Wymiar Gox

- Niech się pan pomęczy i sam zdecyduje - powiedziałam podnosząc się do góry. Przysunęła się do stolika. - Panu też nalać? - zapytałam napełniając jedną ze szklanek.

- Tak, proszę - skinąłem głową odwracając wzrok od okna.
- Do dziś są na ziemi potomkowie tych dawnych istot. Dinozaury dzieli się na gadziomiednicze i ptasiomiednicze, z których potomkami tych ostatnich są dzisiejsze ptaki. Można więc w pewnym sensie stwierdzić, że dinozaury nigdy nie wyginęły. Znasz deinocheira?

Odwróciłam głowę w kierunku pana dyrektora słysząc nazwę dinozaura.
- A było coś takiego? - zapytałam mając szeroko otwartymi oczami. Pierwsze słyszę o czymś takim.
Zgodnie z prośbą nalałam panu Phelesowi wody, po czym podałam mu szklankę.
- S'il vous plaît

- Danke schön - odpowiedziałem odbierając od Revens szklankę i pociągając z niej łyk.
- Tak, było, w dodatku miało się całkiem dobrze. Kiedy tyranozaur czy wiele innych dinozaurów dwunożnych miały mocno zredukowane przednie łapy, deinocheir miał te łapy długie na dwa i pół metra, a kończące je pazury miały długość trzydziestu centymetrów i niemal dwadzieścia centymetrów średnicy. Dlatego dziś nazywa się go również strasznorękim. Ot, gadzi pierwowzór Edwarda Nożycorękiego czy Freddyego Kruegera.

Kiwałam co jakiś czas głową, jednocześnie popijając wodę.

- Prawdę powiedziawszy był to najwyższy mięsożerca, większy nawet od sławnego tyranozaura. Jeśli chodzi o długość pazurów ustępował jedynie terizinozaurowi. Trudno jednak wygrać z nim w tej konkurencji, szpony o długości siedemdziesięciu centymetrów nie są czymś często spotkanym - zakończyłem ten krótki opis drapieżnika.

Pokiwałam głową.
- A wolał wolne przestrzenie, czy lasy? I czy był samotnikiem czy może jednak żył lub polował w stadach? - dopytywałam z nieudawanym zainteresowaniem.

Podniosłem się do pozycji siedzącej i oparłem plecami o przedni przyczółek.
- Żył na terenie dzisiejszej Mongolii w okresie kredy, a trudno ukryć, że całkiem sporą część dawnej Ziemi porastały olbrzymie lasy paproci i skrzypów. Nie były to może dzikie i gęste lasy deszczowe, jednak do stepów im było daleko. Prawdę powiedziawszy część waszych badaczy podejrzewa, że mógł być on roślinożercą, a nawet używać pazurów jaki dzisiejszy leniwiec. Co do polowań, uwierz, wolałem do nich nie podchodzić. Gdy Ziemia była młodsza rzadziej wtrącaliśmy się w bieg wydarzeń. To było ciekawe zoo, nic ponad tym. Trzeba jednak przyznać, że nawet tyranozaur potrafił polować w grupach, co jednak nie obligowało go do wykorzystywania jedynie tej metody.

Pokiwałam głową. Odłożyłam swoją, pustą już szklankę i ponownie położyłam się na łóżku.
- Przepraszam, że zmieniam temat, ale przypomniało mi się coś i chciałam o to zapytać... Słyszałam, że jest pan dyrektorem w jeszcze jednej szkole. To prawda?

Pociągnąłem kolejny łyk wody i spojrzałem na dziewczynę zastanawiając się, skąd o tym wie.
- Owszem, w Japonii. Jednak tamtejsza szkołą jest nieco młodsza od tej na Leogrze. Co w związku z tym?

- Słyszałam też, że jest tam jeden chłopak, który jest synem Szatana. Prawda to? - przeturlałam się na prawy bok, oparłam głowę o dłoń i patrzyłam na pana Phelesa.

Zamarłem wpatrując się w Revens w ciężkim szoku. Owszem, mianowani egzorcyści o tym wiedzieli, tak samo uczniowie Akademii Prawdziwego Krzyża, ale żeby i osoby z Leogry...? Westchnąłem ciężko kiedy pierwszy szok już minął.
- Tak. Kogo powinienem oskalpować za rozpowiadanie takich informacji?

- Proszono mnie żeby nie wspominać od kogo i w jaki sposób się dowiedziałam - odpowiedziałam z uśmiechem. - To aż taka tajemnica? Dotychczas myślałam, że to zwykła bajeczka.

- Nie, od kiedy wie Watykan i uczniowie klasy dla egzorcystów z Japonii nie jest to już nic tajnego, niemniej jednak nie uprawnia to nikogo na rozpowiadanie wszystkiego na lewo i prawo. Chłopak ma wystarczające kłopoty... Jeśli mi władze są nieprzychylne, to co dopiero jemu, dzieciakowi nie panującemu nad zabójczą mocą. Nie muszę chyba mówić, że powinnaś zachować to dla siebie? - rzuciłem Victorii znaczące spojrzenie.

- Nie. Już od paru miesięcy siedzę cicho. - Powiedziałam spokojnie. - A ile ma lat? Ten chłopak.

- Osiemnaście. Nie wierzę w to, ale według waszego prawa jest pełnoletni... Co jest jednak dalekie od dorosłości czy dojrzałości jako takiej - odpowiedziałem odstawiając szklankę na stolik.

Patrzyłam na dyrektora.
- Czyli jest starszy ode mnie... - stwierdziłam z uśmiechem. Byłam ciekawa jak pan Pheles zareaguje na to, że tak się interesuję tą sprawą, czy raczej chłopakiem. - A jak się nazywa?

- Rin Okumura. Ma jeszcze brata, Yukio, a ich obu wychowywał mój zmarły przyjaciel. Dlatego jestem zamieszany w tę sprawę. Już dwa razy odsuwałem od niego wyrok śmierci, a dzieciak wciąż jest niesubordynowany. - Tak, Rin był ciekawą istotą, krzyżówką demona z człowiekiem. Na domiar złego byłem jeszcze niedawno jego prawnym opiekunem...

- A dałoby radę ściągnąć ich na wyspę? - zapytałam z uśmiechem.

- Obawiam się, że ta groźba jest całkiem realna. O ile Yukio jest spokojny i odpowiedzialny o tyle Rin... Cóż, ta wizja wisi nade mną już od jakiegoś czasu, kiedy zarząd uznał, że lepiej przenieść ich do szkoły w całości przeznaczonej dla egzorcystów. Ich, oraz ich przyjaciół wplątanych w całą sprawę. Na dniach mam dostać informacje dotyczące ostatecznej decyzji. - Zainteresowanie Vctorii nie dziwiło mnie zbytnio. Od stanu strachu przed demonami dość szybko przeszła do zainteresowania nimi.

- To ile osób by przyjechało? - zapytałam przysuwając się do pana Phelesa.

- Ośmioro plus kot - odpowiedziałem śledząc wzrokiem ruchy dziewczyny.
- Doczepienie ich do jakiejś klasy nie powinno stanowić problemu, szkoła, a w szczególności klasy do zajęć dla egzorcystów są większe, niźli w Japonii. W dodatku tutaj nie ma cywili, co znacząco ułatwia sprawę.

- Kot? - nie do końca wiedziałam po co wspomniał o kocie. Kot, który chciał zostać egzorcystą? Nie, to głupie.

- Koci demon, dawne bóstwo opiekuńcze pomniejszej świątyni - sprecyzowałem widząc, że dziewczyna nie rozumie do końca, w czym rzecz.

Pokiwałam głową. Takie buty.
- Zagramy w pytania? - zapytałam z szerokim uśmiechem, jednocześnie podniosłam się do pozycji siedzącej.