Paryż

- Jeździ się tak samo jak na koniu - powiedziała Elizabeth. - W bajkach tak jest.
- Szpada? - zaproponował chłopak.

- Osobiście wolę szable, jednak ze szpadą również nie będzie problemu. Chwila... Jesteś pewnie, że wiesz, o czym mówisz? - spytałem patrząc podejrzliwie na Leviego.
- Nie do końca. Przy jeździe konnej bardziej kierujesz wierzchowcem. Jednorożce są rozumne, więc w ich przypadku wygląda to inaczej. Mało który pozwoli się dosiąść.

- Miecz to miecz - odpowiedział Levi wzruszając ramionami. Uśmiechnęłam się lekko. Sama też tak kiedyś uważałam.
- Mi pozwoli? - zapytała mała.

- Technika walki każdym rodzajem broni białej jest różna. Różne są też możliwości jej używania. Miecz dwusieczny z czasów zbroi płytowych głównie miażdżył, słabiej ciął. Szabla natomiast służy do cięcia właśnie, szpada za to do dźgania - wyjaśniłem niezbyt zachwycony ignorancją własnego syna.
- Będę musiał cię zabrać w najbliższym czasie o mojej zbrojowni. Wtedy lepiej pojmiesz co i jak działa - zapewniłem po chwili.
- Tego nie wiem, ale spróbować można - odpowiedziałem z uśmiechem córce.

- Ja chce - dodała stanowczo. Levi wzruszył ramionami.

- Spróbować jazdy na jednorożcu czy zobaczyć zbrojownię? - spytałem niepewny, do czego pije.

- Jeździć na jednorożcu - powiedziała z powagą. Uśmiechnęłam się.

- Dobrze. Spróbujemy, ale nie obiecuję, że się uda. Dobrze? - spytałem córkę patrząc jej z powagą w oczy. Musi zrozumieć, że nie wszystko zawsze idzie po jej myśli.

- Tak! - zawołała szczęśliwie. Levi usiadł ponownie na kanapie i gapił się w tv. Westchnąwszy usiadłam obok niego.

- Od września będziecie chodzić od nowej szkoły - oświadczyłem dzieciom z uśmiechem. Pogłaskałem córkę po głowie widząc jej radość z obietnicy dotyczącej jednorożca.

- A w Japonii? - dopytywał się Levi z uśmiechem. Elizabeth pobiegła do kuchni żeby wyjąć sobie słodycze.

- Nie, w o wiele lepszym miejscu. Wasza mama też się tam uczyła swego czasu - odpowiedziałem z uśmiechem.
- Nie przesadzaj z tymi słodyczami! - krzyknąłem za córką.

- Chyba nie ma zamiaru cię posłuchać - powiedziałam tuląc się do syna, któremu nie przeszkadzało to do czasu, w którym mogłabym spróbować zmienić kanał.

- Muszę wracać do szkoły... Nie pozabijajcie się tutaj - przykazałem rodzinie znikając w obłokach fioletowawego dymu. Długo się nie nacieszyłem ciszą w swoim gabinecie, gdyż nauczyciele mieli poważne wątpliwości co do obozu dla kandydatów na egzorcystów. Na Pustkę, to mają być przyszli egzorcyści czy wychuchane dzieciątka?

Zostałam w domu sama z dziećmi i psem. Zaproponowałam wspólny spacer, na który poszliśmy po tym jak dzieci się ubrały.

Po kilkugodzinnym zebraniu rady nadzorczej oraz grona pedagogicznego i wizycie w Gox celem uporania się z dokumentacją z ulgą wróciłem do domu.
- Jak wam minął dzień?

Przechadzaliśmy się po parku. Dzieci wypytywały mnie o szkołę, nauczycieli itd.

W domu odpowiedziała mi pustka. Czyli gdzieś wyszli... Nie mając ochoty na dawanie gronu pedagogicznemu oraz uczniom którejkolwiek ze szkół szansy na zasypywanie mnie dziś kolejnymi sprawami poszedłem na górę i usiadłem w kącie pokoju wraz ze stosem komiksów.

Wróciliśmy po godzinie. Przy okazji kupiłam trochę owoców. Dzieci narobiły przy wejściu dużo hałasu przekrzykując się między sobą co jest lepsze: konie czy jednorożce.

Przybycie reszty rodziny było na tyle głośnym wydarzeniem, że bez trudu wyrwało mnie z fikcyjnego świata. Z cichym westchnieniem odłożyłem czytany komiks i zszedłem na parter.
- Jak wam minął dzień?

- Tato, konie są lepsze od jednorożców, prawda? - zapytał Levi.
- Nie, bo jednorożce są najlepsze! - odpowiedziała bratu Elizabeth.
Westchnęłam zrezygnowana.
- Właśnie tak nam mija - powiedziałam, po czym zaniosłam owoce do kuchni.

- Konie i jednorożce to zupełnie inna bajka i nie można ich od tak przyrównywać. Ich byty rządzą się innymi prawami - odparłem dzieciom.

Jak zwykle Mephisto nie rozumie problemu, który stawia przed nim człowiek. Albo jedno albo drugie. Nie może im tak odpowiedzieć, bo i tak nie uznają tej odpowiedzi za słuszną czy sensowną.
- Ale które jest lepsze?! - zawołały dzieci patrząc groźnie na ojca.

- Smoki - oświadczyłem z pełną powagą na twarzy.
- Niemalże nieśmiertelne, starsze osobniki są niezwykle inteligentne i potężne, a ich łuski, szpony i kości powszechnie uważa się za najwytrzymalszy istniejący na świecie materiał.

- Konie czy jednorożce?! - zawołała Elizabeth, a ja, korzystając z zamieszania po cichu udałam się na piętro.