3.0

- ... Przeszkadzasz. Wyjdź.

Usiadłem spokojnie na krześle, wpatrując się w dziewczynę.
- Jesteś opętana - oświadczyłem po chwili z pełnym spokojem. Przez tych kilka minut analizowałem, co mogło uczynić bóstwo oraz próbowałem je zlokalizować.

- Słucham? - patrzy na niego jak na kretyna.

- Bóstwo siedzi w tobie - odpowiedziałem ze spokojem.

- Ja jestem w połowie bóstwem.

- Nie to, Revens. To, które wezwałaś. Twoją sygnaturę energetyczną znam dokładnie.

Bóstwo stwierdza, że nie ma zabawy, bo jego moc by popsuła Vic. I sobie znika do siebie.

Milczałem przez chwile, wpatrując się w nią uważnie.
- Odeszło. - Po tych słowach teleportowałem się do siebie.

A ona myśli co takiego byłoby na tyle potężne, aby popsuć to to gówno co zrobił Mefi i nauczyło ją magii. I nie chciało w zamian jej duszy.

Lucyfer, Szatan. Szatan zbyt przekoksirski, Lucek wziąłby duszę dla fanu.

Coś, co nie chciałoby jej duszy.

Trudno znaleźć. Może się targować.

Hmm... Słusznie. I tak zrobi.

Ja zaś siedziałem w swoim mieszkaniu i płakałem. Po prostu płakałem z bezsilności. Co ja za to mogę, że jestem demonem? To moja kara za stanie po przeciwnej stronie barykady? Ilekroć kocham, zawsze musi coś pójść nie tak. Paskudna, skrywana natura Lilith, bezpłodność Kyd i niemożność odnalezienia jej duszy, teraz to... Cholera. Nie mogę sobie znaleźć jakiejś odpowiedniej żony, choćby i męża, partnerki. Nie. Hulaszcze życie wiecznego singla też nie. O nie, zawsze musi coś się schrzanić. Zawsze. Zawsze, gdy stwierdzam, ze tym razem nie dam się otumanić, to będzie tylko miła znajomość. Jak nie miłość to przyjaźń. Ludzie są strasznie krusi, tak krótko żyją... Ale dlaczego to mnie tak cholernie boli. Jestem demonem, ponoć bestią. Dlaczego nie mogę się pozbyć emocji, uczuć?

Jaki elaborat...
Victoria z kolei stwierdza, że musi coś zrobić, żeby Mefowi pokazać, że nie może jej traktować jak zwykłego ucznia. Dlatego przegląda teraz książki o magii coraz częściej zastanawiając się nad przywołaniem innego demona. Silniejszego niż dyrektor. Wyboru zbyt wielkiego nie ma.

Szatan i Lucyfer. Zawsze to jakiś wybór.

Siedziałem wciąż na fotelu, bawiąc się bezwiednie wisiorkiem, który dałem Victorii. Są takie chwile, gdy żałuję, że alkohol mnie nie upije.

Uchlej się wodą święconą! A ona wisiorek oddała, żeby jej nie truł, że niczego niby od niego nie chce, a wisiorka nie oddała.
Czyta o tej magi wracając myślami do rozważań o przywołaniu Lucka. W końcu otwiera księgę z różnymi kręgami do przywołań. I szuka odpowiedniego. Oczywiście debilką nie jest, żeby kogokolwiek przywoływać teraz, w swoim pokoju, tuż pod nosem Mefa. A gdy znajduje zaznacza sobie, po czym wraca do czytania o magii.
A może pójść i przeprosić? A jeśli tak, to jak to zrobić i kiedy.

To raczej nie podziała. I nie jest dobrym pomysłem, ta woda święcona. Cóż, jeśli ona chce zawrzeć pakt z Lucyferem to musi się liczyć z tym, że stanie przed sądem gregoriańskim. Miałem ją traktować jedynie jako ucznia, a każdy normalny nauczyciel zabrałbym przed sąd gregoriański zdrajcę kolaborującego z Lucyferem. W końcu Iluminati to największy wróg Zakonu.

Przykre.
Przestaje i patrzy na sufit myśląc o dyrciu. I zastanawiając się o co właściwie strzeliła fochem. Wzdycha i wstaje, żeby się przebrać w czyste ciuchy. A potem na spacer idzie.

O to, że nie mogę się wtrącać w historię zapewne. Albo o to, że coś do niej czuję. Lub o to, że jestem demonem. Zbrodnia, nie ma co.

Albo o to, że niby nie chce wpływać na historię, a utrzymuje bliskie kontakty z ludziami. To się hipokryzja nazywa.
Sobie spaceruje po okolicy i myśli.

Inaczej: nie mogę zmieniać historii minionej. Wtrącam się jedynie w sprawy powiązane ze światem nadnaturalnym, dla równowagi. A ona nie jest człowiekiem.

Było się precyzyjniej wyrażać. ALe cóż. Co się stało, to się nie odstanie. Po godzinie wraca do szkoły i ma rozkminę, czy iść do Mefiego, czy do siebie.

Ja siedzę w mieszkaniu, nie gabinecie. Z płaczem. Cóż, demonom też się zdarza. Ale ona do mojego mieszkania klucz ma.

Ale woli wbić do gabineta. Bezpieczniej