Wymiar Gox

- Victorio, to jak z używaniem trucizny... Niewielki i słaby organizm skona od małej dawki. Większy, silniejszy prawdopodobnie się tylko skrzywi, jednak gdy jest osłabiony lub gdy użyje się na nim większej dawki i on może skonać. Nie truj mnie. W ludzkiej formie jestem słabszy, niż w swej... mniej fizycznej formie. - Oparłem brodę na ramieniu dziewczyny wciąż ją obejmując.

Pokiwała głową.
- Przepraszam - zawyła ze łzami w oczach.

- Ciii - szepnąłem jej do ucha nie ruszając się. Być może trochę przesadziłem, toć Victoria wciąż jest jedynie człowiekiem, w dodatku dość młodym i niedoświadczonym, chciałem jednak, by zapamiętała tę lekcję.
- No, już dobrze. Nie pozwoliłbym, by stała ci się krzywda, cały czas cię trzymałem.

Podciągnęła nosem kilka razy starajac się przy tym uspokoić.

- Jesteś spokojna? - spytałem po odczekaniu kolejnych kilku chwil.

Pokiwała niepewnie głową.

Stuknąłem palcem w łańcuch, a ten zsunął się z przegubów Victorii jak gdyby wcale nie był jeszcze chwile temu mocno zawiązany.
- A teraz powiedz mi, dlaczego chciałaś to zrobić?

- Nie wiem... Tak jakoś mnie podkusiło... - powiedziała odsuwając się od mężczyzny.

Złapałem za rękę Victorię patrząc na nią uważnie.
- Nie - nakazałem stanowczo mając na myśli jej odsuwanie się ode mnie.
- Mówisz prawdę?

Pokiwała głową w ramach odpowiedzi na pytanie. Ręka się jej trzęsła.

Zakląłem w myślach. Dawałem dziewczynie tylko kolejne powody, by się mnie bała. Jednak tym razem przesadziła, naprawdę. Nie mogę ot tak przechodzić nad takimi pomysłami do normy.
- Nie bój się, nic ci nie zrobię przecież.

Zerkała nerwowo na rękę, jakby się bała że zaraz ją straci.

Widząc zachowanie Victorii uświadomiłem sobie, że nie mam rękawiczek i wbijam pazury nieco zbyt mocno w delikatną skórę Victorii. Natychmiast puściłem jej rękę.
- Wybacz, ja... wciąż zapominam, że jesteś tak delikatna, jesteś człowiekiem...

Gdy tylko puścił jej rękę zabrała ją i odsunęła się wystraszona.
Fakt, nie powinna była robić takich rzeczy, ale dyrektor trochę przesadził z tą karą.

Zacisnąłem zęby widząc strach wymalowany na twarzy Victorii.
- Masz swoje życzenia, rób ze mną co chcesz. Tylko nie przesadź. - Nie patrzyłem jej w oczy. Nie chciałem znów widzieć w nich strachu. Strachu przede mną. Nigdy jej nie skrzywdziłem, jednak Victoria wciąż nie ufała mi na tyle, by uwierzyć, że to się nie zmieni. Że choćby i nad krawędzią klifu nie puszczę jej. Musiałem znów nauczyć się obcować tak blisko z człowiekiem, nie demonem. Dotychczas swobodnie zachowywałem się jedynie względem mego młodszego brata, Amaimona, a jego mógłbym rzeczywiście zrzucić z klifu i wróciłby zapewne bez jednego draśnięcia.

Dziewczyna przełknęła ślinę, po czym otworzyła usta chcąc coś powiedzieć, jednak zrezygnowała.

Milczałem wpatrując się tępo w skłębioną pościel przede mną, która przypominała mi teraz o upojnym poranku. Na pustkę, nie jestem byle młodzikiem, dlaczego nie umiem zapanować nad sobą przy niej?

Dziewczyna starała się uspokoić, co zajęło jej trochę czasu.
- Niech się pan zakręci trzy razy i zrobi "miau" - powiedziała w końcu, nie mogąc wpaść na nic lepszego.

Spojrzałem na dziewczynę ze zdziwieniem, ale wykonałem jej prośbę bez obiekcji. Ostatecznie skończyłem siedząc na podłodze i miaucząc. Cóż, niżej już nie upadnę... Choć zawsze zostaje piwnica.

Nawet nie patrzyła jak dyrektor wykonuje coś takiego. Serio? Zgodził się na taką głupotę? Śmiała się z tego w duchu.
- A teraz ma pan zatańczyć kankana.

Wykonałem kolejną prośbę dziewczyny bez sprzeciwu, ale i bez emocji. Przypominało mi to współprace z Faustem i Twardowskim. Po prostu robiłem co mi kazali nie myśląc o tym, dlaczego, po co, czy się poniżam, czy nie. Liczył się cel, reszta schodziła na dalszy plan. Po prostu beznamiętnie wykonywałem rozkazy.

Dziewczyna uśmiechnęła się zadowolona z tego co właśnie wymyśliła.
- Niech się pan przebierze w kostium tancerki z Rio i zatańczy jak taka tancerka.
Klasnęła w dłonie z szerokim uśmiechem na twarzy czekając, aż dyrektor wykona rozkaz.

- Nie mam takiego kostiumu, a nie mogę opuścić tego wymiaru zostawiając cię tu samą. - Było to w pełni zgodne z prawdą. Gdybym zostawił Victorie w Gox prawdopodobnie zostałaby tu uwięziona na zawsze. Ot, załamanie czasu, które bądź co bądź sam stworzyłem.

Natychmiast posmutniała. Liczyła na to, że sobie popatrzy na takie przedstawienie.
- Niech się pan zmieni w psa i skacze przez płonącą obręcz.

- Skąd wiesz, czy potrafię zmienić się w jakiekolwiek zwierze? - spytałem delikatnie mówiąc zaskoczony. Strzeliłem palcami, a w powietrzu pojawił się pierścień z płomieni.