotę na pizzę...

- Jeśli pizza mrożonka do odgrzania cię zadowala, to nie ma problemu - odpowiedziałem robiąc szybką analizę moich umiejętności kucharskich oraz zawartości lodówki i spiżarni.

Spojrzała na niego.
- Ma pan tutaj internet?

Uśmiechnąłem się do niej szeroko. Cóż za głupie pytanie, zadbałem o wszystko.
- Ja miałbym o to nie zadbać? Tak, mam, ale wszystkie posty wysyłają się w jednej chwili, kiedy opuszcza się ten wymiar... Nie, nie da się tutaj zamówić pizzy przez internet.

- Nie o to mi chodzi. Jak mi pan wydrukuje przepis to sama zrobię. A przynajmniej spróbuję

Zmierzyłem dziewczynę uważnym wzrokiem. Nie wygląda, jakby zamierzała dodawać do pizzy cyjanku...
- Z tym nie będzie problemu.

- WIęc czekam

Wstałem z jej łóżka i poszedłem do siebie, by chwilę później wrócić z przepisem.
- Powodzenia w boju.

- Merci messieur
Poleciała do kuchnio by spróbować przygotować jedzenie.

I zostałem sam z wilczkiem.
- Zostawiła nas, mały. Myślisz, że da rade nie zrobić sobie krzywdy w kuchni? - Na ludzką mowę futrzak najwyraźniej nie miał zamiaru odpowiadać. Z cichym westchnieniem wstałem i opuściłem pomieszczenie. Ciekawe, czy takiemu maluchowi można załatwić kuwetę? Nigdy nie hodowałem wilków w domu. Udałem się znów do warsztatu myśliwskiego.

Dziwczę męczyło się ze zrobieniem ciasta, które chyba jej wyszło.

Z niedźwiedzim żebrem w jednej i rylcem w drugiej ręce zajrzałem do kuchni.
- Widzę, że nie najgorzej ci idzie - pochwaliłem Revens widząc, że jeszcze nic tutaj nie plonie.

- Muszę się jeszcze z tym ciastem pobawić. ALe nie umiem go krecić...

- Skoro nie bardzo jestem w stanie ci pomóc, to chociaż nie będę przeszkadzać. Gdyby coś się paliło, krzycz. Jestem na tym piętrze. - Po tych słowach wróciłem do pracowni i zacząłem mozolnie kreślić rylcem linie na kościach zwierzęcia.

Brunetka pokiwała głową, po czym stwierdziła, że walić kręcenie ciasta. Zamiast tego rozwałkowała je.

Może i malarz czy rysownik że mnie mierny, ale nie oznacza to, że nie znam się na sztuce. Dobrze, rysownikiem jestem fatalnym, byle pięciolatek jest w stanie mnie w tym przewyższyć. Lepiej więc się zajmować czymś, co się względnie umie, czyż nie? Więc tak sobie radonie rzeźbiłem w kościach. Wbrew pozorom to całkiem dobry materiał, nie jest zbyt kruchy, a da się w nim ryć.

Dziewczę zadowolone z siebie zabrało się za dalsze przygotowywanie pizzy. Sos, dodatki itp itd. I tak po plus minus godzinie wyciągnęła gotową pizze z pieca. Wyglądała dobrze. I to było podejrzane, dlatego też napisała do dyrektora SMSa, żeby przyszedł do kuchni spróbować.

Odłożyłem narzędzia słysząc dźwięk przychodzącej wiadomości. Zważywszy na to, że jesteśmy w innym wymiarze, jedyną osobą, jaka mogła wysłać mi wiadomość, była Victoria. Po odczytaniu wiadomości poszedłem do kuchni, gdzie zastałem dziewczynę wpatrującą się podejrzliwie w upieczoną przez siebie pizzę.
- O co chodzi?

- Mógłby pan spróbować? - wskazała placek dla plebsu.

Spojrzałem podejrzliwie na pizzę, a później znów na Revens.
- Dobrze, co takiego do niej dodałaś?

- To co leży na blacie. Po prostu podejrzanie wygląda. Zbyt normalnie.