3.0

Zrobiło jej się gorąco, bo Mefi srwierdzil ze ma ladne imię.
- Nie wypada, żebym do pana mówiła po imieniu...

- Nie wypada, byśmy jako dyrektor i uczeń robili, co robimy. A będziemy robić rzeczy, które jeszcze mniej nam przystaje czynić. I nie odpowiedziałaś na moje pytanie.

Otworzyła oczy.
- A co będziemy robić?

Uśmiechnąłem się do niej.
- Zobaczysz. Najpierw odpowiedz na moje pytanie. Jakim cudem znalazłaś się z lisem w lesie?

- Poszliśmy na spacer... - odpowiedziała patrząc na ścianę

- Trochę daleko... Zawsze zabieraj ze sobą broń. Ojciec ci nie pomógł?

- Nie zawsze pomaga, bo nie zawsze może. Ma swoje obowiązki.

- Czyli od tego jestem ja. Choć telefon to dość zawodny sposób komunikacji... Muszę nauczyć cię telepatii. Jako pół bóstwo powinnaś sobie poradzić.

- Yhm...
Sie nadal tuli i mysli co on mial na myśli

Różne zbereźne rzeczy.
Wahałem się krótką chwilę, po czym pocałowałem Revens w policzek.
- Nie waż się umierać.

Znowu zrobiła sie czerwona.
- D-dobrze

Uśmiechnąłem się do niej.
- Ja myślę.

Się maca po tym policzku co ją Mef pocałowal. I myśli ze to sie dzialo naprawdę.

Siedziałem teraz spokojnie, obejmując jedynie dziewczynę.
- Spokojnie, uważam z kłami.

- Yhm...
Myśli, że nie powinna sobie za dużo wyobrażać. Mefi jest demonem i pewnie się tylko bawi. I sie z niej śmieje w duchu. Na pewno.

Tak, bo demony to tylko złe są. I Czarna Śmierć to też moja wina, nie zapomnijmy o Czarnobylu.

A jakże. Victoria sobie smuta, że Mefi się bawi jej uczuciami.

- Śpij już, późno jest, a ty jesteś wymęczona - poleciłem cicho, wciąż nie puszczając dziewczyny.

- Nie chcę...

- Nie jesteś zmęczona? I co do tych twoich rumieńców... Jesteś świadoma, że wciąż jesteś podpięta do aparatury monitorującej pracę serca i ciśnienie?

Pokiwała głową, ze rozumie.
- Nie jestem zmęczona...

- A spokojniejsza?

- trochę...

- Jeśli przeszkadza ci moja obecność, to po prostu powiedz.

- Nie przeszkadza...
Myśli sobie dalej, że jest trochę naiwna i głupia. Bo on się bawi a ona pozwala.