Wymiar Gox

Uśmiechnęła się i weszła do środka.
- Mógłby mnie pan na moment zabrać do szkoły? Zapomniałam czegoś...

Położyłem Victorii dłoń na ramieniu i w jednej chwili teleportowałem nas oboje do jej sypialni.
- Mam nadzieje, że żadna twoja koleżanka nie postanowi tu wchodzić. Plotki można wyjaśnić, gorzej, jeśli więcej niż jedna osoba nas zobaczy... - Problemem nie była sama moja obecność w pokoju Revens, ale raczej fakt, że była ona w pidżamie, a ja w kitlu laboratoryjnym i nawet gdybym chciał nie mógłbym tego wiarygodnie wyjaśnić.

Dziewczyna wyciągnęła z szafy kilka szkatułek, po czym pokiwała głową na znak tego, ze dyrektor może ją zabrać ponownie do Gox.

Po zastanowieniu doszedłem do wniosku, że to jednak może nie być pidżama. Trudno. Teleportowałem nas z powrotem do laboratorium.
- Właściwie niedługo wypadałoby wracać do szkoły, trzeba skończyć ten rok szkolny. W wakacje zabiorę cię w podróż.

- Ale.... - dziewczyna nie wyglądała na zadowoloną, wrecz posmutniała. Nie chciała wracać do szkoły.... - Mógłby pan na moment zamknąć oczy? Mam niespodziankę. - Mówiąc to uśmiechnęła się.

- Został niecały miesiąc, później masz wakacje. Nie możemy siedzieć tutaj cały czas. Nie przeczę, jest całkiem przyjemnie, jednak kiedyś trzeba wrócić na ziemię - odpowiedziałem widząc jej reakcję.
- Hm? - uniosłem brew patrząc na Victorię pytająco, jednak posłusznie zamknąłem oczy. Co jak co, ale niespodzianki lubię, a niewiele rzeczy jest w stanie mnie zaskoczyć. Szkoda.

Dziewczyna dla pewności zasłoniła oczy szalikiem, który trzymała w największej szkatule. Z dłoni zdjęła mu rękawiczki. Z tej nieco mniejszej wyciągnęła kilka różańców, które zawiesiła sobie na ramieniu, by móc po nie swobodnie sięgać podczas wiązania rąk dyrektora. Jeden z nich zawiesiła mu na szyi, pozostałymi ostrożnie, tak by demon nie poczuł ich na dłoniach, spętała jego ręce. Z kieszeni spodni wyciągnęła wodę święconą i popryskala sobie nią dłonie, a następnie rozwiązała szalik.
- Proszę jeszcze chwilę mieć zamknięte oczy. - Mówiąc to odłożyła gdzieś przedmiot, po czym palcami zasłoniła mężczyźnie oczy, tak by jak najbardziej dotykać jego twarzy. - Już pan może.

Poczułem delikatny materiał jakiejś chusty czy szala, którym Victoria dla pewności zasłoniła mi oczy. Czułem, jak Victoria zdejmuje mi rękawiczki, wiesza coś na mojej szyi, a później wiąże mi dłonie. Miałem kilka pomysłów, z których najbardziej absurdalnym byłą gra w ciuciubabkę. A że te najdziwniejsze opcje zazwyczaj są tymi prawdziwymi... Victoria zdjęła mi szalik z twarzy i wtem poczułem piekący ból, jakby jej dłonie, którymi zasłaniała mi oczy, były w rzeczywistości rozgrzane do czerwoności. Syknąłem z bólu przez zaciśnięte zęby natychmiast siadając na podłodze. Laboratorium alchemiczne było ostatnim miejscem, po którym chciałem chodzić na wpół oślepiony. Z oczu ciekły mi łzy, czego absolutnie nie kontrolowałem, mieszając się z mokrą substancją, którą Victoria naniosła mi na twarz. Nie mógł to być kwas, dotykała jej rękoma... woda święcona? Już trzeci raz mnie nią potraktowała. Za pierwszym razem wylądowałem w wannie z wodą święconą, a za drugim Revens przemyła mi nią ranę. Odruchowo uniosłem spętane dłonie do twarzy, by spróbować jakoś przetrzeć oczy, jednak w tym momencie pęta, którymi związała mnie Victoria, zaczęły nieznośnie piec. Przez załzawione oczy nie widziałem nic, jednak pod palcami poczułem znajomy kształt paciorków różańców. Musiała ułożyć je tak, że wcześniej były w całości na rękawach mojego kitla, a przy ruchu zsunąłem je nieco, w dodatku dotykając nimi twarzy. Jęknąłem z bólu nieruchomiejąc i starając się jak najmniej ruszać rękoma. Skóra w miejscu zetknięcie z poświęconymi przedmiotami zaczerwieniła mi się jak przy oparzeniu pierwszego stopnia, tak samo na twarzy. Woda święcona w oczach stanowczo nie pomagała w takiej sytuacji.
- Za co? - spytałem z bólem w głosie nic nie rozumiejąc. Czy to kolejny koszmarny prezent od Nienazwanego?

Dziewczyna szybko zabrała dłonie z twarzy dyrektora i wytarła je w środek swetra. Chwilę później szybko zaczęła rozplątywać więzy, starając się przy tym nie popsuć żadnego różańca.
- Sądziłam, że coś takiego bedzie dla pana jak ugryzienie komara... Przepraszam.

- Byłoby... - Jęknąłem czując jak kolejne różańca zsuwają mi się po dłoniach. - Ale przy tobie wcale się nie bronię, nie chronię. Nic. - Umilkłem zaciskając zęby by nie dawać jej kolejnych dowodów na swoją słabość. Nawet kiedy już Victoria zdjęła wszystkie różańce z moich rąk wciąż siedziałem nieruchomo na podłodze czując łzy ściekające mi po twarzy. W końcu chwyciłem brzeg kitla i zacząłem nim ocierać twarz.
- Co to miało znaczyć? - warknąłem nie patrząc nawet na Victorię.

- Chciałam coś zobaczyć... - powiedziała trochę wystraszona zmianą w tonie głosu dyrektora. Trzęsącymi się rękoma wyciągnęła z kieszeni paczuszkę chusteczek i rzuciła je na podłogę, obok dłoni dyrektora. Cofnęła się pare kroków.

Zmiany skórne znikały niemal natychmiastowo, kiedy już nie dotykały mnie poświęcone przedmioty. Otarłem twarz brzegiem kitla, po czym bez słowa wstałem i wciąż nie do końca widząc wyraźnie podszedłem do jednej z półek. Po znalezieniu odpowiedniego specyfiku odchyliłem głowę do tyłu i ostrożnie zakropliłem nim oczy, przywracając sobie w jednej chwili jasność widzenia.
- Zobaczyć? Pływałem już dzięki tobie w wodzie święconej, podziękuje za kolejne jakże wspaniałe doznania - warknąłem wpatrując się w Revens zimnym wzrokiem.

- P-przepraszam... - wybąkała przestraszona, po czym szybko otworzyła drzwi i wyszła z laboratorium. Usiadła pod ścianą kawałek dalej. Uciec od niego nie może, ale od sytuacji i tamtego pomieszczenia tak.

Odprowadziłem ją zirytowanym spojrzeniem do wyjścia. Może i trochę przesadziłem, ale na Pustkę, czego ona się spodziewała? Że demon z oczami opryskanymi wodą święconą i rękami związanymi różańcami będzie z tego powodu bardzo szczęśliwy? Gdybym spodziewał się ataku zapewne skończyłoby się to inaczej, jednak nie w momencie, w którym w takim stopniu ufałem Victorii, że nie chowałem przy niej ogona. Plus swoje zdziałał szok.

Siedziała tak przez kilkadziesiąt minut, po których ostrożnie wsadziła głowę do laboratorium.
- Nadal jest pan zły? - zapytała cicho patrząc na leżące na podłodze opakowanie chusteczek, które wcześniej podała dyrektorowi.

Podniosłem wzrok znad mieszanych składników.
- A jak myślisz? - spytałem swoim pełnym spokoju głosem z beznamiętną miną. Miałem pewien plan, jednak Victoria wciąż miała swoje życzenia...

- Że jest pan zły... - odpowiedziała smutno, po czym wróciła na korytarz i zamknęła drzwi do laboratorium.

Odstawiłem trzymane w dłoniach fiolki z cichym westchnieniem, po czym wyszedłem na korytarz do Victorii.
- Słodkich snów - powiedziałem cicho dotykając dłonią jej czoła i odbierając dziewczynie przytomność. Podtrzymałem ją by nie upadła, po czym podniosłem Revens na rękach i teleportowałem się z nią na dach. Usiadłszy na dachu usadziłem sobie Victorię na kolanach, po czym związałem jej ręce trzymanym w kieszeni kitla cienkim aczkolwiek wytrzymałym łańcuchem. Rozłożyłem skrzydła dla lepszego zachowania równowagi, po czym przywróciłem Victorii świadomość.
- Teraz jesteśmy kwita.

Krzyknęła przerażona, przy okazji znacząco blednąc.

- Ciii - szepnąłem przyciągając związaną dziewczynę bliżej do siebie w taki sposób, że opierała się teraz plecami o moją klatkę piersiową.
- Trzymam cię - dodałem po chwili.

Mimo wszystko dziewczyny oddychała płytko i pozostawała blada. Wciąż się przy tym trzęsła ze strachu.

Obejmowałem wciąż Victorię trzymając dłonie na jej brzuchu.
- Teraz już rozumiesz, jak się czuje tak zdradzony demon? Ufam ci, nie nadużywaj tego.

Dziewczyna pokiwała nerwowo głową, jednoczesnie próbując się odsunąć od krawędzi dachu, która była kawałek przed nią.

Teleportowałem nas wprost do sypialni i teraz siedzieliśmy na łóżku w takiej samej pozycji jak przed chwilą na dachu.

Dziewczyna wciąż była blada i ciężko oddychała.